نوسان شنوایی ناشی از مایع گوش میانی
وقتی کودکان در مهارتهای زبان و گفتار یا شنیدار تأخیر دارند، این می تواند ناشی از تجمع مایع در گوش میانی در نتیجه سرما، آلرژی یا عفونت گوش باشد. گاهی اوقات کودکانی با تجمع مایع، تغییر پذیری در کارکرد گوش میانی را به علایمی از قبیل کشیدن گوش یا چرخاندن گوش به طرف منبع صوت در ارتباطهای کلامی متقابل، نشان می دهند؛ هرچند مطالعات نشان می دهد اغلب اوقات این نشانگان برای والدین قابل مشاهده نیست. در واقع، ساختار فیزیکی گوش کودک، شیپور استاش و مشکلات مربوط به تجمع مایع در گوش میانی در کودکان زیر هفت سالگی، قابل پیشگیری است. این مشکل همیشه نمی تواند از طریق یک بررسی ساده گوش توسط اوتوسکوپ مشخص شود. وسیله ای به نام تیمپانومتر می تواند به تشخیص این مشکل کمک کند. معاینه از طریق وارد کردن وسیله ای با انتهای پلاستیکی از گوش بیرونی، انجام می گیرد. این کار هر چند برای کودک بدون درد است، می تواند اندکی آزاردهنده باشد. صدا از طریق کانال گوش هدایت می شود تا چگونگی سرعت عبور صوت اندازه گیری شود. متخصص شنیداری، پرستار با پزشک می تواند این ارزیابی را انجام دهد. کودکی که دچار مشکل نوسان پذیری مزمن گوش میانی است، ممکن است علایم زیر را نشان دهد: صحبت کردن را با تأخیر شروع می کند و یا حتی پسرفت نشان می دهد. سطح صحبت کردن وی چند ماه از سن تقویمی اش کمتر است. هرگاه صدایش می کنید، به طرف صدا برنمی گردد یا پاسخ نمی دهد، بخصوص موقعی که محیط خانه شلوغ یا تلویزیون روشن است.مداخلات درمانی برای این کودکان به چگونگی تأخیر کودک بستگی دارد و اینکه تا چه حد بدون مداخله درمانی، مشکل نوسان شنیداری کودک می تواند بهبود یابد.گفتار وی با یک حالت گیجی همراه است. اغلب می گوید «چه» یا «ها»؟ انتهای برخی کلمات را در جمله رها کرده و تکمیل نمی کند. به عنوان مثال، کودک ممکن است بگوید: «من پن (پنج) گربه در چم (چمن) می بینم.» جا انداختن حروف در کلمه متغیر است. به سبب اینکه بینی اش گرفته است، از دهان نفس می کشد.دامنه توجه کودک در هنگام مکالمه یا خواندن داستان، حتی اگر با تصاویر جالب همراه باشد، کوتاه است. عفونتهای گوش اغلب سبب از دست دادن نوسانهای شنیداری می گردد. اگر کودک شما عفونت گوشی داشته باشد، درمان عفونت با آنتی بیوتیک ممکن است به تنهایی مؤثر نباشد. هر چند ممکن است تب و شرایط حاد برطرف گردد، این نوسان پذیری بدون بروز علایم قابل توجه بیرونی امکان ادامه دارد. از آنجا که کودک شما دردی از خود نشان نمی دهد، به نظر می رسد عفونت و اثرات آن بعدة آشکار خواهد شد. هرچند در ظاهر این مشکل برطرف شده است و از نظر سلامتی ممکن است مورد توجه نباشد، نشان می دهد به یک درمان دیگر نیز نیاز دارد. بررسیهای انجام گرفته در این زمینه نشان می دهد عفونتهای گوش میانی بعدا مشکلاتی را در مدرسه به وجود می آورد (هاسن استاب، ۱۹۸۷؛ رابرتس، بورچینال، دیویس، کالیر، هندرسون، Hasen Stab, Robevts, Burchinal, Davis, Collier, Henderson ۱۹۹۱).
بنابراین، به شدت بر این نکته تأکید دارم که حتی اگر درمان عفونت گوش میانی کودک شما تمام شده باشد، برای اطمینان از اینکه دیگر اثری از آن باقی نمانده است، تیمپو گرام را در مورد او انجام دهید. این مشکل در مورد کودکان کوچکتر از تولد تا 3 سالگی) حیاتی است. در صورت ادامه این مشکل به مدت چند ماه، توانایی شنیداری کودک آسیب خواهد دید. در گذشته، بیشتر پزشکان با این موافق بودند که در صورت مزمن شدن نوسانهای شنیداری، از طریق وارد کردن تیوبهای مکنده انعطاف پذیر در گوش کودک، درمان را ادامه دهند. پس از همه این فرایندها بر روی کودک، تا زمانی که به طور صد در صد ضرورت ایجاب نمی کرد، عمل جراحی انجام نمی دادند؟ با وجود این، در سال ۱۹۹۴ سازمان تحقیقات و سیاست حفظ سلامتی (AHCPR) آمریکا برای کودکان مبتلا به بیماری مزمن نوسانهای گوش میانی، راهنمای درمانی منتشر کرد. امروزه پیشنهاد شده چنانچه پس از ۴ تا ۶ ماه مشاهده شود نوسان پذیری گوش میانی درمان نشده و یا ثابت گردد که آنتی بیوتیکها مؤثر نبوده است، از تیوبهای مکنده براساس فرایند استاندارد استفاده گردد. محققان استفاده از این روش را در مورد کودکی که زبان و گفتارش مشکلی ندارد، مجاز می دانند، هرچند استفاده از تیوبها ممکن است به طور صد در صد، برای درمان طبی ضروری نباشد.
ضمانتی وجود ندارد که تیوبها موجب بهبود شنیداری کامل کودک شما گردد. چنانچه بر روی گوش کودک شما از تیوب استفاده شود، پس از آن باید شنوایی سنج، کل فرایند شنیداری را ارزیابی کند. این ارزیابی از غربالگری اولیه توسط مدرسه یا معاینه طبی پزشک آموزش و پرورش، عمیق تر است، اما گران تمام می شود. هرچند اطلاعات کلامی شنیداری کودک شما از وضوح بیشتر برخوردار باشد، تفاوت صداها را از یکدیگر تشخیص دهد، کلمات را جداگانه بگوید و کلماتی را که می گویید دقیقا از شما الگوبرداری و تکرار می کند؛ باز هم بیشتر پزشکان در صورت موافقت، کودک شما را به این نوع ارزیابی ارجاع خواهند داد.
مداخلات درمانی برای این کودکان به چگونگی تأخیر کودک بستگی دارد و اینکه تا چه حد بدون مداخله درمانی، مشکل نوسان شنیداری کودک می تواند بهبود یابد. در تعدادی از موارد، اگر در سنین اولیه به این شرایط گرفتار شوند، در مدت زمان کوتاه تر، به همان صورتی که اشاره شده است، نیاز به درمان دارند. اغلب والدین فعالیتهایی را از طریق فراهم سازی محرکات زبان و گفتار که براساس نیازهای فردی از طرف آسیب شناس گفتار پیشنهاد شده است، در منزل انجام می دهند. در بعضی موارد دیگر نیز ممکن است یک کودک به درمان و کمک در مهارتهای آموزشگاهی برای مدت زمان طولانی تر، نیاز داشته باشد.
منبع: مشکلات گفتاری، زبانی و شنیداری کودکان، پاتریسا هاماگوچی، نادر باقری،علی غنایی، چاپ اول، انتشارات آستان قدس رضوی، مشهد 1390
