زير کلاه عشق و حقيقت سري نماند |
|
در شهربند مهر و وفا دلبري نماند |
آيينه گو مباش چو اسکندري نماند |
|
صاحبدلي چو نيست، چه سود از وجود دل؟ |
بر خاک مرقدم کف خاکستري نماند |
|
عشق آن چنان گداخت تنم را که بعد مرگ |
اکنون که از براي تو بال و پري نماند |
|
اي بلبل اسير! به کنج قفس بساز |
زين خشکسال حادثه برگ تري نماند |
|
اي باغبان! بسوز که در باغ خرمي |
کرم ستم به شاخ فضيلت بري نماند |
|
برق جفا به باغ حقيقت گلي نهشت |
غير از طريق دام، ره ديگري نماند |
|
صياد ره ببست چنان کز پي نجات |
طوري به باد رفت کز آن اخگري نماند |
|
آن آتشي که خاک وطن گرم بود از آن |
بهر پناه مردم مسکين دري نماند |
|
هر در که باز بود، سپهر از جفا ببست |
بر باد رفت و ز آن همه جز دفتري نماند |
|
آداب ملکداري و آيين معدلت |
با جاهلان بساز، که دانشوري نماند |
|
با ناکسان بجوش، که مردانگي فسرد |
در پايمردي ضعفا، سروري نماند |
|
با دستگيري فقرا، منعمي نزيست |
وز خانوادههاي کهن مهتري نماند |
|
زين تازه دولتان دني، خواجهاي نخاست |
ديگر به هيچ مرتبه جاه و فري نماند |
|
زين ناکسان که مرتبت تازه يافتند |
اي شير! تشنه مير، که آبشخوري نماند |
|
آلوده گشت چشمه به پوز پليد سگ |
ديگر به شهر و دهکده، سيم و زري نماند |
|
جز گونههاي زرد و لبان سپيد رنگ |
پر ناشده ز خون جگر ساغري نماند |
|
ياران! قسم به ساغر مي، کاندر اين بساط |