آمریکا و کره شمالی همچنان به دنبال تقاضاهای غیرقابل تحقق خود هستند

چکیده: نویسنده با اشاره به مذاکرات ماه های اخیر ترامپ و کیم جون اون در سنگاپور، معتقد است که دستیابی به صلح واقعی با کره شمالی به دلیل درخواست های غیرواقعی آمریکا امکان پذیر نیست و نهایتا می توان وضعیتی همچون وضعیت دوران جنگ صلح را متصور بود. به اعتقاد نویسنده هرگونه خلع سلاح هسته ای، بیش از دو سال طول می کشد. پیشنهاد توقف کامل قابل تایید و غیرقابل برگشت برنامه هسته‌یی کره‌شمالی(CVID) و یا توقف 60 تا 70 درصد از برنامه های موشکی کره شمالی از جمله پیشنهاداتی است که هرگز محقق نمی شود و فقط باعث مشروعیت بخشیدن به کره شمالی و مشروعیت زدایی از آمریکا خواهد شد.

تعداد کلمات : 1161 / تخمین زمان مطالعه : 5 دقیقه

گفتگوی بین آمریکا و کره شمالی پیرامون خلع سلاح هسته ای کره شمالی، تا حدی متوقف شده است. هر دو طرف در ماه های گذشته، حرکت کمی انجام داده اند و اکنون هر دو طرف برای بدست آوردن امتیازات بیشتری بر اساس امتیازات ضعیف قبلی، به یکدیگر فشار وارد می کنند. نتیجه این روند، یک بن بست است.

این گسست میان دو کشور، کاملا قابل پیش بینی بود. کره شمالی و ایالات متحده آمریکا، به لحاظ استراتژیک و ایدئولوژیک از یکدیگر جدا شده اند. بسیاری از جامعه کارشناسان در بهار استدلال کردند که دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا، بسیار در مورد احتمال خلع سلاح هسته ای کره شمالی و دسترسی به قرارداد صلح مبالغه کرده است. این شک و تردید اکنون اثبات گردیده است. هرگونه خلع سلاح هسته ای کره شمالی، تقریبا قطعا بیشتر از چارچوب یک یا دو ساله زمان می برد که توسط دولت ترامپ صادر شده است.

در سوی آمریکا، دولت ترامپ همچنان در حال مطرح کردن خواسته های غیرواقعی است که کره شمالی هرگز آنها را نخواهد پذیرفت. برای ماه ها، این خواست، سی‌وی‌آی‌دی (CVID) بود که اصطلاحا مخفف توقف کامل قابل تایید و غیرقابل برگشت برنامه هسته‌یی کره‌شمالی است. کره شمالی، بیش از 40 سال به توسعه و ساخت این سلاح های هسته ای، پرداخته است. پایان دادن به همه اینها به طور کامل، یک امتیاز عجیب و بی نظیر در تاریخ دیپلماسی هسته ای است.
قابل تایید به معنای یک رژیم بازرسی سرزده است و غیرقابل برگشت به معنای حذف فیزیکی سرمایه انسانی است که در پشت این برنامه قرار داد که شامل هزاران تکنسین هسته ای کره شمالی و خانواده آنها می شود. هیچ از اینها، هرگز از راه دور معتبر نبودند.کره شمالی با پیشنهاد بعید و نامطلوب خود بازگشته اند – یک قرارداد صلح رسمی بین آمریکا، کره شمالی، کره جنوبی و چین. این پیشنهاد ظاهرا با استرداد اجساد سربازان گمشده در جنگ کره، شایسته است. این پیشنهاد همچون پیشنهاد توقف کامل قابل تایید و غیرقابل برگشت برنامه هسته‌یی کره‌شمالی(CVID)، به طور برجسته تعادل ندارد. قرارداد صلح یک ارزش بزرگ برای کره شمالی است – برای اهداف مشروعیت ساز، در حالی که همزمان باعث عدم مشروعیت حضور آمریکا و سازمان ملل در جنوب، می شود- اما ارزش کمی برای طرف متفقین دارد.

به همین اندازه عجیب، این است که دولت ترامپ حتی به خودش زحمت ارائه پیشنهاد تجارت یا معامله ای را به کره شمالی در راستای توقف کامل قابل تایید و غیرقابل برگشت برنامه هسته‌یی کره‌شمالی، نداد.
به نظر می رسد که اعضای دولت ترامپ تصور می کنند که کره شمالی به سادگی به این خواسته تن در خواهد داد. عجیب نیست که دولت ترامپ، با چنین زبان خیالی صحبت می کند. اما اکنون یک پیشنهاد غیرواقعی دیگری مطرح گردیده است که کره شمالی، 60 تا 70 درصد از برنامه های موشکی خود را متوقف کند. در حالی که این پیشنهاد از پیشنهاد توقف کامل قابل تایید و غیرقابل برگشت برنامه هسته‌یی کره‌شمالی، کمتر قهرمانانه است، این پیشنهاد بیش از حد خوش بینانه است که یک نفر باید تعجب کند که آیا این پیشنهاد به واسطه چیز دیگر همچون استفاده از گفتگوهای کره شمالی برای انتخابات آینده کنگره آمریکا، مطرح می گردد؟ یک مرتبه دیگر باید گفت که دولت ترامپ، عدم جدیت خود را نسبت به دستیابی به توافق به دلیل عدم ارائه پیشنهاد معامله محکم، نشان می دهند.

کره شمالی با پیشنهاد بعید و نامطلوب خود بازگشته اند – یک قرارداد صلح رسمی بین آمریکا، کره شمالی، کره جنوبی و چین. این پیشنهاد ظاهرا با استرداد اجساد سربازان گمشده در جنگ کره، شایسته است. این پیشنهاد همچون پیشنهاد توقف کامل قابل تایید و غیرقابل برگشت برنامه هسته‌یی کره‌شمالی(CVID)، به طور برجسته تعادل ندارد. قرارداد صلح یک ارزش بزرگ برای کره شمالی است – برای اهداف مشروعیت ساز، در حالی که همزمان باعث عدم مشروعیت حضور آمریکا و سازمان ملل در جنوب، می شود- اما ارزش کمی برای طرف متفقین دارد. این پیشنهاد همچنین دوباره تمایل زننده کره شمالی را برای بهره برداری از مسائل بشردوستانه جهت دستیابی به اهداف استراتژیک نشان می دهد. چنانچه این کشور از پیوندهای درون خانوادگی به عنوان یک ابزار سیاسی در گفتگوهای میان دو کره استفاده می کند.
 

بزرگترین اشتباه در مورد قرارداد صلح، آن چیزی است که در مورد صلح کره شمالی مطرح است. کره شمالی در واقع قرارداد صلح در موردش صدق نمی کند. این درست که است که جنگ میان دو کره، به طور رسمی متوقف نشده است، اما آتش بس- صلح- برقرار شده است، چنانچه بازدارندگی و تحدید کره شمالی، برای چندین دهه اتفاق افتاده است. صلح در کره، نیاز به این قرارداد ندارد، این قرارداد نه کاهش قابل توجهی در تنش میان دو کشور بوجود می آورد و نه باعث اختلال ناگهای در دو طرف می گردد. اختلاف سیاسی بین رژیم توتالیتر کره شمالی و دموکراسی کره جنوبی، بسیار وسیع تر از آن است که هرگونه بیانیه قانونی ناگهان، آنها را برطرف کند. یک صلح سرد همچون آنچه بین آمریکا و اتحادیه جماهیر شوروی وجود داشت، در اینجا نیز امکان پذیر است. نیازی به قرارداد صلح در اینجا نیست.

در عوض، هدف واقعی یک صلح مشروع ساختن کره شمالی به عنوان دولت کره ای متمایز و جدا در کنار کره واقعی که همان کره جنوبی است، می باشد. در هر میزان قابل تصور، کره جنوبی بیشتر یک مکان موفق تر، خوشحال، سالم تر و ثروتمندتر می باشد. رقابت بین دو الگوی کره برای مدت طولانی بوده است. هر دو کره طبق قانون اساسی ادعا می کنند که آنها کل شبه جزیره کره را اداره می کنند، اما یکی از این تهدیدات، تهدید واقعی است. حتی اگر جنوب کره به هر طریقی به دست کره شمالی بیفتد، این کشور نمی تواند آن را کنترل کند. در مقابل، ما همگی می توانیم پیش بینی کنیم که کره شمالی با یکپارچه سازی ان، دچار فروپاشی یا انفجار در جنگ خواهد شد.

این معاهده کره شمالی را در یک سطح برابر با کره جنوبی و امریکا قرار خواهد داد. هیچ از این دو، اکنون کره شمالی را به رسمیت نمی شناسد. هر دو طرف می پذیرند که جنوب حاکم قانونی کل شبه جزیره است و در پس از دوره جنگ سرد که تهدید نسبت به نخبگان شمالی بیش از هر زمان دیگری است. بنابراین یک معاهده باید به این تهدید پایان دهد. 

همانند نشست ترامپ با کیم جون اون در سنگاپور، به رسمیت شناختن کره شمالی، یک امتیاز برای بخش متحدان خواهد بود. نشست ترامپ، یک پیروزی بزرگ برای کره شمالی بود و قرارداد صلح پیروزی بزرگ دیگری برای این کشور خواهد بود. اگر قرار است که یک معاهده صلح تحقق پیدا کند، آمریکا حداقل باید خواسته های غیرتخیلی مطرح کند.