در حالی که رویارویی با دو زبان، اغلب مفید است، گاهی پیشرفت کودک دو زبانه ممکن است کمتر از کودکی باشد که با یک زبان صحبت می کند. البته، این به میزان تعاملی که در هر زبان انجام می شود، بستگی دارد. مهارتهای ارتباطی در زبانی که بیشتر به آن صحبت می شود، قویتر است. معمولا احساس می شود به دلیل آنکه کودک وقت خود را برای یادگیری دو زبان تقسیم می کند، زمان سپری شده برای صحبت در یک زبان، فرصتها را برای یادگیری و پیشرفت در دیگری محدود می کند. اگر می خواهید فرزندتان را در منزل، دو زبانه کنید، دستورالعملها و راهنماییهایی وجود دارد که بهتر است از آنها پیروی کنید.
• زبانها را از یکدیگر جدا نگه دارید Keep the language separate. یعنی یکی از والدین یا پرستاران باید به یک زبان صحبت کند و دیگری به زبان دوم. از تناوب زبانی به وسیله یک نفر و یا ترکیب هر دو زبان در گفتگو و جمله ها، خودداری کنید. این نوع از بی ثباتی و ناهماهنگی، باعث می شود کودک نفهمد کدام لغات مربوط به کدام زبان است.
• مطمئن باشید حداقل یکی از والدین یا پرستاران در طی هر روز با کودک به زبان مدرسه صحبت کند. برای تکمیل این کار، از بازیها، مدرسه و تلویزیون آموزشی استفاده کنید.
• شیوه جالب برای تقویت زبان دوم؛ آوازها، فیلمهای ویدیویی آشنا، کتابها و بازی با کودکانی است که می توانند زبان دوم را در محیط طبیعی تری به فرزندتان انتقال دهند. و در صورت امکان به کشوری که به زبان دوم صحبت می کنند مسافرت کنید. قرار گرفتن در یک فرهنگ یک روش مؤثر و مهم برای آموختن یک زبان است. در مورد بعضی از کودکان که دارای تأخیرهای گفتار و زبانی می باشند، حتی برای یادگیری یک زبان دچار چالش می شوند.
در این موارد، آسیب شناس گفتار - زبان کودک شما، ممکن است از شما بخواهد زبان صحبت شده در منزل با زبان به کار رفته در درمان و مدرسه یکی باشد. شیوه دیگر، صحبت کردن به زبان دوم فقط در تعطیلات آخر هفته است. بنابراین، کودک با حالت جدیدی روبرو می شود، در حالی که از هماهنگی و یکی بودن زبان در روزهای هفته استفاده مفید می برد. اگر والدین نمی توانند با زبانی که در درمان مورد استفاده قرار می گیرد صحبت کنند، در حد امکان مفاهیم و صداها را باید به درون زبان خود وارد کنند. به عنوان مثال، اگر درمانگر به یادگیری کودک در مورد چگونگی طرح سؤالهای «کجا کمک می کند، والدین باید بر روی همین مهارت کار و از زبان بومی در منزل استفاده کنند. برای استفاده از منابع در مورد دو زبانی کودک، موارد دو زبانی را در ض میمه A نگاه کنید.
اگر نگوییم بیشتر، بسیاری از کودکان در دوران کودکی زمین می خورند و به سر آنها آسیبهایی وارد می شود. این اتفاق معمولا آثار بیماری آسیب مغزی دائمی را در پی ندارد. اما، ضربه به سر از طرف راست با یک میزانی از فشار، می تواند باعث تورم مغز، فشار و احتمالا آثار منفی و بلندمدت بر یادگیری شود، و نیز بر رفتار و هماهنگی تأثیر می گذارد. چنین ضربه هایی به سر، عامل دیگری در ایجاد آسیب ضربه مغزی می باشند، ضربه شدید یا فشار روانی به جمجمه، می تواند باعث پارگی رگهای خونی شود، که این خود می تواند موجب ضربه ویژه تری به مغز شود.
اگر جمجمه یک کودک شکسته نشود و هوشیاری هرگز از بین نرود، بیمارستان اغلب کودک را ترخیص و در نهایت توصیه می کند مواظب کودک باشند. متأسفانه، آسیب به مغز، ممکن است آن قدر نامحسوس باشد که نتوان تأثیر آن را همان لحظه درک کرد. تغییرات در رفتار یا مهارتهای زبانی، به صورت نادرستی به ضربة عاطفی آن حادثه نسبت داده می شود. در واقع، کودک علایم آسیب ضربه مغزی را نشان می دهد. اگر نگران وضعیت کودکتان هستید، بهتر است از یک عصب شناس که مناسب ترین تخصص پزشکی است، کمک بخواهید. متخصص عصب شناس کودکان اغلب می تواند در بیمارستانهای اطفال حضور داشته باشد. رخدادهایی که می توانند این نوع از آسیب را در برداشته باشند، عبارتند از: تصادف با ماشین ؛ افتادن و یا سقوط از پله ها ؛ تصادف با دوچرخه ؛افتادن، همراه با ضربه سر به صخره سنگی و یا دیگر اشیای سخت .
شرایط مادرزادی Congenital conditions
بعضی از این شرایط در هنگام تولد مشهود است و باعث تأخیر در گفتار و زبان می شود. بعضی از این موارد عبارت از، سندرم داونه، فلج مغزی، شکاف کام، ناشنوایی مادرزادی، و سندروم هانتر می باشند. (این موارد در این فصل بحث خواهد شد). گاهی اوقات در حین تولد کودک، اگر بند ناف در دور گردن کودک بپیچد، یا اگر موقتة قلبش از کار بیفتد، دچار فقدان اکسیژن می شود. کودکانی که به سبب حوادثی از قبیل افتادن مادر از پله ها یا بودن مادر در یک حادثه اتومبیل، به عنوان ضربه تولد به دنیا می آیند، به خاطر پیشگیری از مشکلات بعدی باید به دقت زیر نظر باشند.به کمک فناوری کودکان پیش رس همانند سالهای گذشته ضرورتا در معرض خطر قرار ندارند. با مداخلات طبی متمرکز و شدید با استفاده از فناوری بچه های پیش رس بدون نقایص تولد دایمی می توانند کاملا بهبود یافته و در ظرف چند سال به پای همسالان خود برسند. مطالعات اخیر هیچگونه میزان شیوع بالاتر مشکلات زبان و یادگیری را در این کودکان در مقایسه با کودکانی که دوره بارداری کامل داشته اند، نشان نمی دهد. با وجود این، در صورت کمبود اکسیژن در زمان تولد، مراقبت طبی نامناسب یا کمبود دیگر امکانات سلامتی، احتمال خطر افزایش می یابد.
منبع: مشکلات گفتاری، زبانی و شنیداری کودکان، پاتریسا هاماگوچی، نادر باقری،علی غنایی، چاپ اول، انتشارات آستان قدس رضوی، مشهد 1390
