میرزامحسن (ح 1285-1333 ش) فرزند ملا حسنعلی، عماد الفقرا متخلص به حالی در اردبیل به دنیا آمد. وی از جمله‌ی شاعران خوشنویس و عارف فقیه و نویسندگان و مترجمان پرکار است. اشعاری به زبان

ملا عبدالحکیم فرزند شادمان‌خان اوزبک ملقب به شاه عبدالحکیم، متخلص به حاکم (مرادآباد 1120- تته 1182ق)، تذکره نویس و شاعر پارسی گوی هندی. نسبت او به اوزبک اورغ دورمن از نجبای ازبکان

محمد نجیب مروة (ح 1296-1367ق) فرزند باقرین محمد حسین، ادیب، شاعر و نویسنده‌ی شیعی لبنانی. در روستای زریریّه از روستاهای جبل عامل بزاد و در روستای عیثا‌الزّط از دنیا در گذشت و

حاشیه نویسان عمدتاً از مؤلفین بزرگ بوده‌اند حاشیه‌ی آنها از متن اهمیت و شهرت بیشتری یافته است. در فقه برخی از حاشیه‌ها متضمن استنباط و رأی محشی از ادله‌ی فقهی در ارائه‌ی حکم بوده است و حاشیه‌ی

ابوالقاسم بن محمد، از علمای امامی در سده‌های اول هجری. نویسنده‌ی ریاض العلماء گوید: حاسمی از دانشوران برجسته‌ی ماست. امیر سید حسین عاملی معروف به مجتهد، معاصر شاه عباس اول صفوی

حکیم کمال‌الدین (م اکبر آباد 1068 ق) فرزند نجیب‌الدین همام فرزند عبدالرزاق گیلانی شاعر پارسی‌گوی هندی. نیاکانش ایرانی و از مردم گیلان بودند. عمش ابوالفتح گیلانی از مشاهیر رجال جلال‌الدین اکبر

شاهنامه را می‌توان اصلی‌ترین سند هویت و میراث مشترک ایرانیان دانست. فردوسی با تکیه بر روایات شفاهی و کتبی، در برخورد و مواجهه با بیگانگان و مهاجمان به بیان تعریفی از ایران و هویت ایرانی و سیر پیدایش آن،...

ترکان غزنوی و سلجوقی، هر چند در ظاهر به اسلام و مسلمانی تظاهر می‌کردند و خود را حامی دین محمد (صلی‌ الله‌ علیه و آله‌ و سلم) و نگهبان سنت او معرفی می کردند، اما در خفا از هیچ عمل خلاف شرعی رویگردان

شاهنامه داستان و افسانه شاهان ایران زمین را بیان می‌کند. این قصه‌ها دارای چنان توان و ره‌توشه‌ای‌اند که رهبران و مدیران در سراسر جهان را با خود همراه سازد. شاهنامه میراث مهمی در شناخت کسان، رفتار، نگاه‌ها...

«مردی به اسم شمس الدین محمد حافظ در 791 [از جهان رفت]... از فردای آن روز - فردای 791-... یک موجود دیگر، یک موجود تابناک و اثیری در روح تمام کسانی که به زبان فارسی سخن می‌گفتند بوجود آمد...»