ائمه(علیهم السلام) اسباب تقرب به خدا
نويسنده:ناصر باقرخاني
بي گمان معصومان(ع) قرآن ناطق و مفسران آن هستند. در آيات قرآني از محبت خداوند به مومنان بسيار سخن رفته است و اين كه انسان كامل كسي است كه افزون بر جست وجوي خشنودي الهي مي بايست در جست وجوي محبت وي نيز باشد.
قرآن از زبان پيامبر(ص) بر اين مطلب تأكيد مي كند كه اگر كسي مي خواهد به محبت الهي دست يابد و محبوب خاص خدا گردد مي بايست از راه وي پيروي كند.
مومنان كساني هستند كه با پيروي از راه پيامبر(ص) كه راه راست و كوتاه ترين است به جايگاه حب و عشق رسيده و مصداق يحبونه و يحبهم شده اند. به اين معنا كه خدا محبوب مومنان است و مومنان نيز محبوب خدا مي شوند و اين گونه است كه مهرباني هر دو سر مي شود.
در روايات معصومان(ع) دين را چيزي جز دوستي و محبت ندانسته اند و گفته اند: هل الدين الا الحب؛ مگر دين چيزي جز دوستي است.
پيامبر اكرم(ص) پاداش و مزد تلاش هاي خويش را دوستي و محبت به اهل بيت و ذوالقربي خويش دانسته اند. خداوند اين خواسته را بيان مي دارد و تبيين مي كند كه اين نيز سودش براي مومنان است و اگر پيامبر(ص) محبت اهل بيت خويش را از مومنان خواسته تنها براي اين است كه مومنان از آن بهره مند شوند. اينان همان وسايل و اسبابي هستند كه با تمسك و توسل به آنها مي توان به قرب الهي دست يافت و محبوب خدا شد. اين گونه است كه محبت اهل بيت همان راهي است كه مي بايست پيموده شود تا محبوب رسول خدا(ص) شد و درنهايت دوستي و محبت خدا را به خويش جلب كرد.
ابتغاي وسيله و جستن ابزار تقرب جز محبت اهل بيت(ع) نيست. از اين روست كه ما شيعيان از ايمان چيزي جز محبت و عشق به اهل بيت(ع) نياموخته ايم. در باورهايمان آنان نه تنها حاضرند بلكه اين حضورشان تأثيرگذار است و آنان نه تنها به جهت مقام قربي كه دارند زنده اند و از روزي خداوند همانند بلكه برتر از شهدا بهره مي گيرند بلكه با حضور خويش دستگير و مددكار عاشقان و دوستان خويش هستند.
پيامبري كه مي فرمايد مردگان قريش در چاه بدر آگاه تر از زندگان هستند، چگونه مي شود ما به اين باور نرسيده باشيم كه معصوماني كه در مقام عصمت كبرا هستند و از مقام قاب قوسين او ادني بهره مند، از حضور در زندگي ما غايب باشند و به نيازهاي ما آگاهي نداشته باشند؟ ما بر اين باوريم كه آنان در زماني كه بودند و در اين جهان مي زيستند و پس از شهادتشان (ما منا الا مسموم او مقتول) بر امور جهان و هستي آگاهي و بصيرت داشته و بر احوال ما خبيرند. از اين رو دست توسل به دامن ايشان مي آويزيم و بر اين تمسك و توسل خرسنديم. اماما، اي باقرالعلوم هر چند كه فرسنگ ها از جغرافياي تو دوريم ولي دل هايمان ميزبان هميشه توست. جز عشق و محبت و مهر تو سرمايه اي نداريم و جز به عنايت تو دل نبسته ايم. پس ما را نه امروز كه هر روزمان درياب.
قرآن از زبان پيامبر(ص) بر اين مطلب تأكيد مي كند كه اگر كسي مي خواهد به محبت الهي دست يابد و محبوب خاص خدا گردد مي بايست از راه وي پيروي كند.
مومنان كساني هستند كه با پيروي از راه پيامبر(ص) كه راه راست و كوتاه ترين است به جايگاه حب و عشق رسيده و مصداق يحبونه و يحبهم شده اند. به اين معنا كه خدا محبوب مومنان است و مومنان نيز محبوب خدا مي شوند و اين گونه است كه مهرباني هر دو سر مي شود.
در روايات معصومان(ع) دين را چيزي جز دوستي و محبت ندانسته اند و گفته اند: هل الدين الا الحب؛ مگر دين چيزي جز دوستي است.
پيامبر اكرم(ص) پاداش و مزد تلاش هاي خويش را دوستي و محبت به اهل بيت و ذوالقربي خويش دانسته اند. خداوند اين خواسته را بيان مي دارد و تبيين مي كند كه اين نيز سودش براي مومنان است و اگر پيامبر(ص) محبت اهل بيت خويش را از مومنان خواسته تنها براي اين است كه مومنان از آن بهره مند شوند. اينان همان وسايل و اسبابي هستند كه با تمسك و توسل به آنها مي توان به قرب الهي دست يافت و محبوب خدا شد. اين گونه است كه محبت اهل بيت همان راهي است كه مي بايست پيموده شود تا محبوب رسول خدا(ص) شد و درنهايت دوستي و محبت خدا را به خويش جلب كرد.
ابتغاي وسيله و جستن ابزار تقرب جز محبت اهل بيت(ع) نيست. از اين روست كه ما شيعيان از ايمان چيزي جز محبت و عشق به اهل بيت(ع) نياموخته ايم. در باورهايمان آنان نه تنها حاضرند بلكه اين حضورشان تأثيرگذار است و آنان نه تنها به جهت مقام قربي كه دارند زنده اند و از روزي خداوند همانند بلكه برتر از شهدا بهره مي گيرند بلكه با حضور خويش دستگير و مددكار عاشقان و دوستان خويش هستند.
پيامبري كه مي فرمايد مردگان قريش در چاه بدر آگاه تر از زندگان هستند، چگونه مي شود ما به اين باور نرسيده باشيم كه معصوماني كه در مقام عصمت كبرا هستند و از مقام قاب قوسين او ادني بهره مند، از حضور در زندگي ما غايب باشند و به نيازهاي ما آگاهي نداشته باشند؟ ما بر اين باوريم كه آنان در زماني كه بودند و در اين جهان مي زيستند و پس از شهادتشان (ما منا الا مسموم او مقتول) بر امور جهان و هستي آگاهي و بصيرت داشته و بر احوال ما خبيرند. از اين رو دست توسل به دامن ايشان مي آويزيم و بر اين تمسك و توسل خرسنديم. اماما، اي باقرالعلوم هر چند كه فرسنگ ها از جغرافياي تو دوريم ولي دل هايمان ميزبان هميشه توست. جز عشق و محبت و مهر تو سرمايه اي نداريم و جز به عنايت تو دل نبسته ايم. پس ما را نه امروز كه هر روزمان درياب.
