مهر و محبت، سلاح يا صلاح؟

نقاب از چهره برگيريم

مى توانيم همسرمان را آن گونه كه هست بپذيريم و به همان اندازه برايش ارزش قايل باشيم و بدون هيچ گونه انتظار و توقعى او را دوست داشته باشيم و متعهد شويم تا براى او رفاه كامل ايجاد كنيم. مى توانيم عارى از نفس پرستى به او مهر بورزيم و به خاطر جزييات، زندگى مشتركمان را به خطر نيندازيم و در چهارچوب ساختگى با هم رفتار نكنيم.مى توانيم با كسب مهارت در بيان خواسته هايمان بكوشيم. وقتى نمى توانيم وجودمان را براى كسى كه دوستش داريم ابراز كنيم به واقع دريچه هاى روحمان را به روى او بسته ايم در نتيجه دچار مشكلات عاطفى مى شويم. پس مى توانيم ماسك و نقاب به چهره نزنيم و خودمان باشيم.
مى توانيم سعى كنيم تا آنچه همسرمان را خشنود مى كند به او بگوييم تا او به حدس و گمان روى نياورد. با ابراز احساسات اعتبار بيشترى كسب مى كنيم، اما در عين حال آسيب پذيرتر و حساس تر مى شويم در عوض وقتى به همسرمان اجازه دهيم تا ما را كاملا بشناسد، واهمه و ترس كمترى خواهيم داشت تا ما را در آينده ترك كند. از ياد نبريم نگفتن حقيقت به نوعى دروغگويى است. انرژى كه براى صداقت به كار مى بريم بسيار كمتر از انرژى است كه صرف نگفتن و يا پنهانكارى مى شود. بنابراين بهتر است خود را وقف حقايق زندگى آزادانه بكنيم و با كسب شجاعت براى چنين زندگى از ترس ها نيز رها بشويم. وقتى بصيرت برتر از احساس ترس، شمرده بشود، ديگر ترسى وجود نخواهد داشت.
مى توانيم بدون قضاوت درباره گفته هاى همسرمان به حرف هايش گوش بسپاريم و دلمان را همواره براى حرف هايش بگشاييم.
مى توانيم براى داشتن رابطه خوب و صميمانه، طرف ديگر رابطه مان را نگهبان تنهايى مان قرار بدهيم. وقتى بدانيم بين صميمى ترين افراد نيز فاصله نامحدودى وجود دارد مى توانيم در كنار هم زندگى عالى داشته باشيم، چنان چه اين فاصله را صميمانه تر بپذيريم. از طرفى هم احساس مالكيت بيش از حد نسبت به همسر صلاح نيست. با حسادت فقط مى توان مطمئن بود كه حتما آن فردى را كه نمى خواهيم از دست بدهيم، از دست خواهيم داد. هر قدر احساس مالكيت بيشتر باشد يعنى مهر بيشترى طلب مى كنيم اما در عين ناباورى محبت كمترى دريافت مى كنيم و برعكس چنانچه آزادى بيشترى بدهيم و كم توقع تر هم باشيم، عشق بيشترى دريافت مى كنيم. مى توانيم با نداشتن توقع از همسرمان كه فقط به ما اهميت بدهد، اميدوارتر باشيم. همسرمان مى تواند بهترين دوستمان باشد اما او نمى تواند تنها دوستمان باشد. وابستگى بيش از اندازه آفت زندگى مشترك است. مى توانيم با ديدن شادى همسرمان از فعاليت هايى كه در آنها برترى دارد، خوشحال شويم و از وجودش در كنارمان لذت بيشترى ببريم.
مى توانيم حضور اعتماد را در رابطه مان پايدار كنيم. يعنى به همديگر اعتماد داشته باشيم. نسبت به يكديگر متعهد، وفادار و از خودگذشته باشيم. اين خصلت ها به ما اجازه مى دهد پس از سپرى كردن يك روز پر از فراز و نشيب حرف هايى براى هم داشته باشيم. هر چه قوى تر بوده و احساس امنيت بيشترى داشته باشيم تمايل بيشترى خواهيم داشت تا خودمان باشيم و همسرمان را نيز تشويق كنيم تا خودش باشد.
مى توانيم هدفمان را رشد معنوى همسرمان قرار بدهيم كه فقط با صعود خودش به موفقيت مى رسد.