سپهر چارمين

شاعر: سروش اصفهانى

ماه فروردين فراز آمد ز فردوس برين

گلستان را كرد در بر، حلّه‌هاى حور عين

ارغوان سرمايه بگرفته است از كان بدخش

ياسمين پيرايه بگرفته است از درّ ثمين

بانگ چنگ رامتين آيد همى از ناى مرغ

دارد اندر ناى گويى مرغ، چنگ رامتين

نيستند ار بلبل و صُلصُل چو من عاشق چراست

بانگ صلصل صبر سوز و ناله بلبل حزين

بگذرى چندان كه در هامون بنفشه است و سمن

بنگرى چندان كه در بستان گل است و ياسمين

مرغ اشعار فرزدق كرده پندارى ز بر

در ثناى خواجه سجّاد زين العابدين

وارث پيغمبر و حيدر، على بن الحسين

چيست ميراثش علوم اوّلين و آخرين

معنى ركن و مقام و صورت خيرالانام

زاده شُبّير فرزند اميرالمؤمنين

همچو عمّ خود حليم و همچو باب خود صبور

مرتضى آسا جواد و مصطفى آسا امين

چون به محراب اندرون بگريستى از بيم حق

آمدى رضوان و بستردى سرشكش ز آستين

پيشواى چارمين است و به محراب اندرون

تافتى رويش چو خورشيد از سپهر چارمين

اين شنيدستى كه در محراب طاعت خويش را

اژدها آسا بدو بنمود ابليس لعين

خواجه ننديشيد و روى از قبله طاعت نتافت

كش ندا از غيب آمد «انت زين العابدين»

كرد داوود پيمبر نرم آهن را به دست

او به پند و موعظه دل‌هاى سخت آهنين

گر بگويم برترست از موسى عمران رواست

كاين نترسيد و بترسيد او ز ثعبان مبين

حبّ او حصن حصين است و ز خشم كردگار

گشت ايمن آن كه آمد اندرين حصن حصين

بس كه زانو با جبين در سجده پيش حق بسود

سوده شد مانند زانوى هيونانش جبين

اى فروغ ديده پيغمبر و حيدر كه هست

بغض تو نار جحيم و حبّ تو ماءِ معين

با محبّان تو رضوان گويد اندر روز حشر

هذه جناتُ عَدْن فَادخلوها خالدين

نازش شُبّيريان بر دوده شبَّر ز توست

ورنه شُبّير و شَبَر هر دو همالند و قرين

شهرياران عجم را زين سپس تا رستخيز

از تولاّى تو باشد شوكت اسلام و دين