شخص دروغگو ممکن است برای مدتی دیگران را فریب دهد و به پاره ای از اهداف سوء خود برسد، اما سرانجام آن، جز رسوایی و بی آبرویی چیزی نیست.
قرآن کریم در بسیاری از موارد، مردم را به صداقت و راستی و معاشرت با راستگویان ترغیب و تشویق نموده و در حالی که دروغگویان را از عذاب الهی می ترساند، روز قیامت را روز بهره وری راستگویان می داند و به آنان مژده جاودانگی در بهشت می دهد:
هذا یوْمُ ینْفَعُ الصَّادِقِینَ صِدْقُهُمْ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِینَ فِیها أَبَداً رَضِی اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ ذلِک الْفَوْزُ الْعَظِیمُ[1]
این روزی است که راستگویان را راستی شان سود بخشد، برای آنان باغهایی است که از زیر (درختان) آن نهرها روان است، همیشه در آن جاودانند، خدا از آنان خشنود است و آنان (نیز) از او خشنودند، این است رستگاری بزرگ.
امام صادق علیه السلام می فرماید:
فریب (ظاهر) نماز و روزه مردم را نخورید، زیرا انسان به نماز و روزه شیفته می شود تا جایی که اگر ترک کند به هراس می افتد، بلکه آنها را به راستگویی و ادای امانت بیازمایید.[2]
پی نوشت ها:
[1] مائده/ 119
[2] کافى، ج 3، ص 162
منبع: حوزه نت
