چرا اهل بیت (علیهم السلام) این همه بر یاد مرگ تأکید کرده‌اند؟ آیا این کار باعث افزایش غم و اندوه نمی‌شود؟

مغبون واقعی کسی است که دین خود را به دنیا بفروشد و از خداوند متعال و آخرت خود غافل شود، نه کسی که دنیا را از دست داده باشد.

انتظارات ما از زندگی، یعنی خواسته‌ها و آرزوهای مادی در زندگی؛ یعنی چیزهایی را که دوست داریم، به دست آوریم و اموری که دوست نداریم، اتفاق نیفتند.

هر تکیه‌گاهی نمی‌تواند قابل اعتماد باشد. تقریبا همه انسان‌ها برای خود تکیه‌گاهی قرار میدهند؛ تفاوت آن‌ها در انتخاب تکیه‌گاه است.

چه خوب است که در اتفاق‌های نگران کننده آرامش خود را حفظ کنیم و به خداوند توکل کنیم.

هنگامی که به مومن مصیبتی می رسد او خدا را یاد می کند و در پیشگاه الهی دعا می کند تا خداوند مصیبت او را برطرف کند و بر خدا توکل می کند و عقیده او این است که جز خدا کسی نمی تواند او را از آن بلا یا بیماری...

انسان باید حالت نفسانی صبر را در خود بوجود بیاورد تا در برابر مصیبت ها استقامت کند و به هنگام بلا باید آراسته به زیور صبر شود.

خوشی هست؛ اما گرفتاری و مصیبت هم هست. هیچ‌کس نمی‌تونه خوش باشه و وقتی نوبت سختی‌ها رسید ازشون فرار کنه. همه‌ی آدم‌ها چه فقیر، چه پولدار سختی هم دارن. حالا می‌شه صبر کرد تا سختی بگذره، یا با صبر یه راه...