محمدبن اسماعيل بن عبدالجبار (1159-1216ق)، معروف به «صاحب منتهي المقال»، از اعاظم علماي رجال. اصل او از مازندران بود و چنانکه خود در منتهي المقال آورده است تبار وي به ابوعلي سينا مي‌رسيد. در

ظالم بن عمرو، از بزرگان فقها و محدثان تابعين و از اصحاب حضرت علي (عليه السلام) و واضع علم نحو. وي از طايفه‌ي دئل (به ضم دال و کسر همزه) بود که در نسبت به آن دؤلي (به فتح همزه) گويند. برخي او را از

ابوعلي احمدبن محمدبن يعقوب ملقب به مسکويه يا ابن مسکويه رازي مشهور به خازن (325-421ق)، از دانشمندان نامبردار مسلمان ايراني که مذهب تشيع داشته و در فن تاريخ و علم اخلاق بويژه از بزرگان اسلام بشمار

جمال الدين ابوالمعالي احمدبن علي (ح748-828ق) نسب شناس و تاريخدان نامدار، از سادات حسني خاندان عنبه داوودي (در حله و کربلا) که در حله عراق زاده شد، در کرمان ايران درگذشت. شجرة النسب ابن عنبه،

يکي از فرزندان اسماعيل ديباج بن ابراهيم (غمر) بن حسن (مثني) بن امام حسن (مجتبي) ابن علي بن ابي طالب (عليه السلام)، ابراهيم طباطبا نام گرفت که نياي بزرگ دودمان سادات حسني طباطبائي بود. طباطبائيان، سه

ابوعبدالله حسين (م391ق) فرزند احمد، شاعر ايراني نژاد شيعي و از علما و نويسندگان و لغويين مشهور عهد عباسي و بويهي. مقام فقاهت و علم او بدان پايه بود که دوبار- يک بار در عهد المقتدر عباسي و بار ديگر در عهد...

در عرف علماي رجال ابن بابويه کنيه‌ي سه تن از فقهاي بزرگ شيعه است: علي بن حسين و دو پسرش ابوعبدالله حسين و ابوجعفر محمد صدوق. بابويه نام جد اعلاي ايشان کلمه‌ايست فارسي منسوب به «بابو» يعني بابا و

سيد نورالدين علي ثاني (م1068ق) از سادات موسوي جبعي، منسوب به قريه‌ي جبع در جبل عامل، جنوب لبنان و از علما و شعرا و فقهاي موثق شيعي در قرن يازدهم هجري. در شام متولد شد و نزد پدرش سيد نورالدين

عزالدين عبدالحميد (586-656ق) فرزند ابوالحسين هبة الله بن محمدبن ابي الحديد المدائني، دانشمند و اديب و متکلم و فقيه و شاعر که عمده‌ي شهرت و معروفيت او به جهت شرح مفيد و مبسوطي است که بر کتاب نهج

از وکلاي ناحيه‌ي مقدسه و از خواص صحابه‌ي ائمه‌ي اطهار (عليه السلام). در اواخر قرن دوم و اوائل قرن سوم مي‌زيست. در موارد متعددي که نام او نقل شده است همه جا وي را مردي موثق خوانده‌اند. همچنين فرزندان و...