جزئیات مذاکره با آمریکا

سال‌ها است که تمام جهانیان دَم از حل مسائل و مشکلات سیاسی-اقتصادی جمهوری اسلامی ایران، در قالب مذاکره می زنند. شاید در دوران ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد و مقاومت های مسالمت آمیز دکتر جلیلی در چارچوب حفظ خط قرمزها و عزت ملی، این روند بیش از هر زمان دیگری برای هر ایرانی ایجاد غرور می کرد و درست در همین زمان بود که شعار «انرژی هسته ای حق مسلم ماست» در میان عموم مردم به شعاری در راستای تحقق اهداف ملی و پیشرفت ایران اسلامی رواج پیدا کرد.

اما این روند دیری نپایید و با روی کار آمدن دولت جدید، ورق ماجرا برگشت. دولت تدبیر و امید معتقد بود که باید با جهانیان مصالحه کرده و حتی گاهی از برخی حقوق خود در راستای اثبات صلح طلبی گذشت تا از ایجاد هر گونه تنش بین‌المللی جلوگیری کرد. وزارت امور خارجه با راه اندازی اتاق فکری برای ایجاد راه های مذاکره و کنار آمدن با غربیان تمام تلاش خود را به کار گرفت تا آینده ای درخشان برای کشور متصور شود اما متاسفانه در این مسیر «هدف وسیله را توجیه کرد» و آنها بیش از هر مورد دیگری به راضی نگه داشتن دولت های غربی توجه کردند و نتیجه آن توافق هسته ای 1+5 شد و...

باز می گردیم به کمی پیشتر! و چرایی پا فشاری غرب، بالاخص ایالات متحده بر انجام مذاکره. بی تردید پاسخ این سوال به نخستین روزهای پیروزی انقلاب اسلامی باز می گردد چرا که بسیاری از معاندان و دولت های غربی، سعی بر آن داشتند تا با طرح موضوع مذاکره و گفتمان، روابط خود با ایران را احیا کرده وحداکثر سود و استفاده را از منابع بی انتهای این ایران به سمت مخازن کشورهای خود سرازیر کنند و تدریجا از جمهوری اسلامی ایران، کشوری وابسته و عقب مانده بسازند.هیچ کس تصور نکند که دشمن از دشمنی چشم میپوشد؛ نه، آن وقتی که شما قوی باشید، آن وقتی که شما آماده باشید، دشمن به ناچار از دشمنی دست خواهد کشید، آن وقتی که شما دچار غفلت باشید به دشمن اعتماد می کنید و دشمن فرصت پیدا خواهد کرد که مقاصد خود و هدف های خود را در کشور به وجود آورد. جالب آن است که پس از توافق هسته ای میان ایران و 5 کشور اروپایی و تذکرات مستمر و قاطعانه رهبر معظم انقلاب اسلامی درباره پذیرش این توافق نامه در کنار تجربیات گذشته اعتماد به آمریکا و دیگر کشورهای غربی، اینک پس از شکست برجام در پی خروج آمریکا از آن و وقت کُشی اتحادیه اروپا در اجرای مفاد اولیه آن، بار دیگر مسئولین مربوطه سخن از مذاکرات دیگر در این راستا و برای احیای برجام می زنند!

باید توجه داشت که مذاکره در سراسر جهان، اصول اولیه ای و اساسی دارد که مهمترین آن ها عبارتند از؛ اعتماد متقابل، داد و ستد دو سویه و حفظ منافع طرفین که با حذف هر یک از این موارد ضروری، مذاکره بی معنا و ماهیت خود را از دست خواهد داد. این در حالی است که در طول 40 سال گذشته، ایران اسلامی بارها و بارها شاهد منافع طلبی آمریکا و سران غربی بوده و ایالات متحده همواره غیر قابل اعتماد بودنِ خود نسبت به جمهوری اسلامی را ثابت کرده و جایی برای اعتماد نگذاشته اند. از این رو بود که رهبر معظم انقلاب اسلامی تاکید فراوان داشتند که «هیچ کس تصور نکند که دشمن از دشمنی چشم میپوشد؛ نه، آن وقتی که شما قوی باشید، آن وقتی که شما آماده باشید، دشمن به ناچار از دشمنی دست خواهد کشید، آن وقتی که شما دچار غفلت باشید به دشمن اعتماد می کنید و دشمن فرصت پیدا خواهد کرد که مقاصد خود و هدف های خود را در کشور به وجود آورد...»

شاید باید به حدود 70 سال پیش باز گردیم و نگاهی تاریخی به روابط آمریکا و ایران داشته باشیم؛ باید بازگردیم به سال 1332 و زمانی که دکتر مصدق در راستای حفظ منافع ملی، نفت را از چنگ انگلیس ها خارج کرد اما احساس کرد که در این مسیر نیاز به یک حامی و پشتوانه مقتدر دارد. از این رو خود را به دامان دولت آمریکا انداخت و مشاهده کردیم که آمریکایی ها چگونه زیر پای مصدق را خالی کردند و با راه اندازی کودتای 28 مرداد او را از قدرت به زیر کشیدند و مهره پیشین خود یعنی محمدرضا پهلوی را روی کار آوردند تا بی چون و چرا و تنها در مسیر اهداف آن ها قدم بردارد. این نمونه و صدتا نمونه تاریخی دیگر گواه آن است که آمریکایی ها به کررات مکر خود را در روابط با ایران به کار گرفته و به هیچ عنوان قابل اعتماد نبوده و نیستند. دولتمردان و مسئولین ما در راستای تحقق برجام و با هدف رفع تحریم های اقتصادی، نقدهای بسیاری همچون اِعمال محدودیت در نگهداری ذخائر اورانیوم غنی شده و آب سنگین را دادند و وعده های نسیه رفع مسدودیت حساب های باننک های خارجی و برداشته شدن برخی تحریم ها را دریافت کردند! در حالی که تا حدود زیادی از نتیجه عمل باخبر بودند چرا که رهبر معظم انقلاب مستمرا در طول مذاکرات متذکر می شدند که آمریکا قابل اعتماد نیست و زیر وعده هایش می زند.

فارغ از این که برخی در داخل با شعار گفتمان و صلح جهانی سعی در رازی نگه داشتن غرب دارند، شاید برای برخی این سوال پیش آید که اصلا چرا آمریکایی ها و سردمداران غربی در پی مذاکره با ایران هستند و به زور و جنگ مقاصد خود را محقق نمی کنند؟ نخستین پاسخ به این سوال آن است که غرب به خوبی بر قدرت و موقعیت استراتژیک ایران در منطقه و توان نظامی آن  واقف است و می داند که «اگر یکی بزند، 10 تا می خورد...»، دوم آن که گرگ را در لباس میش ظاهر کردن بهترین راه رُخ‌نمایی آمریکا در قالب دولتی صلح طلب و جنگ گریز است و این دقیقا همان راهی است که آمریکایی ها در پیش گرفته اند. آن ها با به کارگیری انواع رسانه های دیداری Visual media و شنیداری تمام تمام توان خود را به کار بسته اند تا از ایران اسلامی، کشوری تروریست و خواهان برچیده شدن نسل هر آنکس که غیر مسلمان است را به جهانیان نشان دهند که باعث اصلی جنگ و ثبات زدایی در سراسر جهان است. آن ها حتی وقایع و جنگ های سوری و نمایشی همچون 11 سپتامبر را راه اندازی کردند تا اسلام هراسی Islamophobia و ایران هراسی را به حد اعلی خود برسانند. حال چرا ما باید برای جلب رضایت و خوشایند آنها از مهمترین حقوق خود در قالب مذاکره و گفتمان بگذریم؟!
 

با کمی تامل و ژرف اندیشی، در می یابیم که آمریکا تاکید فراوانی بر ایجاد مذاکره دارد و منظور از این واژه در نگاه دولتمردان آمریکایی احیای رابطه‌ای است که منافع ایالات متحده را تامین کند؛ رابطه ای که 40 سال پیش توسط جمهوری اسلامی ایران قطع و اهداف غربی ها را عقیم گذاشت. البته باید توجه داشت که با آنکه دولت ایران پای میز مذاکره نه به معنایی که آمریکایی ها می خواستند نشست، اما باز هم شاهد دور زدن های آن ها در قالب نفوذ بودیم. پس از امضای برجام نیز افرادی که نفوذی آمریکا بودند شناسایی شدند و مشخص شد که طرف امریکایی از ابتدای امر با قصد و نیت دیگری بر سر این میز نشسته و خبری از صلح و صلح طلبی نیست.
به هر حال با افشای چندین باره چهره اصلی دولت های غربی، مسئولین و دولتمردان جمهوری اسلامی باید قاطعانه تر از پیش در راستای تحقق اهداف کشور و آرمان های انقلاب اسلامی قدم بردارند و از هرگونه مصالحه بی جا و احتمالی دوری کنند تا کشور بیش از این متضرر نشود.
 
پی نوشت: