فضائل حضرت زهرا (سلام الله علیها) به روایت عایشه - 2
الرسول (ص) يقبل نحر فاطمة (ع) (10)
و عن عائشة أن النبى صلى اللَّه عليه و سلم قبل يوما نحر فاطمة، فقلت: يا رسولاللَّه فعلت شيئا لم تفعله فقال: يا عائشة إنى إذا إشتقت إلى الجنة قبلت نحر فاطمة.
حضرت رسول (ص) انحناى گلوى فاطمه (س) را مىبوسد
از عايشه روايت شده كه:
روزى رسول خدا (ص) گودى گلوى فاطمه (س) را بوسيد.
گفتم:
اى رسول خدا (ص)! عملى انجام دادى كه قبل ازآن انجام نداده بودى. پيامبر (ص) فرمود:
اى عايشه! هنگامى كه به بهشت مشتاق مىشدم، گودى گلوى فاطمه (س) را مىبوسم.
تقبيل الرسول (ص) لفاطمة (11)
عن عائشة بنت طلحة، عن عائشة بنت أبىبكر و فى فضائل السمعانى بإسناده عن عكرمة قال:
كان النبى صلى اللَّه عليه و آله و سلم إذا قدم من مغازيه قبل فاطمة، و رووا عن عائشة.
أن فاطمة كانت إذا دخلت على رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و آله و سلم، قام لها من مجلسه و قبل رأسها و أجلسها مجلسه، و إذا جاء إليها لقيته و قبل كل واحد منهما صاحبه و جلسا معا.
بوسيدن فاطمه (س) توسط پيامبر (ص)
... عايشه دختر طلحه از عايشه دختر ابوبكر، (در فضائل السمعانى به اسناد از عكرمه) گفت: هنگامى كه پيامبر (ص) از جنگ برمىگشت فاطمه (س) را مىبوسيد و همچنين از عايشه نقل كردهاند كه:
فاطمه (س) هنگامى كه بر پيامبر (ص) وارد مىشد، پيامبر (ص) براى او از جا بلند مىشد و سر او را مىبوسيد و او را در جاى خود مىنشانيد، و نيز هنگامى كه پيامبر (ص) به سوى فاطمة (س) مىآمد، با او ملاقات مىكرد و هر كدام يكديگر را مىبوسيدند و با هم مىنشستند.
الرسول (ص) لاينام حتى يقبل فاطمة (ع) (12)
عن عائشة، أن النبى صلى اللَّه عليه و آله و سلم، كان كثيرا ما يقبل عرف فاطمة عليهاالسلام
بوسهى پيامبر (ص) بر فاطمه
از عايشه نقل است كه:
همانا پيامبر (ص) بيشتر اوقات پيشانى فاطمه (س) را مىبوسيد.
فاطمة أعظم نساء المسلمين رزية (13)
عن عائشة، أن رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و سلم قال لفاطمة:
إن جبرئيل أخبرنى أنه ليس امرأة من نساء المسلمين أعظم رزية (14)منك فلا تكونى أدنى امرأة منهن صبرا.
فاطمه بزرگترين تحملكنندهى مصايب در بين زنان مسلمان
از عايشه نقل است كه :
رسول خدا (ص) به فاطمه (س) فمرود: جبرئيل به من خبر داد كه هيچكس از زنان مسلمان به اندازهى تو مصيبت نمىبيند، پس از آنان كم صبرتر مباش.
سرار الرسول (ص) لفاطمة (ع) (15)
عن عائشة قالت: كذا عند رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و سلم فى مرضه الذى مات فيه، ما يغادر منا واحدة إذ جاءت فاطمة تمشى ما تخطىء مشيتها من مشية رسولاللَّه صلى اللَّه و سلم شيئا فلما رآها قال: مرحبا بابنتى فأقعدها عن يمينه أو عن يساره ثم سارها بشىء فبكت، فقلت لها أنا من بين نسائه: خصك رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و سلم من بيننا بالسرار و أنت تبكين؟ ثم سارها بشىء فضحكت
قالت: فقلت لها: أقسمت عليك بحقى أو بمالى عليك من الحق لما أخبرتنى.
قالت: ما كنت لأفشى على رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و سلم سره، قالت (عائشة):
فلما تؤفى النبى صلى اللَّه عليه و سلم سألتها؟ فقالت (فاطمة): أما الآن فنعم.
أما بكائى فإن رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و سلم قال لى: إن جبرئيل عليهالسلام كان يعرض على القرآن كل عام مرة فعرضه على العام مرتين، و لا أرى إلا أجلى قد اقترب فبكيت، فقال لى: إتقى اللَّه واصبرى، فإنى نعم السلف، ثم قال: يا فاطمة أما ترضين أن تكونى سيدة نساء العالمين أو نساء هذه الأمة، فضحكت.
سخنان رازناك حضرت رسول (ص) به فاطمه (س)
... عايشه گفت:
نزد پيامبر (ص) بودم، در آن مريضى كه به همان از دنيا رفت، هيچكدام از ما (زنان پيامبر (ص» رسول خدا (ص) را تنها نگذاشتيم. در اين هنگام فاطمه (س) آمد. راه مىرفت و راه رفتنش فرقى با راه رفتن رسول خدا (ص) نمىكرد.
چون پيامبر (ص) او را ديد فرمود:
آفرين به دخترم! و او را در سمت راست يا چپ خود نشاند. بعد در گوش او سخن گفت، پس فاطمه گريه كرد! من از بين زنان به فاطمه (س) گفتم: پيامبر (ص) تو را در بين ما براى گفتن اسرار خود برگزيد و تو گريه مىكنى؟!
بعد رسول خدا (ص) در گوش به او خبرى داد، و او خنديد! عايشه گفت: به فاطمه گفتم: تو را به حق خودم با مال خودم كه بر تو دارم قسم مىدهم، كه مرا از سخنانى كه پيامبر (ص) به تو فرمود خبر دهى، فاطمه (س) فرمود: من اسرار رسول خدا (ص) را فاش نمىكنم.
پس چون پيامبر (ص) وفات يافت، از فاطمه (س) پرسيدم. فرمود، حال مىگويم: گريهام براى اين بود كه پدرم فرمود:
جبرئيل هر سال يك بار قرآن را بر من عرضه مىكرد، اما امسال دو بار عرضه كرد و دليلى نمىبينم مگر اينكهاجلم نزديك شده، و من گريه كردم. پس پيامبر (ص) به من فرمود:
تقواى خدا پيشه كن و صبر در مفارقت از من داشته باش، همانا من بهترين گذشتگان هستم، بعد فرمود:
اى فاطمه آيا راضى نيستى كه بوده باشى سرور زنان جهانيان، يا سرور زنان اين امت! پس من خنديدم.
الرسول (ص) يناجى فاطمة (ع) (16)
عن عائشة، أن رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و سلم فى مرضه الذى قبض فيه قال: يا فاطمة يا إبنتى أحنى (17)على فأحنت عليه، فناجاها ساعة ثم انكشفت عنه تبكى و عائشة حاضرة ثم قال رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و سلم بعد ذلك ساعة أحنى على فأحنت عليه فناجاها ساعة ثم انكشفت عنه تضحك فقالت عائشة: يا بنت رسولاللَّه أخبرينى بما ناجاك أبوك؟
قالت: أو شكت (18)رأيته ناجانى على حال سر، ثم ظنفه أنى بسره و هى حى فشق ذلك على عائشه أن يكون يسر دونها فلما قبضه اللَّه إليه
قالت عائشة لفاطمة سلاماللَّهعليها: ألا تخبريننى ذلك الخبر؟ قالت أما الآن فنعم ناجانى فى المرة الأولى فأخبرنى أن جبرئيل كان يعارضه القرآن فى كل عام مرة و أنه عارضه القرآن العام مرتين و أنه أخبره أنه لم يكن نبى بعد نبى إلا عاش عشرين و مائة سنة و لا أرانى إلا ذاهب على رأس الستين فأبكانى ذلك و قال يا بنية ليس من نساء المؤمنين.عظم رزية منك فلا تكونى أدنى من إمرىء صبرا
ثم ناجانى فى المرة الأخرى فأخبرنى أنى أول أهله لحوقا به و قال: إنك سيدة نساء أهل الجنة.
نجواى پيامبر (ص) با فاطمه (س)
از عايشه نقل شده است كه گفت:
پيامبر (ص) در بيمارىاى كه به همان وفات يافت فرمود: فاطمه (س) دخترم، به سوى من بيا، فاطمه (س) به سوى پدر آمد، پيامبر (ص) يك ساعت با او نجوا كرد. پس گريه فاطمه آشكار شد (و عايشه حاضر بود) بعدا پيامبر (ص) فرمود: فاطمه (س) به سوى من بيا. پس فاطمه (س) بر پيامبر (ص) وارد شد، پيامبر (ص) يك ساعت با فاطمه (س) نجوا كرد، خندهى فاطمه آشكار شد.
عايه گفت: اى دختر رسول خدا (ص) مرا از آنچه كه پدرت با تو نجوا كرد آگاه كن! فاطمه (س) فرمود: نزديك پيامبر (ص) بودم ديدم با من سرى سخن گفت، بعد گمان كرد سرش را آشكار مىكنم (اين قضيه بر عايشه گران آمد، چرا كه سرى از او پنهان شد) چون رسول خدا (ص) ارتحال نمود. عايشه به فاطمه (س) گفت آيا مرا از آن خبر آگاه نمىكنى؟ فاطمه (س) فرمود: اكنون آگاه مىكنم. با من در مرتبه اول نجواى كرد، و به من خبر داد كه جبرئيل در هر سال يك بار قرآن را بر من عرضه مىكرد و امسال دوبار عرضه كرد. جبرئيل خبر داد كه هر پيامبرى پس از پيامبر ديگر 120 سال عمر مىكند و من اكنون در سال 60 هستم. پس اين قضيه مرا به گريه آورد و پيامبر (ص) فرمود: دخترم! هيچكدام از زنان مؤمنين بيشتر از تو مصيبت نمىبينند پس كم صبرترين از ديگر زنان مباش.
بعد در مرتبه ديگر با من نجوا كرد و فرمود:
اولين كس از اهلبيتم تو هستى كه به من ملحق مىشوى، تو سرور زنهاى بهشتى.
/خ
و عن عائشة أن النبى صلى اللَّه عليه و سلم قبل يوما نحر فاطمة، فقلت: يا رسولاللَّه فعلت شيئا لم تفعله فقال: يا عائشة إنى إذا إشتقت إلى الجنة قبلت نحر فاطمة.
حضرت رسول (ص) انحناى گلوى فاطمه (س) را مىبوسد
از عايشه روايت شده كه:
روزى رسول خدا (ص) گودى گلوى فاطمه (س) را بوسيد.
گفتم:
اى رسول خدا (ص)! عملى انجام دادى كه قبل ازآن انجام نداده بودى. پيامبر (ص) فرمود:
اى عايشه! هنگامى كه به بهشت مشتاق مىشدم، گودى گلوى فاطمه (س) را مىبوسم.
تقبيل الرسول (ص) لفاطمة (11)
عن عائشة بنت طلحة، عن عائشة بنت أبىبكر و فى فضائل السمعانى بإسناده عن عكرمة قال:
كان النبى صلى اللَّه عليه و آله و سلم إذا قدم من مغازيه قبل فاطمة، و رووا عن عائشة.
أن فاطمة كانت إذا دخلت على رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و آله و سلم، قام لها من مجلسه و قبل رأسها و أجلسها مجلسه، و إذا جاء إليها لقيته و قبل كل واحد منهما صاحبه و جلسا معا.
بوسيدن فاطمه (س) توسط پيامبر (ص)
... عايشه دختر طلحه از عايشه دختر ابوبكر، (در فضائل السمعانى به اسناد از عكرمه) گفت: هنگامى كه پيامبر (ص) از جنگ برمىگشت فاطمه (س) را مىبوسيد و همچنين از عايشه نقل كردهاند كه:
فاطمه (س) هنگامى كه بر پيامبر (ص) وارد مىشد، پيامبر (ص) براى او از جا بلند مىشد و سر او را مىبوسيد و او را در جاى خود مىنشانيد، و نيز هنگامى كه پيامبر (ص) به سوى فاطمة (س) مىآمد، با او ملاقات مىكرد و هر كدام يكديگر را مىبوسيدند و با هم مىنشستند.
الرسول (ص) لاينام حتى يقبل فاطمة (ع) (12)
عن عائشة، أن النبى صلى اللَّه عليه و آله و سلم، كان كثيرا ما يقبل عرف فاطمة عليهاالسلام
بوسهى پيامبر (ص) بر فاطمه
از عايشه نقل است كه:
همانا پيامبر (ص) بيشتر اوقات پيشانى فاطمه (س) را مىبوسيد.
فاطمة أعظم نساء المسلمين رزية (13)
عن عائشة، أن رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و سلم قال لفاطمة:
إن جبرئيل أخبرنى أنه ليس امرأة من نساء المسلمين أعظم رزية (14)منك فلا تكونى أدنى امرأة منهن صبرا.
فاطمه بزرگترين تحملكنندهى مصايب در بين زنان مسلمان
از عايشه نقل است كه :
رسول خدا (ص) به فاطمه (س) فمرود: جبرئيل به من خبر داد كه هيچكس از زنان مسلمان به اندازهى تو مصيبت نمىبيند، پس از آنان كم صبرتر مباش.
سرار الرسول (ص) لفاطمة (ع) (15)
عن عائشة قالت: كذا عند رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و سلم فى مرضه الذى مات فيه، ما يغادر منا واحدة إذ جاءت فاطمة تمشى ما تخطىء مشيتها من مشية رسولاللَّه صلى اللَّه و سلم شيئا فلما رآها قال: مرحبا بابنتى فأقعدها عن يمينه أو عن يساره ثم سارها بشىء فبكت، فقلت لها أنا من بين نسائه: خصك رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و سلم من بيننا بالسرار و أنت تبكين؟ ثم سارها بشىء فضحكت
قالت: فقلت لها: أقسمت عليك بحقى أو بمالى عليك من الحق لما أخبرتنى.
قالت: ما كنت لأفشى على رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و سلم سره، قالت (عائشة):
فلما تؤفى النبى صلى اللَّه عليه و سلم سألتها؟ فقالت (فاطمة): أما الآن فنعم.
أما بكائى فإن رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و سلم قال لى: إن جبرئيل عليهالسلام كان يعرض على القرآن كل عام مرة فعرضه على العام مرتين، و لا أرى إلا أجلى قد اقترب فبكيت، فقال لى: إتقى اللَّه واصبرى، فإنى نعم السلف، ثم قال: يا فاطمة أما ترضين أن تكونى سيدة نساء العالمين أو نساء هذه الأمة، فضحكت.
سخنان رازناك حضرت رسول (ص) به فاطمه (س)
... عايشه گفت:
نزد پيامبر (ص) بودم، در آن مريضى كه به همان از دنيا رفت، هيچكدام از ما (زنان پيامبر (ص» رسول خدا (ص) را تنها نگذاشتيم. در اين هنگام فاطمه (س) آمد. راه مىرفت و راه رفتنش فرقى با راه رفتن رسول خدا (ص) نمىكرد.
چون پيامبر (ص) او را ديد فرمود:
آفرين به دخترم! و او را در سمت راست يا چپ خود نشاند. بعد در گوش او سخن گفت، پس فاطمه گريه كرد! من از بين زنان به فاطمه (س) گفتم: پيامبر (ص) تو را در بين ما براى گفتن اسرار خود برگزيد و تو گريه مىكنى؟!
بعد رسول خدا (ص) در گوش به او خبرى داد، و او خنديد! عايشه گفت: به فاطمه گفتم: تو را به حق خودم با مال خودم كه بر تو دارم قسم مىدهم، كه مرا از سخنانى كه پيامبر (ص) به تو فرمود خبر دهى، فاطمه (س) فرمود: من اسرار رسول خدا (ص) را فاش نمىكنم.
پس چون پيامبر (ص) وفات يافت، از فاطمه (س) پرسيدم. فرمود، حال مىگويم: گريهام براى اين بود كه پدرم فرمود:
جبرئيل هر سال يك بار قرآن را بر من عرضه مىكرد، اما امسال دو بار عرضه كرد و دليلى نمىبينم مگر اينكهاجلم نزديك شده، و من گريه كردم. پس پيامبر (ص) به من فرمود:
تقواى خدا پيشه كن و صبر در مفارقت از من داشته باش، همانا من بهترين گذشتگان هستم، بعد فرمود:
اى فاطمه آيا راضى نيستى كه بوده باشى سرور زنان جهانيان، يا سرور زنان اين امت! پس من خنديدم.
الرسول (ص) يناجى فاطمة (ع) (16)
عن عائشة، أن رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و سلم فى مرضه الذى قبض فيه قال: يا فاطمة يا إبنتى أحنى (17)على فأحنت عليه، فناجاها ساعة ثم انكشفت عنه تبكى و عائشة حاضرة ثم قال رسولاللَّه صلى اللَّه عليه و سلم بعد ذلك ساعة أحنى على فأحنت عليه فناجاها ساعة ثم انكشفت عنه تضحك فقالت عائشة: يا بنت رسولاللَّه أخبرينى بما ناجاك أبوك؟
قالت: أو شكت (18)رأيته ناجانى على حال سر، ثم ظنفه أنى بسره و هى حى فشق ذلك على عائشه أن يكون يسر دونها فلما قبضه اللَّه إليه
قالت عائشة لفاطمة سلاماللَّهعليها: ألا تخبريننى ذلك الخبر؟ قالت أما الآن فنعم ناجانى فى المرة الأولى فأخبرنى أن جبرئيل كان يعارضه القرآن فى كل عام مرة و أنه عارضه القرآن العام مرتين و أنه أخبره أنه لم يكن نبى بعد نبى إلا عاش عشرين و مائة سنة و لا أرانى إلا ذاهب على رأس الستين فأبكانى ذلك و قال يا بنية ليس من نساء المؤمنين.عظم رزية منك فلا تكونى أدنى من إمرىء صبرا
ثم ناجانى فى المرة الأخرى فأخبرنى أنى أول أهله لحوقا به و قال: إنك سيدة نساء أهل الجنة.
نجواى پيامبر (ص) با فاطمه (س)
از عايشه نقل شده است كه گفت:
پيامبر (ص) در بيمارىاى كه به همان وفات يافت فرمود: فاطمه (س) دخترم، به سوى من بيا، فاطمه (س) به سوى پدر آمد، پيامبر (ص) يك ساعت با او نجوا كرد. پس گريه فاطمه آشكار شد (و عايشه حاضر بود) بعدا پيامبر (ص) فرمود: فاطمه (س) به سوى من بيا. پس فاطمه (س) بر پيامبر (ص) وارد شد، پيامبر (ص) يك ساعت با فاطمه (س) نجوا كرد، خندهى فاطمه آشكار شد.
عايه گفت: اى دختر رسول خدا (ص) مرا از آنچه كه پدرت با تو نجوا كرد آگاه كن! فاطمه (س) فرمود: نزديك پيامبر (ص) بودم ديدم با من سرى سخن گفت، بعد گمان كرد سرش را آشكار مىكنم (اين قضيه بر عايشه گران آمد، چرا كه سرى از او پنهان شد) چون رسول خدا (ص) ارتحال نمود. عايشه به فاطمه (س) گفت آيا مرا از آن خبر آگاه نمىكنى؟ فاطمه (س) فرمود: اكنون آگاه مىكنم. با من در مرتبه اول نجواى كرد، و به من خبر داد كه جبرئيل در هر سال يك بار قرآن را بر من عرضه مىكرد و امسال دوبار عرضه كرد. جبرئيل خبر داد كه هر پيامبرى پس از پيامبر ديگر 120 سال عمر مىكند و من اكنون در سال 60 هستم. پس اين قضيه مرا به گريه آورد و پيامبر (ص) فرمود: دخترم! هيچكدام از زنان مؤمنين بيشتر از تو مصيبت نمىبينند پس كم صبرترين از ديگر زنان مباش.
بعد در مرتبه ديگر با من نجوا كرد و فرمود:
اولين كس از اهلبيتم تو هستى كه به من ملحق مىشوى، تو سرور زنهاى بهشتى.
پی نوشت ها:
10ـ و قال الحافظ محبالدين الطبرى المتوفى (694) فى ذخائر العقبى ط الهند ص 36:
11ـ قال الشيخ البحرانى رحمهاللَّه فى كتابه العوالم، ج 11 ص 61، نقلا عن المناقب لابن شهرآشوب، والأربعين عن ابن المؤذن، بإسناده عن النضر بن شميل عن ميسرة، عن المنهال:
12ـ قال العلامة الحافظ علاء الدين المتقى الهندى فى كنزالعمال ج 7، ص 116، الحديث 18335):
13ـ و قال ابنحجر العسقلانى المتوفى (852) فى فتح البارى ج 9 ص 201، ذكر عن الطبرى، (و هو محمد بن جرير) أنه روى
14ـ ج رزايا، مصيبت بزرگ، فرهنگ جديد عربى فارسى، ترجمه منجدالطلاب، مترجم محمد بندر ريگى.
15ـ قال الحافظ الكبير سليمان بن داوود الشهير بأبى الطيالسى المتوفى (304) فى مسنده ص 196 ط الهند: حدثنا يونس، قال: حدثنا أبوداوود قال: حدثنا أبوعوانة، عن فراس بن يحيى، عن الشعبى، عن مسروق.
16ـ و قال الحافظ العلامة المتقى الهندى المتوفى (975) فى كنزالعمال ج 7 ص 111، بإسناده
17ـ حنا حنوا و أحنى عليه: عكف و مال اليه: به سوى او ميل كرد، المنجد.
18ـ اوشك- ايشاكا (و شك) در رفتن سرعت كرد فرهنگ دانشگاه. أوشكت: نزديك بود- دروس دارالعلوم العربيه ص 111.
/خ
