نویسنده: صمصام صانعی
نام علمی:
Cinnamomum camphora (L.)، نام فرانسه درخت Camphrier، نام فرانسه کافور Camphre، نام انگلیسی درخت Camphor tree و نام انگلیسی کافور Camphor می‌باشد. به فارسی و در کتب طب سنتی نیز کافور نامیده شده است.تیره گیاه:
برگ بو Lauraceaeنوع گیاه:
درختمشخصات ظاهری:
درختی است با تنه‌ای استوانه‌ای و قائم، دارای تاجی بزرگ و به ارتفاع حدود 50 متر که قطر تنه‌ی درخت در مواردی به 2 متر نیز رسیده است. شاخه‌های درخت متعدد، برگ‌های آن سبز براق، متناوب، بیضوی، نوک تیز، کناره برگ‌ها موجدار، چرمی شکل و دارای بوی خاصی می‌باشند. گل‌های آن به صورت دسته‌های مرکب، میوه‌اش به صورت سته و ارغوانی رنگ مایل به سیاه و محتوای میوه دانه‌ای گوشتدار و سرشار از روغن است. کافور جسمی است سفید، شفاف، متبلور، دارای بوی تند و نافذ و طعم آن تیز و معطر است که از جوشاندن و تبخیر قطعات ریز شده ساقه، شاخه و ریشه‌ی درخت به دست می‌آید و چنانچه در مجاورت هوای آزاد قرار گیرد فرّار است.بیشتر بخوانید: خواص و مزایای درمانی کاکائو
طبیعت کافور:
طبق نظر حکمای طب سنتی طبیعت آن سرد و خشک می‌باشد.رویش جغرافیایی:
در اغلب مناطق گرم کشورها خصوصاً در کشورهای شرق آسیا بخصوص در جنگل‌های هند، چین، ژاپن، جاوه و سوماترا انتشار دارد.ترکیبات شیمیایی و مواد موجود در درخت کافور:
مواد کامفور، لیمونن، پی سیمول، پی نن، ارتودن و سالون در آن تشخیص داده شده است.بخش مورد استفاده:
کافورنحوه مصرف:
طبق دستور پزشک. در ضمن کافور مصارف مختلف دیگری نیز دارد.خواص درمانی:
ضدعفونی کننده و معرق، ضد کرم و مسکن دردهای روماتیسمی، تقویت کننده قلب و تنظیم کننده گردش خون، تنظیم کننده ضربان قلب و کاهنده فشار خون می‌باشد. در ضمن برای برونشیت، بیماری‌های دهان، نفس تنگی، تب و حمله‌های عصبی نیز مفید است. مردان و زنانی که از نظر جنسی پر حرارت بوده و خیلی دیر غریزه‌ی جنسی آنان اغناء می‌شود و بسیار حریص در مجامعت هستند مقدار یک نخود کافور استفاده نمایند تا به حالت طبیعی و عادی درآیند.با توجه به این که برای درمان بیماری‌های ذکر شده گیاهان دارویی فراوانی وجود دارد بهتر است از کافور در درمان این قبیل بیماری‌ها استفاده نشود.
تذکر:
استشمام بیش از اندازه کافور موجب سفید شدن مو، پیری زودرس، قطع شدن نسل و بی اشتهایی می‌شود. استفاده بی مورد از آن باعث اختلال و فساد در معده شده و مصرف بیش از حد کافور سمّی و مرگ‌آور می‌باشد.منبع مقاله :
صانعی، صمصام؛ (1395)، طبّ الصمصام -آشنایی با بیش از 400 نوع از گیاهان دارویی- (جلد دوم)، تهران: انتشارات حافظ نوین، چاپ اول.
