نگاهی گذرا به دیوان امام خمینی(ره)

آن‏که بگذشت زپیدا و نهان درویش است
آن که دل بگسلد از هر دو جهان درویش است

آن‏که نادیده کلاه و سر و جان درویش است1.2
نیست درویش که دارد کله درویشى
 

علمش به حجابى شده تفسیر و دگر هیچ
عالِم که به اخلاص، نیاراسته خود را

بسته است به الفاط و تعابیر دگر هیچ
عارف که زعرفان کتب چند فراخواند3
 

از عشق، به تیشه ریشه کوه بکَن فرهاد
شو و تیشه بر این‏کوه بزن

یاد همه چیز را جز او دور فکن
طور است و جمال دوست، همچون موسی4

بر عرش برین و کرسیش مأوا نیست آن کس،
که زمین و آسمانش جا نیست

ایمان است، این و غیر از این معنا نیست
اندر دل عاشقش بگنجد اى دوست5

اى مهر جمال تو دواى دل ریش
اى یاد تو روح بخش جان درویش

جوینده تست هر کسى در هر کیش
دلها همه صیدهاى در بند تواند6

دلباخته قامت رعناى توام
پروانه شمع رخ زیباى توام

برگیر حجاب، من که رسواى توام
آشفته‏ام از فراقت اى دلبر حُسْن7
* * *

جز عکس نمود او ندیدم هرگز
جز فیض وجود او ندیدم هرگز

بودى جز بود او ندیدم هرگز
مرگ است اگر هستى دیگر بینی8

هر ریش دلی، بحق پریشان تو هست
هر ذرّه، در این مزرعه، مهمان تو هست

جوینده هر چه هست خواهان تو هست
کس را نتوان گفت که جویاى تو نیست9

زین دیو لعین، صرف نظر باید  کرد
از هستى خویشتن، گذر باید کرد

از منزل بیگانه، سفر باید کرد
گر طالب دیدار رخ محبوبی11
* * *

زین طایفه من، وفا ندیدم هرگز
از صوفی‏ها، صفا ندیدم هرگز

با خود بینی، فنا ندیدم هرگز
زین مدّعیان که فاش «اَنَا الْحَق» گویند12

غم نباشد چو بود مهر تو اندر دل ما
گرچه از هر دو جهان هیچ نشد حاصل ما

از چه رو، پس زمحبت بسرشتى گل ما
لایق طوف حریم تو نبودیم اگر13
* * *
قلبى که به عشقت نَطَپَد جز گِل نیست
آن دل که به یاد تو نباشد دل نیست

از زندگى بی‏ثمرش حاصل نیست
آن کس که ندارد به سر کَوْن تو راه14
* * *
عشق تو سرشته گشته اندر گِل ما
جز عشق تو، هیچ نیست اندر دل ما

با آن همه جرّ و بحث ها مشکل ما
اسفار و شفاء اِبن سینا نگشود15
* * *

با گوش توئى نغمه او کس نشنید
با چشم منی، جمال او نتوان دید

این بت، بشکن تا شودت دوست پدید
این ما و توئى مایه کورى و کرى است16
* * *
تاجدار و خرقه‏ دار از رنگ و بو افتاده نیست
خرقه درویش، همچون تاج شاهنشاهى است

هر که این اغلال در جانش بود، آماده نیست
تا اسیر رنگ و بوئی، بوى دلبر نشوی17
* * *
از دیو خودى خود، جدا باید شد
از هستى خویشتن رها باید شد

کى راهى راه انبیاء خواهد شد
آن کس که به شیطان درون سرگرم است18

در خور وَصف جمال دلبر فرزانه نیست
گفته‏ هاى فیلسوف و صوفى و درویش و شیخ

کانچه گویند از زبان بیهش و مستانه نیست
 هوشمندان را بگو دفتر ببندند از سخن19

از خویشتن خویش گذر باید کرد
به سوى دوست سفر باید کرد

دیوى است به ره، از آن حذر باید کرد
هر معرفتی، که بوى هستى تو داد20
* * *
تا دیدگهت، کتاب عرفان باشد
تا تکیه گهت، عصاى برهان باشد

قلب تو دگرگون و پریشان باشد
در هجر جمال دوست تا آخر عمر21
* * *
از فلسفه، فاء و لام و سین می‏داند
فاطى که فنون فلسفه می‏داند

خود را زحجاب فلسفه، برهاند
امید من آن است که با نور خدا22
* * *
غوّاص، به دریاى معارف باشد
آن کس که به زَعم خویش، عارف باشد

بیند که به لاک خویش واقف باشد
روزى اگر از حجاب، آزاد شود23
* * *

تا به کى در ظِلِّ اَمر24 غیبت کبرى نهانى
پرده بردار از رخ و ما مرده‏گان را جان ببخشا

اى که قلب عالم امکانى و جان جهانی
تا به ‏کى این کافران نوشند خون اهل ایمان

چند این گرگان کنند، این گوسفندان را شبانی
اى که بی‏نور جمالت نیست عالَم را فروغی25

* * *
وى ابدیت به طلعت تو مقرّر اى ازلیت، به تربت تو مخمّر
رایت قدرت در آستین تو مُضْمَر آیت رحمت، زجلوه تو هویدا

عصمت تو سرّ مختفى را مظهر جلوه تو نور ایزدى را مَجْلی
واجب اما شعاع خالق اکبر ممکن اما چه ممکن، علتِ امکان

گر نبُدى ؛ باطل آمدند، سراسر آبروى ممکنات، جمله ازین نور
معجزه‏اش میبُوَد همانا دختر26 فاش بگفتم که این رسول خدایست
 

تسبیح کنان لقاى او می‏گویند
ذراتِ جهان ثناى حق می‏گویند

باذکر فصیح، راه او می‏پویند
ما کوردلان خامُشِشان پنداریم28

* * *
با فطرت خویشتن، ثناجوى ویند
ذرات وجود، عاشق روى ویند

هرجا که نظر کنند در سوى ویند
ناخواسته و خواسته، دلها همگی29

از دوست شدن به این و آن دل برکن
فاطى زعلایق جهان، دل برکن

بگزین تو از کون و مکان دل برکن
یک دوست که آن جمال مطلق باشد30

خرقه پیرِ خراباتى و هشیار شدم
 جامه زهد و ریا کندم و برتن کردم31

طفلیم در این طریق پیرى فرما
اى پیر طریق دستگیرى فرما

یارا تو در این راه، امیرى فرما
فرسوده شدیم و ره به جایى نرسید32

* * *
سرمست زباده اَلَستم بنما
هشیارى من بگیر، و مستم بنما

در دیده خود، هر آنچه هستم بنما
بر نیستیم فزون کن از راه کرم33

در پیرى از تو هیچ نیاید بغیر خواب
هان اى عزیز، فصل جوانى بهوش باش34
* * *
حالى نشد و جهان فانى بگذشت
افسوس که ایام جوانى بگذشت

دیدى همه عمر، در گمانى بگذشت
مطلوب همه جهان نهان است هنوز35

روح‏الأمین به سدره، پى جستجوى ماست
ما عاشقان ز قلّه کوه هدایتیم36
* * *
قصه علّم الأسماء به زبان است هنوز
قدسیان را نرسد تا که به ما فخر کنند37
* * *
نیست آدم زاده آن کس، کز ملک پرّان نبودی
از مَلِک پرواز کن، از مُلکِ هستی، رخت بربند38
* * *
قاب قوسینت کجا رفته است أَوْ اَدْنى چه شد
گر تو آدم زاده هستی، علم الاسماء چه شد39

دعوى اخلاص با این خودپرستی‏ها چه شد
این عبادت‏ها که ما کردیم، خوبش کاسبى است

لا اِلهت را شنیدیم، ولی، اِلاّ چه شد
مرشد از دعوت به سوى خویشتن‏بردار دست
* * *
این عبادت ها بود سرمایه شرمندگى
عیب خود گویم به عمرم، من نکردم بندگی

من که در جان و سرم باشد هواى بندگی
دعوى ایاک نعبد، یک دروغى بیش نیست40

از بهشتم برد بیرون بسته جانان نمود
خواست شیطان، بَدکند با من، ولى احسان نمود

عشق پیدا گشت و از مِلْک مَلِک پرّان نمود
خواست از فردوس بیرونم کند خوارم کند41

بلکه بهشتش یساولى است برابر عرصه قم، غیرت بهشت برین است

شاید گرلوح را بیابد همسر42 خاکى عجب خاک، آبروى خلایق ملجأ بر مسلم و پناه به کافر43 زیبد اگر خاک قم به عرش کند فخر
 

تا کند فُلکِ نجات مسلمین را باد بانى
حوزه علمیه قم را عَلَم فرما به عالَم

بهر بدخواهش رسان، هردم بلاى آسمانی
نیکخواهش را عطا فرما بقاى جاودانی44

دشمن زحیات خویشتن نومید است
جمهورى اسلامى ما جاوید است

ما و همه ستمکشان را عید است
آن روز که عالم زستمگر خالى است46
* * *
دشمن زشکست خویشتن آگاه است
این عید سعید، عید حزب‏ اللّه‏ است

جاوید، به اسم اعظم «اللّه‏» است
چون پرچم جمهورى اسلامى ما47
* * *
ملت به پناه لطف احمد باشد
این عید سعید، عید اسعد باشد

تمثال مبارک محمّد صلی ‏الله‏ علیه ‏و‏آله‏ وسلم باشد
بر پرچم جمهورى اسلامى ما48
* * *
زین دیو برِ که ناله بنیاد کنیم
از جور رضا شاه کجا داد کنیم

اکنون نفسى نیست که فریاد کنیم
آن دم، که نَفَس بود ره ناله نبود49
* * *
انتظار فرج از نیمه خرداد کشم
سالها می‏گذرد، حادثه‏ ها می‏آید50
* * *
افکار پلید فتنه جویان خام است51
ملت، به رهِ خویش جلو می‏تازد

صدام به دست خویش، در صد دام است
جمهورى ما نشانگر اسلام است