وقتی با یکی تنها می شوی، به خاطر هیجان دادن به حرف ها حاضر نشو آبروی دوستت را ببری که یه چیز جالب گفته باشی. آبروی دوستت آبروی تو است. فکر کن اگر کسی آبروی تو را ببرد چه احساسی داری؟! اگر آبروی دوستت را حفظ کنی، خداوند هم قول داده بهشت را برایت واجب کند.
هرچیز که داری به همان اندازه قانع باش. اگر بخواهی حرص بزنی و همیشه در فکر این باشی که بتوانی بهترین ها را در دنیا به دست بیاوری، جز ناراحتی و ضرر چیزی نصیبت نمی شود؛ چون به هرکس هرچه قسمتش باشد می رسد.
فکر می کنی چطور می توانی به خدا نزدیک بشوی. با خودت می گویی: «یعنی دوستی با خدا خیلی سخته؟ از کجا می تونم شروع کنم؟» این کار اصلاً سخت نیست و با چند کار ساده می توانی خدا را خوش حال کنی. نماز اول وقت را فراموش نکن و به پدر و مادرت نیکی کن؛ به همین راحتی.
کاری کن که ماندگار باشد. کاری که دوامش کم باشد خیلی زود از خاطرها می رود و تمام می شود. بهترین کار پیش خدا آن است که دوامش بیش تر باشد، هرچند کم باشد؛ یک کار ماندگار، یک احسان ماندگار.
یاد گرفتن و کنجکاوی برای کسب علم، از بهترین چیزهایی است که می توانی انجام دهی. این طوری هم خودت به یک جایگاه والا می رسی و هم شامل آن دسته افرادی می شوی که خدا می گوید دوست شان دارم.
پی نوشت:
برگرفته از احادیث حضرت رسول صلی الله علیه و آله
