«إِنَّ رَبِّی لَسَمِیعُ الدُّعَاءِ.»[1]
به درستی پروردگار من شنونده ی دعاست.
تو از زبانِ برگ های زردِ پاییز، از زبانِ گنجشک های بی آب و دانه ی زمستان، از زبانِ پنجره های بسته ، چشم های خسته...
دست های رنجور...
پاهای ناتوان...
تخت های بیمارستان ...
از زبانِ ماهِ رنگ پریده، بادهای هراسان، از زبانِ آن هایی که بسیار نزدیک هستند به تو، از زبانِ آن هایی که بسیار دور هستند از تو، از زبانِ همه ی ما، هردعایی را می شنوی.
به درستی پروردگار من شنونده ی دعاست.
تو از زبانِ برگ های زردِ پاییز، از زبانِ گنجشک های بی آب و دانه ی زمستان، از زبانِ پنجره های بسته ، چشم های خسته...
دست های رنجور...
پاهای ناتوان...
تخت های بیمارستان ...
از زبانِ ماهِ رنگ پریده، بادهای هراسان، از زبانِ آن هایی که بسیار نزدیک هستند به تو، از زبانِ آن هایی که بسیار دور هستند از تو، از زبانِ همه ی ما، هردعایی را می شنوی.
نویسنده: اکرم کشایی
تصویرساز: محمدصادق کرایی
پی نوشت:
1. سوره ی ابراهیم، آیه 39.
