دوشينه ز رنج دهر بدخواه
دوشينه ز رنج دهر بدخواه
شاعر : ملک الشعرا بهار
رفتم سوي بوستان نهاني |
|
دوشينه ز رنج دهر بدخواه |
در لطف و هواي بوستاني |
|
تا وارهم از خمار جانکاه |
خندان ز طراوت جواني |
|
ديدم گلهاي نغز و دلخواه |
نالان به نواي باستاني |
|
مرغان لطيفطبع آگاه |
هر يک سرگرم زندخواني |
|
بر آتش روي گل شبانگاه |
از آن نغمات آسماني |
|
من بيخبرانه رفتم از راه |
کاي رانده ز عالم معاني! |
|
با خود گفتم به ناله و آه |
پرواز بلند کي تواني؟» |
|
با بال ضعيف و پر کوتاه |
مرغي به زبان بيزباني |
|
بودم در اين سخن که ناگاه |
«کز رحمت حق مباش نوميد» |
|
اين مژده به گوش من رسانيد |
يک چند بهار ما خزان شد |
|
گر از ستم سپهر کينتوز |
چوپان بر گله سرگران شد |
|
وز کيد مصاحب بدآموز |
در خرمن ملک ميهمان شد |
|
روزي دو سه، آتش جهانسوز |
بر خاک منازعت روان شد |
|
خونهاي شريف پاک، هر روز |
سرمايهي عبرت جهان شد |
|
وآن قصه زشت حيرتاندوز |
دلهاي فسرده شادمان شد |
|
امروز به فر بخت فيروز |
آن را که دل تو خواست آن شد |
|
از فر مجاهدان بهروز |
ايران فردوس جاودان شد |
|
وز تابش مهر عالمافروز |
زين بهتر نيز ميتوان شد |
|
شد شامش روز و روز نوروز |
از رحمت حق مباش نوميد |
|
روزي دو سه صبرکن به اميد |
انصاف برون جهاند مرکب |
|
از عرصهي تنگ حصن بيداد |
آن دانا فارس مهذب |
|
در معرکه داد پردلي داد |
برکند ز جغد جهل مخلب |
|
شاهين کمال بال بگشاد |
شد مدرس کودکان مرتب |
|
استاد بزرگ لوح بنهاد |
آن طفل گريخته ز مکتب |
|
آمد به نياز پيش استاد |
تا کودک را کند مدب |
|
استاد خجستهپي در استاد |
از غفلت ديو و سطوت رب: |
|
آواز به شش جهت درافتاد |
برخيز که رهسپار شد شب |
|
« اي از شب هجر بود ناشاد! |
از رحمت حق مباش نوميد |
|
صبح آمد و بردميد خورشيد |
با سرخوشي و اميدواري |
|
اي سر به ره نياز سوده! |
در عرصهي رزم جانسپاري |
|
منشور دلاوري ربوده |
کشت ستم و تباهکاري |
|
با داس مقاومت دروده |
ز آيينهي دين کردگاري |
|
زنگار ظلام را زدوده |
وز دين قويم کرده ياري |
|
لب بسته و بازوان گشوده |
چون کوه، قرين بردباري |
|
واندر طلب حقوق بوده |
در راه بقاي کامکاري |
|
جان داده و آبرو فزوده |
از خون شريف آبياري |
|
وين گلشن تازه را نمود |
کز منظرهي اميدواري |
|
مستيز به دهر ناستوده |
از رحمت حق مباش نوميد |
|
خورشيد اميد باز تابيد |
از ياري حجت خراسان |
|
صد شکر که کار يافت قوت |
سرمايهي حرمت خراسان |
|
وآن قبله و پيشواي امت |
افزوده به عزت خراسان |
|
بن موسي جعفر آن که عزت |
سررشتهي قدرت خراسان |
|
بگرفت نکو به دست قدرت |
شد نادره ملت خراسان |
|
وز همت عاقلان ملت |
شد شهره حميت خراسان |
|
وز عالم فحل باحميت |
کردند حمايت خراسان |
|
ترکان دلير بافتوت |
خوش گشت رويت خراسان |
|
نيز از علماي خوش رويت |
از رحمت حق مباش نوميد |
|
زين بهتر نيز خواهيش ديد |
|
مقالات مرتبط