تنها محاسبه و اندازه می‌تواند درستی و دقت هنر را تضمین کند. این عنصر افلاطونی، میراثی فیثاغورثی بود.

داوری نهایی افلاطون درباره هنر منفی است، او حتی در جایی که هنر را محکوم نمی‌کند، آن را کم اهمیت نیز می‌داند.

افلاطون بیشترین تاکید را بر تضاد میان شعر و هنر داشت؛ اما او خود همزمان این تضادها را متزلزل کرد.

دیدگاه‌های فلسفی افلاطون رنگی ایدئالیستی به زیباشناسی او داد، اما ویژگی اخلاقی نیز بدان بخشید.

افلاطون وجود بدن، ارواح، پدیده‌های محسوس و مثل را تصدیق می‌کرد، در نظر او روح از بدن کامل‌تر بود.

تلقى ارسطو از مفهوم هنر مفهومی پویا بود و بر تولید، بیش از اثر نهایی تأکید داشت.

سوفسطائیان عمدتا به مسائل مربوط به اخلاق، حقوق، دین و همچنین هنر می‌پرداختند. مطالعات و بررسی‌های آن‌ها نه تنها از موضوع، بلکه از روش تجربی‌‌شان متمایز بود.

به عقیده دموکریتوس، آفرینش اثر هنری مثل خیلی از رویدادهای دیگر در جهان، یک فرآیند مکانیکی بود که با این حال تنها در موقعیت‌های منحصر به فرد و نادر به وقوع می‌پیوندد.

افلاطون می‌نویسد «اگر چیزی وجود داشته باشد که زندگی به خاطر آن بیارزد، آن نظاره زیبایی است».

نظریه نسبیت هنر و زیبایی در ارتباط تنگاتنگ با فلسفه کلی سوفسطائیان بود؛ اما ملک طلق آن‌ها نبود، بلکه در آراء کستوفانس، یکی از اولین فیلسوفان، نیز ظاهر شده است.