امت اسلام هنگامة ظهور

اي علي! بدان كه عجيب‌ترين مردم از نظر ايمان و بزرگ‌ترين مردم از نظر يقين،‌ قومي هستند كه در آخرالزمان مي‌باشند، پيامبر(ص) را نديده و امامشان نيز از آنها پنهان است اما به سياه بر سفيد ايمان دارند.
هنگامة ظهور حضرت مهدي(عج) قومي و گروهي خواهند آمد كه اجر و پاداش آنها همانند اجر و پاداش پيشينيان است، امر به معروف و نهي از منكر مي‌كنند و با اهل فتنه و آشوب درگير مي‌شوند.
اشاره:
پيامبر اعظم(ص) اسلام مجموعة تكامل‌يافتة فضائل همة انبياء و اولياي الهي در طول تاريخ و درخشان‌ترين كهكشان عالم وجود است كه هزاران منظومه و خورشيد درخشان فضيلت و كرامت را در خود جاي داده است. علم توأم با اخلاق، حكومت همراه با حكمت، عبادت همراه با خدمت به خلق، جهاد توأم با رحمت، عزت همراه با فروتني، روزآمدي توأم با دورانديشي و صداقت با مردم در عين پيچيدگي‌هاي سياسي از ويژگي‌هاي بارز پيامبر اكرم(ص) است.1
جلوة آشكار و مظهر اسماي خداوندي، نمونة انسان كامل و سرآمد تمام پيامبران و ختم رسل است.
پيامبر رحمت و رأفت دربارة ويژگي‌هاي امت اسلام هنگامة ظهور بياناتي دارند كه به اجمال به چند نمونه از آنها اشاره مي‌كنيم.
در رواياتي كه از پيامبر اعظم(ص) در زمينة ويژگي‌هاي امت اسلام در هنگامة ظهور نقل شده است، تقسيم مردمان به دو گروه متفاوت كاملاً مشهود است. گروهي كه مورد مدح و ستايش پيامبر(ص) قرار مي‌گيرند كه همان اهل ايمان و صداقتند و در مقابل، گروهي كه به شدت ذم و نكوهش مي‌شوند. در اينجا براي روشن شدن موضوع از هر يك از دو گروه روايات نمونه‌هايي را نقل مي‌كنيم.2

1. ستايش‌ها

برخي از ويژگي‌هاي مؤمنان و صالحان امت هنگامة ظهور را مي‌توان اينگونه برشمرد:
اجر و پاداش يك مرد از آنها با اجر پنجاه نفر از ياران پيامبر(ص) برابر است: پيامبر اكرم(ص) خطاب به يارانش مي‌فرمايند:
گروهي پس از شما خواهند آمد، كه اجر و پاداش يك مرد از آنها با پاداش و اجر پنجاه نفر از شما برابر است، اطرافيان گفتند: اي رسول خدا! ما در جنگ‌هاي بدر و احد و خندق همراه شما بوديم و قرآن ميان ما نازل شد. حضرت فرمودند: اگر به اندازة آنها بار تكاليف بر دوش شما گذاشته شود تحمل نمي‌كنيد و مانند آنها صبر نداريد.3
آنچه كه واضح است اين كه تحمل تكاليف و صبر فراوان از ويژگي‌هي مؤمنان راستين به دين محمد(ص) است.
از نظر ايمان عجيب‌ترين مردم و از نظر يقين بزرگ‌ترين آنانند: رسول خدا(ص) مي‌فرمايند:
اي علي! بدان كه عجيب‌ترين مردم از نظر ايمان و بزرگ‌ترين مردم از نظر يقين،‌ قومي هستند كه در آخرالزمان مي‌باشند، پيامبر(ص) را نديده و امامشان نيز از آنها پنهان است اما به سياه بر سفيد ايمان دارند4
حديث ياد شده بيانگر اين مطلب است كه امت آخرالزماني پيامبر خاتم(ص) اگرچه آن حضرت را نديده‌اند اما به مكتوبات قرآن و حديث و سيرة ائمه اطهار ايمان مي‌آورند.
گروهي از آنان هميشه بر حقند: رسول خدا(ص) مي‌فرمايند:
هميشه گروهي از امت من بر حق هستند تا امر خداي عزوجل ظهور كند.5
اشاره آن حضرت به ظهور حضرت حجت(عج) است.
آمر به معروف و ناهي از منكرند: رسول اكرم(ص) مي‌فرمايند:
هنگامة ظهور حضرت مهدي(عج) قومي و گروهي خواهند آمد كه اجر و پاداش آنها همانند اجر و پاداش پيشينيان است، امر به معروف و نهي از منكر مي‌كنند و با اهل فتنه و آشوب درگير مي‌شوند.6
پر واضح است تنها كساني مي‌توانند چنين ويژگي‌هايي داشته باشند كه به حقيقت نبوت رسول‌الله(ص) و امامت ائمه معصومين(ع) اعتقاد راسخ داشته باشند و مؤمن راستين و حقيقي باشند. اما در مقابل اين گروه، گروه ديگري نيز وجود دارد كه افعالشان چيزي جر وقايع ذيل را دنبال ندارد.

2. نكوهش‌ها

برخي از نكوهش‌هايي كه در كلمات پيامبر خاتم(ص) از مردمان آخرالزماني شده به شرح زير است:
از قرآن جز رسم و از اسلام جز نام، باقي نمي‌ماند: رسول اكرم(ص) مي‌فرمايند:
زماني بر امت من خواهد آمد كه از قرآن جز رسم و خط آن و از اسلام جز نام آن، باقي نمي‌ماند. آنها را مسلمان مي‌نامند در حالي كه دورترين مردم از اسلام هستند. مساجد آنها را آباد است اما به سبب خالي بودن از هدايت خراب و ويران‌اند. فقيهان آن زمان بدترين فقها در زير آسمان خواهند بود، فتنه و آشوب از خودشان شروع شده و به خودشان برخواهد گشت.7
صدقه دادن، خسارت انگاشته مي‌شود، فحشاء و منكر، جايز و حلال و بندگي خداوند تكبر قلمداد مي‌شود: پيامبر(ص) مي‌فرمايند:
اي كسي كه از ساعت ظهور (الساعة) قيام حضرت مهدي(ع) مي‌پرسي؟ ظهور هنگام پليدي امرا و دورويي و خدعة قاريان قرآن، هنگام نفاق علما و زماني است كه امت من منجمين را تصديق و سرنوشتي را كه خداوند براي آنها قرار داده تكذيب مي‌كنند. زماني است كه مردمان امانت را غنيمت بگيرند و صدقه را زيان و خسارت و فحشا را حلال و جايز و بندگي خداوند متعال را تكبر و وقت‌گذراني بر مردم بدانند.8
از هفتاد و سه گروه، تنها يك گروه وارد بهشت مي‌شود و ساير گروه‌ها در آتشند: رسول خدا(ص) فرمودند:
اي عوف! چگونه خواهي بود زماني كه اين امت هفتاد و سه گروه شوند، يك گروه از آنها وارد بهشت مي‌شود و ساير آنها در آتش خواهند بود» عرض كردم اي رسول خدا(ص) آن هنگام، چه زماني خواهد بود؟ حضرت فرمودند: «آن هنگام كه مأموران انتظامي زياد شوند، كنيزكان مالك گردند و برة كوچك بر منبر بنشيند (شايد مراد بچه‌هاي خلفا باشد)، قرآن را با آهنگ بخوانند، مساجد را زينت كنند و منابر را مرتفع بسازند، ثروت مسلمانان در دست گروه خاصي قرار بگيرد، دادن زكات و صدقه را زيان و خسران بشمارند و امانت را غنيمت بپندارند و براي غير خدا دين را بياموزند، زماني كه مرد از همسرش فرمان ببرد و از مادرش نافرماني كند و پدرش او را رها نمايد، امت‌هاي پيش از خودشان را لعنت كنند، بزرگان و سران قبيله فاسق شوند و پست‌ترين مردم راهنمايشان باشد، به خاطر ترس از افراد و پرهيز از گرفتاري شر آنها، احترامشان كنند، در اين هنگام است كه به هفتاد و سه گروه تقسيم مي‌شوند... تا اينكه مردي از اهل بيت من كه به او مهدي(ع) مي‌گويند ظهور مي‌كند. پس اگر او را درك كردي از او اطاعت كن و از هدايت‌يافتگان به دست او باش.9
دينشان را به كالاي اندكي از دنيا مي‌فروشند: حضرت رسول اكرم مي‌فرمايند:
در آن روز (يوم الساعة) فتنه‌ها و آشوب‌هاي بسياري است، فتنه‌ها همانند پاره‌هاي سياه شب، روي مي‌آورند و ايجاد مي‌شوند. در هنگام صبح مرد مسلمان امت و مؤمن و شبانگاه كافر مي‌شود، شبانگاه مؤمن مي‌گردد و صبح كافر. گروهي از آنان دينشان را به كالاي اندكي از دنيا مي‌فروشند. كسي كه رباخواري نكند غباري از رباخواري بر او بنشيند.10
آن حضرت همچنين فرمودند:
زماني بر مردم مي‌آيد كه رباخواري مي‌كنند، پرسيدند: همة مردم رباخواري مي‌كنند؟ فرمود: اگر رباخواري نكند، غباري از آن بر او مي‌نشيند.11
به اميد آنكه جزء دسته اول قرار بگيريم و از پيروان واقعي آن حضرت بوده و به دست ايشان هدايت گرديم.

پي‌نوشت‌ها:

1. رهبر معظم انقلاب اسلامي، سخنراني در حرم مطهر رضوي(ع)، 1/1/85.
2. ر.ك: صافي گلپايگاني، لطف‌الله، منتخب‌الاثر، ج1.
3. طوسي، الغيبه، ص275. مجلسي، محمدباقر، بحارالانوار، ج2، ص130.
4. صدوق، كمال‌الدين و تمام‌النعمه، ج1، ص288.
5.سیوطی، الدرالمنثور، ج1، ص321.
6. دلائل النبوة، ج6، ص513.
7. مجلسي، همان، ج52، ص190.
8. ارشاد القلوب، ج1، ص67.
9. كنزالعمال، ج11، ص183.
10. همان، ج14، ص229.
11. مجمع‌البيان، ج2، ص391.