مترجم: حبیب الله علیخانی
منبع:راسخون
منبع:راسخون
پاتوفیزیولوژی گشاد شدن عروق کرونر (CAE) به طور واضح مشخص نشده است، اگر چه ناهنجاری های چندگانه شامل آرتریت، اختلال عملکرد اندوتلیال، آتروترومبوز گزارش شده است. چندین مطالعه نشان داده است که غلظت بیلی روبین سرم بالاتر موجب جلوگیری از التهاب و تکثیر سلول های عضلات صاف عروق می شود و همچنین یک رابطه میان بیلی روبین و بیماری قلب و عروقی وجود دارد. به هر حال، رابطه ی میان بیلی روبین و CAE هنوز ناشناخته نیست.
ما غلظت های بیلی روبین سرمی را میان بیماران CAE و کنترل های مربوطه را مورد بررسی قرار دادیم.
نتایج: هیچ تفاوت قابل توجهی در میان گروه ها از لحاظ ویژگی های کلی، وجود نداشت. سطوح مستقیم و غیر مستقیم بیلی روبین سرم در افراد مبتلا به بیماری های CAE نسبت به گروه کنترلی، پایین تر است. این سطح به ترتیب در افراد مبتلا و افراد کنترلی، 0.37 ±0.4 vs. 0.71 ±0.6، 0.13 ±0.1 vs. 0.27 ±0.2 و 0.24 ±0.2 vs. 0.43 ±0.4 mg/dl; all p < 0.001 بوده است).
بیلی روبین یکی از آنتی اکسیدان ها و ضد التهاب های مهم می باشد. چندین مطالعه ی قبلی نشان داده است که بین سطح بیلی روبین سرم و بیماری های قلبی و عروقی مانند بیماری عروق کرونر و فیبریلاسیون دهلیزی رابطه وجود دارد.
همانگونه که فهمیده شده است، هیچ مطالعه ای هم اکنون بر روی ارتباط میان غلظت بیلی روبین سرم و CAE انجام نشده است.
بررسی های فیزیکی، تاریخچه ی بیماری ها در بیماران، بیوشیمی خون و بررسی اکوکاردیوگرافی ترانس توراسیک در هر دو گروه مورد ارزیابی قرار گرفت تا بدین صورت افرادی که دارای بیماری های سیتماتیک بودند، مستثنی شوند. بیمارانی که دارای بیماری انسدادی عروق کرونر بودند، افرادی که نارسایی مزمن کلیوی، اختلالات مزمن کبدی، بیماری ریوی مزمن، بیماری های دریچه ای متوسط یا شدید، فشار خون بالا، دیابت، بیماری های قلبی مادرزادی بودند، در اکوکاردیوگرافی، اختلال عملکرد سیستولیک بطن، کم خونی، بارداری، آپنه انسدادی خواب، اختلالات خونی، اختلال عملکرد تیروئید، کلسترول بالا، عدم تعادل درالکترولیت و سابقه ی مصرف داروهایی همچون داروهای ضد نقرص، عوامل ضد افونت و عوامل ضد انعقادی نداشتند و در و صورتی که یک بیمار دارای این مورد باشد، از مطالعه، خارج گردید. افرادی که دارای سابقه ی عفونت حاد، تب بالای 38 درجه و یا بیماری های عفونی بودند، از این مطالعه، مستثنی شدند.
بیمارانی که دارای فشار خون سیستولیک بالاتر از 140 هستند یا فشار خون دیستولیک بالاتر از 90 میلی متر جیوه دارند، و آنهایی که داروهای ضد فشار خون دریافت کرده بودند، به عنوان افراد با فشار خون بالا، در نظر گرفته شدند. دیابتی ها افرادی بودند که سطح گلوکز خون آنها بالاتر از 126 mg/dl باشد و یا هم اکنون از رژیم غذایی استفاده می کنند و یا داروهای کاهش دهنده ی قند خون، استفاده می کنند. افراد سیگاری مورد بررسی نیز به عنوان افرادی تعریف شد که در هر روز، بیش از 10 نخ سیگار مصرف می کنند.
برای کل اندازه گیری های مربوط به خون( هماتوکریت، هموگلوبین، لکوسیت و پلاکت)، نمونه های خون در تیوب های محتوی EDTA قرار داده شد و با استفاده از دستگاه CELL-DYN 3700 (Abbott, USA) اندازه گیری گردید.
میزان بیلی روبین کل، بیلی روبین مستقیم و غیر مستیم در بیمارانی که دارای CAE است، کمتر از بیماران کنترلی است (به ترتیب 0.37±0.4 mg/dl vs. 0.71 ±0.6 mg/dl and 0.13 ±0.1 mg/dl vs. 0.27 ±0.2 mg/dl and 0.24 ±0.2 mg/dl vs. 0.43 ±0.4 mg/dl;).
سطوح پروتئین رآکتیو C در هر دو گروه، مشابه است. سایر پارامترهای شیمیایی به طور آماری، در بین دو گروه، متفاوت نیست. همچنین هیچ تفاوت قابل توجهی در مورد گلبول سفید خون، پلاکت خون، هموگلوبین و هماتوکریت میان دو گروه نیست (جدول 2).
بر اساس نتایج حاصله از آنالیز رگرسیون منطقی لجستیک گام به گام، این فهمیده شده است که میزان بیلی روبین کل سرم، بیلی روبین مستقیم و غیر مستقیم، نسبت به پیش بینی کننده های CAE وابسته نیست(جدول 2).
پاتوفیزیولوژی CAE به طور واضح، مشخص نشده است، اگر چه ناهنجاری های مربوطه، شامل عفونت، اختلال عملکرد اندوتلیال، استرس اکسیداتیو، واسکولیت، آتروترومبوز می باشد. گشاد شدن عروق کرونر مربوط به بیماری های بافت همبند مانند اسکلرودرمی، سندرم Ehlers-Danlos و بیماری کاوازاکی می باشد.
مطالعات قبلی، نشان دهنده ی این است که CRP، IL-6 و نسبت نوتروفیل / لنفوسیت (NLR) در بیماران مبتلا به CRP، نسبت به گروه کنترلی، بالاتر است. سطوح افزایش یافته ی مربوط به CRP NLR ممکن است پیشنهاد دهد که این مارکرها ممکن است به عنوان عوامل ارزیابی حالت عفونی CAE استفاده شود. ما فهمیدیم که میزان CRP در بیمارانی که مبتلا به CAE هستند، نسبت به افراد دیگر، بیشتر است اما تفاوت آماری قابل توجهی، وجود ندارد.
اخیراً سطوح بیلی روبین به عنوان مارکر برای پیش بینی ریسک های قلبی و عروقی، مورد استفاده قرار گرفته است. شواهد اخیر، پیش بینی می کند که بیلی روبین به عنوان یک آنتی اکسیدان فیزیولوژیک قوی، و ضد التهاب، عمل می کند. مطالعات اخیر نشان دهنده ی این است که غلظت های بالا از بیلی روبین موجب می شود تا محافظت خوبی در برابر بیماری آترواسکلروتیک ایجاد شود.
چندین نفر از محققین، پیشنهاد کرده اند که بریلی روبین یک نقش مهم در ایجاد ممانعت در برابر اکسیداسیون لیپیدها، ایجاد می کند.
مطالعات قبلی نشاندهنده ی این است که غلظت های بریلی روبین با چندین فاکتور ریسک مربوط به بیماری عروق کرونر مانند سیگار کشیدن، دیابت و چاقی، در ارتباط است.
یک ارتباط قوی میان حضور بیماری عروق کرونر، بیماری های شریانی محیطی، بیماری ضخامت کاروتیدی و بیلی روبین در برخی از مطالعات، مورد اشاره قرار گرفته است. سطوح زیر حد نرمال از بیلی روبین پلاسما، با بیماری زودرس عروق کرونر و عوارض قلبی و عروقی در ارتباط است.
در یک مطالعه ی قبلی، سه سال بروز بیماری عروق کرنر، به طور قابل توجهی، در بیماران دارای سندروم گیلبرت، کمتر است.
پیشنهاد شده است که غلظت های بالا بیلی روبین پلاسما، موجب می شود تا از ایجاد آتروژنز جلوگیری شود. قابلیت بالا برای تظعیف رادیکال های پروکسیل و قابلیت آنتی اکسیدانی مربوط به عملکرد بیلی روبین، حتی در غلظت های بالا از این ماده در خون، منجر به ایجاد محافظت در برابر فرایندهای بیماری زایی می شود و بر روی رادیکال های اکسیژن و پروکسیل، اثر دارد.
در مطالعه ی قبلی، Gullu و همکارانش فهمیدند که میزان غلظت های بالا از بیلی روبین، ممکن است به عنوان یک فاکتور محافظتی در توسعه ی اختلال کرونر ذخیره جریان، اختلال عروق کرونر، و احتمالا در توسعه آترواسکلروز عروق کرونر مؤثر است. آنها نتیجه گیری کردند که بیلی روبین اثرات مؤثری زیادی دارد، علارغم این مسئله که فاکتورهای ریسک مربوط به عروق، شناخته نشده باشد.
زردی القا شده بوسیله ی این بیماری، با بهبودهای قابل توجه در زمینه ی عملکرد اندوتلیال در نوع 2 DM مرتبط است. همچنین بیلی روبین از ایجاد مولکول چسبندگی سلولهای عروقی (VCAM-1) جلوگیری می کند و موجب مسدود شدن تکثیر سلول های نرم عروقی می شود.
تا جایی که ما می دانیم، هیچ مطالعه ای در مورد بررسی ارتباط میان CAE و سطح بیلی روبین انجام نشده است. مطالعه ی ما به همین دلیل مهم است و ما این مسئله را نشان دادیم که این ارتباط وجود دارد.
وقتی گروه های دو با مطالعه ی ما مقایسه شده اند، سطوح بیلی روبین سرم بیمارانی که CAE دارند، به میزان قابل توجهی کمتر از افراد کنترلی است.
نتایج ما ممکن است در مورد فهمیدن اتیپو پاتولوژی CAE و مکانیزم های پاتوفیزیولوژیکی مرتبط با افزایش ریسک شیوع عوارض قلبی و عروقی و خطر مرگ و میر در این بیماران می شود. غلظت های کاهش یافته ی مربوط به بیلی روبین ممکن است بوسیله ی تخریب عروقی، اختلال عملکرد اندوتلیال و ترومبوز در این بیماران، تشخیص داده شود.
استفاده از مطالب این مقاله، با ذکر منبع راسخون، بلامانع می باشد.
ما غلظت های بیلی روبین سرمی را میان بیماران CAE و کنترل های مربوطه را مورد بررسی قرار دادیم.
روش مورد استفاده
این مطالعه شامل بررسی 50 بیمار می باشد (20 نفر مرد ،سن متوسط آنها 60.26 ±10.6 ) و 30 نفر افراد کنترلی بودند (10 نفر مرد و سن متوسط 57.86 ±11.6). این بیماران تحت آزمون های متداول انجام گرفتند و تعداد لوکوسیت، هموگلبین، هماتوکریت و پلاکت خون آنها بررسی گردید. این پارامترها در این گروه ها، مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج: هیچ تفاوت قابل توجهی در میان گروه ها از لحاظ ویژگی های کلی، وجود نداشت. سطوح مستقیم و غیر مستقیم بیلی روبین سرم در افراد مبتلا به بیماری های CAE نسبت به گروه کنترلی، پایین تر است. این سطح به ترتیب در افراد مبتلا و افراد کنترلی، 0.37 ±0.4 vs. 0.71 ±0.6، 0.13 ±0.1 vs. 0.27 ±0.2 و 0.24 ±0.2 vs. 0.43 ±0.4 mg/dl; all p < 0.001 بوده است).
مقدمه
گشاد شدن عروق کرونر (CAE) به عنوان یک ضایعه غیر انسدادی موضعی و یا منتشر شونده موجب می شود تا یک و نیم برابر بخش های نرمال مجاور و قطر رگ ها، درگیر شوند. شیوع CAE در میان بیمارانی که تحت آنژیوگرافی عروق کرونر قرار گرفته اندد، از 1.2% به 4.7 % افزایش یابد. پاتوژنز این بزرگ شدن عروق، به طور کامل، شناخته شده نیستند. اگر چه مکانیزم های دقیقی که منجر به بروز CAE می شوند، به طور واضح فهمیده نشده است البته این پیشنهاد شده است که آتروترومبوز، اختلال عملکرد اندوتلیال، التهاب و واسکولیت از جمله فاکتورهای مؤثر هستند. گشاد شدن عروق کرونر همچنین در مورد شرایط مختلفی مانند ناهنجاریهای مادرزادی عروق کرونر، بیماری های بافت همبند، و واسکولیت نیز گزارش شده است.بیلی روبین یکی از آنتی اکسیدان ها و ضد التهاب های مهم می باشد. چندین مطالعه ی قبلی نشان داده است که بین سطح بیلی روبین سرم و بیماری های قلبی و عروقی مانند بیماری عروق کرونر و فیبریلاسیون دهلیزی رابطه وجود دارد.
همانگونه که فهمیده شده است، هیچ مطالعه ای هم اکنون بر روی ارتباط میان غلظت بیلی روبین سرم و CAE انجام نشده است.
مواد و روش ها
گروه مورد مطالعه، شامل 50 بیمار (20 نفر مرد ،سن متوسط آنها 60.26 ±10.6 ) مبتلا به CAE بودند که تحت بررسی های بصری، بی نظمی هایی در کرونر اکتاکتیک هستند ولی ضایعات تنگی نداشتند. گروه کنترلی شامل افراد 30 ساله ای بودند که با افراد بیمار تطابق داشتند و این اثبات شده بود که این افراد آنژیوگرافی عروق کرونر نرمال داشتند. شاخص آنژیوگرافی عروق کرونر یا وجود آنژین صدری معمولی یا وجود نتایج معادل و مثبت در زمینه ی آزمون های غربال گری غیر تهاجمی بوده است.بررسی های فیزیکی، تاریخچه ی بیماری ها در بیماران، بیوشیمی خون و بررسی اکوکاردیوگرافی ترانس توراسیک در هر دو گروه مورد ارزیابی قرار گرفت تا بدین صورت افرادی که دارای بیماری های سیتماتیک بودند، مستثنی شوند. بیمارانی که دارای بیماری انسدادی عروق کرونر بودند، افرادی که نارسایی مزمن کلیوی، اختلالات مزمن کبدی، بیماری ریوی مزمن، بیماری های دریچه ای متوسط یا شدید، فشار خون بالا، دیابت، بیماری های قلبی مادرزادی بودند، در اکوکاردیوگرافی، اختلال عملکرد سیستولیک بطن، کم خونی، بارداری، آپنه انسدادی خواب، اختلالات خونی، اختلال عملکرد تیروئید، کلسترول بالا، عدم تعادل درالکترولیت و سابقه ی مصرف داروهایی همچون داروهای ضد نقرص، عوامل ضد افونت و عوامل ضد انعقادی نداشتند و در و صورتی که یک بیمار دارای این مورد باشد، از مطالعه، خارج گردید. افرادی که دارای سابقه ی عفونت حاد، تب بالای 38 درجه و یا بیماری های عفونی بودند، از این مطالعه، مستثنی شدند.
بیمارانی که دارای فشار خون سیستولیک بالاتر از 140 هستند یا فشار خون دیستولیک بالاتر از 90 میلی متر جیوه دارند، و آنهایی که داروهای ضد فشار خون دریافت کرده بودند، به عنوان افراد با فشار خون بالا، در نظر گرفته شدند. دیابتی ها افرادی بودند که سطح گلوکز خون آنها بالاتر از 126 mg/dl باشد و یا هم اکنون از رژیم غذایی استفاده می کنند و یا داروهای کاهش دهنده ی قند خون، استفاده می کنند. افراد سیگاری مورد بررسی نیز به عنوان افرادی تعریف شد که در هر روز، بیش از 10 نخ سیگار مصرف می کنند.
آنژیوگرافی عروق کرونر
تصاویر آنژیوگرافی عروق کرونر از طریق شریان ران و با استفاده از روش جاکینز و بدون استفاده از نیتروگلیسیرین، آدنوزین، یا بلوکر کانال کلسین، انجام شده است. تمام بیماران این مطالعه، با استفاده از یک آنژیوگرافی عروق کرونر انتخابی و با استفاده از دستگاه مدل Siemens Axiom Artis DFC مورد بررسی قرار گرفته اند. این کار بعد از آماده سازی مناسب بیماران، انجام شده است. تصاویر آنژیوگرافی عروق کرونر با توجه به میزان صاف بودن، بی نظمی دیواره ی مجرا، کاهش کالیبر محلی و یا انتشار اپیکاردیال و تنگی مورد مقایسه قرار گرفته است. گشاد شدن عروق کرونر به عنوان اتساع بیش از یک و نیم برابری قطر عروق کرونر اطراف عروق نرمال، تعریف شده است. این مورد بوسیله ی Falsetti and Carroll تعریف شده است.تست های آزمایشگاهی
پارامترهای بیوشیمیایی با استفاده از یک دستگاه طیف سنجی مدل Architect C16000 مورد آنالیز قرار گرفته است. این کار با استفاده از آرایه ی آنزیمی-رنگی انجام شد. همچنین پروتئین رآکتیو C (CRP) نیز در هر دو گروه، اندازه گیری گردید.برای کل اندازه گیری های مربوط به خون( هماتوکریت، هموگلوبین، لکوسیت و پلاکت)، نمونه های خون در تیوب های محتوی EDTA قرار داده شد و با استفاده از دستگاه CELL-DYN 3700 (Abbott, USA) اندازه گیری گردید.
آنالیز آماری
برنامه ی آماری SPSS 16.0 (SPSS Inc., Chicago, IL, USA) برای مطالعه ی آماری، مورد استفاده قرار گرفت. تمام مقادیر به صورت متوسط و با بیان انحراف استاندارد، بیان گردید. مقادیر متوسط مربوط به متغیرهای پیوسته، میان گروه ها، و با استفاده از آزمون دانشجویی t و یا آزمون U و با توجه به وجود توزیع نرمال یا عدم وجود آن، گزارش شد. مقادیر p کمتر از 0.05 به عنوان مقدار با ارزش، در نظر گرفت.نتایج
بر اساس ارزیابی ویژگی های بالینی و جمعیتی، این فهمیده شد که هییچ تفاوت قابل توجهی در میان دو گروه از لحاظ سن، توزیع جنسیتی، اندیس توده ی بدن و حالت سیگاری بودن یا نبودن، وجود ندارد (جدول 1).
سطوح پروتئین رآکتیو C در هر دو گروه، مشابه است. سایر پارامترهای شیمیایی به طور آماری، در بین دو گروه، متفاوت نیست. همچنین هیچ تفاوت قابل توجهی در مورد گلبول سفید خون، پلاکت خون، هموگلوبین و هماتوکریت میان دو گروه نیست (جدول 2).
بحث
در این مطالعه، این فهمیده شده است که سطوح بیلی روبین کل سرم به طور قابل توجهی در بیماران CAE کمتر از گروه کنترلی است. بر اساس بهترین نتایج بدست آمده، مطالعه ی ما اولین مطالعه ای است که بر روی روابط میان بیلی روبین و CAE تمرکز دارد.پاتوفیزیولوژی CAE به طور واضح، مشخص نشده است، اگر چه ناهنجاری های مربوطه، شامل عفونت، اختلال عملکرد اندوتلیال، استرس اکسیداتیو، واسکولیت، آتروترومبوز می باشد. گشاد شدن عروق کرونر مربوط به بیماری های بافت همبند مانند اسکلرودرمی، سندرم Ehlers-Danlos و بیماری کاوازاکی می باشد.
مطالعات قبلی، نشان دهنده ی این است که CRP، IL-6 و نسبت نوتروفیل / لنفوسیت (NLR) در بیماران مبتلا به CRP، نسبت به گروه کنترلی، بالاتر است. سطوح افزایش یافته ی مربوط به CRP NLR ممکن است پیشنهاد دهد که این مارکرها ممکن است به عنوان عوامل ارزیابی حالت عفونی CAE استفاده شود. ما فهمیدیم که میزان CRP در بیمارانی که مبتلا به CAE هستند، نسبت به افراد دیگر، بیشتر است اما تفاوت آماری قابل توجهی، وجود ندارد.
اخیراً سطوح بیلی روبین به عنوان مارکر برای پیش بینی ریسک های قلبی و عروقی، مورد استفاده قرار گرفته است. شواهد اخیر، پیش بینی می کند که بیلی روبین به عنوان یک آنتی اکسیدان فیزیولوژیک قوی، و ضد التهاب، عمل می کند. مطالعات اخیر نشان دهنده ی این است که غلظت های بالا از بیلی روبین موجب می شود تا محافظت خوبی در برابر بیماری آترواسکلروتیک ایجاد شود.
چندین نفر از محققین، پیشنهاد کرده اند که بریلی روبین یک نقش مهم در ایجاد ممانعت در برابر اکسیداسیون لیپیدها، ایجاد می کند.
مطالعات قبلی نشاندهنده ی این است که غلظت های بریلی روبین با چندین فاکتور ریسک مربوط به بیماری عروق کرونر مانند سیگار کشیدن، دیابت و چاقی، در ارتباط است.
یک ارتباط قوی میان حضور بیماری عروق کرونر، بیماری های شریانی محیطی، بیماری ضخامت کاروتیدی و بیلی روبین در برخی از مطالعات، مورد اشاره قرار گرفته است. سطوح زیر حد نرمال از بیلی روبین پلاسما، با بیماری زودرس عروق کرونر و عوارض قلبی و عروقی در ارتباط است.
در یک مطالعه ی قبلی، سه سال بروز بیماری عروق کرنر، به طور قابل توجهی، در بیماران دارای سندروم گیلبرت، کمتر است.
پیشنهاد شده است که غلظت های بالا بیلی روبین پلاسما، موجب می شود تا از ایجاد آتروژنز جلوگیری شود. قابلیت بالا برای تظعیف رادیکال های پروکسیل و قابلیت آنتی اکسیدانی مربوط به عملکرد بیلی روبین، حتی در غلظت های بالا از این ماده در خون، منجر به ایجاد محافظت در برابر فرایندهای بیماری زایی می شود و بر روی رادیکال های اکسیژن و پروکسیل، اثر دارد.
در مطالعه ی قبلی، Gullu و همکارانش فهمیدند که میزان غلظت های بالا از بیلی روبین، ممکن است به عنوان یک فاکتور محافظتی در توسعه ی اختلال کرونر ذخیره جریان، اختلال عروق کرونر، و احتمالا در توسعه آترواسکلروز عروق کرونر مؤثر است. آنها نتیجه گیری کردند که بیلی روبین اثرات مؤثری زیادی دارد، علارغم این مسئله که فاکتورهای ریسک مربوط به عروق، شناخته نشده باشد.
زردی القا شده بوسیله ی این بیماری، با بهبودهای قابل توجه در زمینه ی عملکرد اندوتلیال در نوع 2 DM مرتبط است. همچنین بیلی روبین از ایجاد مولکول چسبندگی سلولهای عروقی (VCAM-1) جلوگیری می کند و موجب مسدود شدن تکثیر سلول های نرم عروقی می شود.
تا جایی که ما می دانیم، هیچ مطالعه ای در مورد بررسی ارتباط میان CAE و سطح بیلی روبین انجام نشده است. مطالعه ی ما به همین دلیل مهم است و ما این مسئله را نشان دادیم که این ارتباط وجود دارد.
وقتی گروه های دو با مطالعه ی ما مقایسه شده اند، سطوح بیلی روبین سرم بیمارانی که CAE دارند، به میزان قابل توجهی کمتر از افراد کنترلی است.
نتایج ما ممکن است در مورد فهمیدن اتیپو پاتولوژی CAE و مکانیزم های پاتوفیزیولوژیکی مرتبط با افزایش ریسک شیوع عوارض قلبی و عروقی و خطر مرگ و میر در این بیماران می شود. غلظت های کاهش یافته ی مربوط به بیلی روبین ممکن است بوسیله ی تخریب عروقی، اختلال عملکرد اندوتلیال و ترومبوز در این بیماران، تشخیص داده شود.
نتیجه گیری
در مطالعه ی ما، این فهمیده شده است که ممکن است یک ارتباط میان CAE و بیلی روبین وجود داشته باشد. میزان بیلی روبین همچنین به عنوان شاخصی برای افزایش ریسک مربوط به رویدادهای مرتبط با CAE می باشد. مهم ترین محدودیت در مطالعه ی ما، تعداد بیماران بوده است. همچنین در مطالعه ما، گروه انسدادی با بیماری عروق کرونر، وجود نداشته است. یکی دیگر از محدودیت های این مطالعه، این است که تشخیص آنژیوگرافی عروق کرونر نرمال بر اساس تصاویر آنژیوگرافی رگ ران، بدست آمده است. این اندازه گیری، نمی تواند شاخص مناسبی برای حضور پلاک های آترواسکلروتیک باشد. مطالعات دیگری مورد نیاز است تا بتوان برای اولین بار نشان داد که بیماران مبتلا به CAE دارای سطوح کمتری از بیلی روبین نسبت به گروه کنترلی هستند.استفاده از مطالب این مقاله، با ذکر منبع راسخون، بلامانع می باشد.
