و هرگاه بندگان من از تو درباره ی من بپرسند، [بگو:] من نزدیکم.[1]
وقتی با من حرف می زنی، از قفس خودم بیرون می آیم. از قفسِ نمی شود و نمی توانم ، از قفسِ دل تنگی ها و غصه ها، نگرانی ها و چه می شود ها...
از قفسِ همه ی چراهایی که به بن بست ختم می شود. قرآن می خوانم تا با من حرف بزنی، بگویی که به من نزدیکی و از خوشحالیِ داشتنِ تو، از فکر کردن به این که همین جایی، نزدیک به منی، گریه کنم. آن قدر از خوشحالی گریه کنم که سبک شوم و از قفسِ خودم بیرون بیایم.
نویسنده: اکرم کشایی
پی نوشت:
1. سوره ی بقره، آیه ی186.
