به صورت قانونی می‌توانید با مرده‌ها ازدواج کنید
ظاهرا عبارت «فقط مرگ می‌تواند ما را از هم جدا کند» در فرانسه کاربردی ندارد، چون ازدواج با مرده‌ها هم قانونی است. نکروگامی، ازدواج زنده‌ها با مرده‌ها است که از قرن نوزدهم در فرانسه قانونی شد، اما در جنگ جهانی اول برجسته شد. در این دوره، بیشتر زنان با عشق یا نامزدشان که در جبهه کشته شده بود ازدواج می‌کردند. این ازدواج‌ها بیشتر برای این لازم بود که فرزندان سربازان درگذشته وارث قانونی پدرشان شوند.اما قانون نکروگامی فعلی در سال ۱۹۵۹ به وجود آمد، یعنی زمانی که ۴۲۳ نفر در اثر شکست سد مالپاست (Malpasset) جان خود را از دست دادند. ایرن جودار، نامزد یکی از قربانیان، آندره کاپرا، از رئیس‌جمهور «دو گل» خواست که با نامزد مرده‌اش ازدواج کند و او هم پذیرفت.
شرایط سختگیرانه‌ای برای ازدواج‌های ناکروگامی وجود دارد. اول اینکه زن و شوهر باید قبل از مرگ یکی از آن‌ها، در حال تدارک ازدواجشان بوده باشند. شریک زنده باید دلیل خوبی برای درخواست ازدواج داشته باشد. اگر شریک مُرده مرد باشد، معمولا به خاطر باردار بودن زن اجازه ازدواج داده می‌شود.
شریک زنده هیچ ارثی از فرد مُرده نمی‌برد. اما می‌تواند حق بازنشستگی یا بیمه عمر او را دریافت کند. همچنین زنان می‌توانند نام خانوادگی مرد مُرده‌ای که با او ازدواج می‌کنند را دریافت کنند. تاریخ ازدواج آن‌ها هم روز قبل از مرگ فرد مرده ثبت می‌شود.
دولت استفاده از کلمات انگلیسی را ممنوع کرده است
دولت فرانسه نگران این است که زبان انگلیسی به زبان فرانسوی خدشه وارد کند. در سال ۱۹۶۶، رئیس جمهور شارل دو گول ورود کلمات انگلیسی را به واژگان فرانسوی ممنوع کرد. همچنین انجمن زبان فرانسه را تاسیس کرد تا جایگزین فرانسوی برای کلمات انگلیسی جدید پیدا کنند.این انجمن بسیار موفق بود. البته شکست‌هایی هم داشت؛ مثلا جایگزینی برای واژه «اسمارت فون» پیدا نکرد.
با سیستم ویاجر صاحب خانه شوید
رهن را فراموش کنید، فرانسوی‌ها از سیستم ویاجر استفاده می‌کنند که به نوعی پیوند بین رهن و قمار است. سیستم ویاجر مثل رهن و اجاره عادی است، با این تفاوت که شما صاحب خانه‌ای هستید که صاحب آن مرده است.صاحبخانه مشتاق که آن را «خریدار» می‌نامیم به صاحبخانه (فروشنده) مقداری پول پیش می‌دهد که بستگی به ارزش خانه دارد. خریدار هر ماه مبلغ کمی به فروشنده می‌پردازد تا زمانی که او بمیرد. خریدار سپس صاحب خانه می‌شود.
این معامله یک قمار است، چون نمی‌توان مرگ صاحبخانه را پیش بینی کرد. خریداران اغلب قبل از معامله به دنبال نشانه‌های بیماری در صاحبخانه می‌گردند. مثل نشانه‌های حرکتی یا وجود دارو و علائم دیگر در منزل صاحبخانه. برخی فروشندگان باهوش وقتی خریداران برای بررسی خانه می‌آیند؛ خودشان را به بیماری می‌زنند. آن‌ها پا‌های خود را با یک پتو می‌پوشانند و روی مبل می‌نشینند. همچنین هیچ حرکتی نمی‌کنند تا نشان دهند زیاد عمر نمی‌کنند.
این سیستم همیشه برای خریداران بُرد نیست، چون اگر اجاره ماهانه را پرداخت نکنند خانه را از دست می‌دهند. فروشندگان هم ملزم به برگرداندن اجاره‌ها نیستند و حتی می‌توانند دوباره خانه را در ویاجر قرار دهند.
اما گاهی هم خریدار زودتر می‌میرد. فروشندگان اغلب بیوه‌ها و مردان زن‌مرده‌ای هستند که امیدوارند پول بیشتری کسب کنند. فرزندان خریدار باید به پرداخت اجازه ماهیانه ادامه دهند در غیر این صورت خانه را از دست می‌دهند.
مثلا ژان کالمن در سال ۱۹۶۵ با وکیلش، آندره فرانسوا رافری قرارداد ویاجر بست. کالمن در آن زمان ۹۰ ساله و رافری ۴۵ ساله بود. رافری فکر می‌کرد معامله خوبی کرده است. او مبلغی به عنوان پیش‌پرداخت داده بود و هر ماه هم ۲۵۰۰ فرانک (۵۰۰ دلار) پرداخت می‌کرد.
کالمن ۳۲ سال دیگر عمر کرد، ۱۲۲ ساله شد و رکورد زد. رافری هم در سال ۱۹۹۵ درگذشت. همسرش پرداخت اجاره به کالمن را ادامه داد تا این که دو سال بعد او هم درگذشت. این معامله یک باخت بزرگ بود، چون رافری و همسرش دو برابر ارزش خانه را پرداخت کرده بودند.
تونتین بیمه نهایی عمر است
اگر سیستم ویاگر پیوند قمار و رهن است، تونتین پیوند بین قمار و بیمه است. تونتین نوعی بیمه عمر گروهی است. همه اعضای این گروه بیمه شده اند و مبلغی را سرمایه گذاری کرده اند. وقتی یکی از بیمه شدگان فوت می‌کند، مقرری او بین سایر اعضای گروه تقسیم می‌شود. این ادامه می‌یابد تا زمانی که فقط یک نفر باقی بماند. این شخص سود متعلق به همه اعضای گروه را دریافت می‌کند. وقتی آخرین نفر هم بمیرد، دولت هرچه باقی مانده را برمی دارد.تونتین ایده «لورنزو دو تونتی» ایتالیایی بود که آن را به پادشاه فرانسه، لوئی شانزدهم در قرن هفدهم پیشنهاد کرد. این ایده به سرعت در میان پادشاهان فرانسوی محبوب شد که از آن برای قرض گرفت پول برای تامین بودجه جنگ‌های بی‌شمارشان استفاده می‌کردند.
جالب است بدانید تونتین در قرن نوزدهم در ایالت متحده هم رایج شد. تا سال ۱۹۰۵، نه میلیون تونتین وجود داشت، اگرچه در آن زمان فقط ۱۸ میلیون خانواده در آمریکا وجود داشتند. حدود ۷.۵ درصد از جمعیت آمریکا به عنوان منبع اصلی درآمد خود به آن وابسته بودند. اما در قرن بیستم تونتین در ایالات متحده کاهش یافت.
دولت ایستگاه‌های رادیویی را مجبور به پخش آهنگ‌های فرانسوی می‌کند
دولت فرانسه نه تنها با کلمات بلکه با موسیقی انگلیسی هم مخالف است. در سال ۱۹۹۴ دولت تصویب کرد که ۴۰درصد از آهنگ‌هایی که در ایستگاه‌های رادیویی پخش می‌شوند باید توسط هنرمندان فرانسوی و به زبان فرانسوی اجرا شوند.طی سال‌ها، این یک سناریوی عجیب ایجاد کرد که در آن، ایستگاه‌های رادیویی یک آهنگ را بار‌ها و بار‌ها پخش می‌کردند تا سهم آهنگ محلی خود را تامین کنند. ۷۵درصد مواقع فقط ۱۰ آهنگ پخش می‌شد. این امر تا حدی به این دلیل بود که آهنگ و نوازنده فرانسوی به اندازه کافی وجود نداشت. بسیاری از هنرمندان فرانسوی هم به زبان انگلیسی آواز می‌خواندند.
مشکل بزرگتر این بود که مخاطبان هم آهنگ‌های انگلیسی را ترجیح می‌دادند. اخیرا ایستگاه‌های رادیویی اعتراض کردند که شنوندگان خود را از دست داده اند. همچنین ادعا کردند قانونگذاران فرانسوی به خاطر سود خودشان این قانون را تصویب کرده اند. در سال ۲۰۱۵ ایستگاه‌های رادیویی برای اعتراض یک روز کامل هیچ آهنگ فرانسوی پخش نکردند. دولت بعدا قانون را تغییر داد و سهمیه آهنگ‌های فرانسوی را به ۳۵ درصد کاهش داد. همچنین اضافه کردند که ایستگاه‌های رادیویی فقط نیمی از این زمان را می‌توانند ۱۰ آهنگ رایج فرانسوی را پخش کنند.
رانندگان باید الکل‌سنج تنفسی داشته باشند
فرانسه روش عجیبی برای مبارزه با رانندگان الکلی دارد. به جای اینکه پلیس کنار جاده منتظر بماند و آن‌ها را با سرعت غیرمجازشان متوقف کند، به صاحبان خودرو دستور داده در اتومبیلشان الکل‌سنج تنفسی داشته باشند.این قانون در سال ۲۰۱۲ تصویب شد و بحث‌های زیادی برانگیخت. چون دانیل ارگوال، رئیس گروه رانندگی بدون مستی که این قانون را برای تصویب پیشنهاد کرد، مالک یکی از دو کسب و کاری است که این دستگاه‌ها را با استاندارد‌های لازم می‌سازند. شهروندان معتقدند که این قانون فقط تصویب شده تا فروش آن‌ها را بالا ببرد و به خاطر ایمنی رانندگان نیست. دولت این قانون را در اوایل سال ۲۰۱۳ به حالت تعویق درآورد، اما دوباره در همان سال اجرا کرد. اما ظاهرا هیچ جریمه یا مجازات واقعی برای همراه نداشتن این دستگاه وجود ندارد.
رانندگان حتی هنگام توقف هم نمی‌توانند از تلفن همراه استفاده کنند
در ایالات متحده، قوانین ایالتی نحوه استفاده رانندگان از تلفن همراه را تعیین می‌کند. اما بیشتر ایالت‌ها موافقند که رانندگان باید با هندزفری از تلفن همراه خود استفاده کنند، اما دولت فرانسه اینطور فکر نمی‌کند.در سال ۲۰۱۸، دولت فرانسه قانونی تصویب کرد که استفاده از تلفن با دست حتی هنگام توقف کنار جاده هم برای رانندگان ممنوع است. این قانون حتی وقتی موتور خودرو خاموش باشد هم الزامی است. رانندگان فقط می‌توانند در فضای پارکینگ از تلفن استفاده کنند. البته اگر ماشینشان کنار جاده خراب شود هم می‌توانند استفاده کنند. در غیر این صورت به خاطر استفاده از تلفن هنگام رانندگی ۱۶۷ دلار جریمه می‌شوند.
قانون فرانسه عکسبرداری از برج ایفل را در شب ممنوع کرده است
تا به حال عکسی از برج ایفل در شب دیده اید؟ چنین عکس‌هایی زیاد نیستند. چون عکسبرداری از برج ایفل در شب ممنوع است. چراغ‌های برج ایفل یک اثر هنری به حساب می‌آیند که حق کپی رایت دارند؛ بنابراین انتشار و اشتراک عکس‌های آن بدون مجوز، غیرقانونی است.این قانون براساس قانون کپی رایت اتحادیه اروپا تنظیم شده است که از آثار هنری تا پایان عمر سازندگانشان و ۷۰ سال بعد از مرگشان حفاظت می‌کند. برح ایفل توسط گوستاو ایفل ساخته شد که در سال ۱۹۲۳ درگذشت. عکاسی از این برج در سال ۱۹۹۳ قانونی شد. اما عکاسی شب هنوز غیرقانونی است، چون چراغ‌ها در سال ۱۹۸۵ اضافه شدند.
در سفر با قطار برای حیوانات هم باید بلیت تهیه کنید
حیوانات برای سفر با قطار‌های فرانسه باید بلیت داشته باشند. طبق قوانین راه آهن فرانسه، مسافران باید ۷ یورو برای حیواناتی که کمتر از ۶ کیلوگرم وزن دارند بپردازند؛ و برای حیوانات بالای ۶ کیلوگرم باید نصف قیمت بلیت یک نفر را بپردازند. فقط سگ‌های راهنما می‌توانند به رایگان سوار قطار شوند. این قانون یک بار برای مسافری که با چند حلزون سوار شده بود مشکل ایجاد کرد. بازرس بلیت به او گفت که باید یک بلیت ۵.۱ یورویی برای حلزون‌ها بگیرد. این اتفاق در اخبار پخش شد و به دلایلی راه آهن مجبور شد پول را برگرداند.
دولت به خانواده‌هایی که با موفقیت بچه بزرگ کنند جایزه می‌دهد
در ۲۶ مه ۱۹۲۰، دولت فرانسه برای زنانی که دست تنها و با موفقیت حداقل ۴ بچه بزرگ کنند مدال درنظر گرفت. این جایزه برای شناسایی زنانی بود که فرزندانشان بعد از کشته شدن پدرشان در جنگ جهانی اول، یتیم شدند.سه نسخه از این جایزه وجود داشت: مدال طلا برای زنانی که هشت فرزند یا بیشتر دارند، مدال نقره برای زنانی که شش یا هفت فرزند دارند و مدال برنز برای زنانی که چهار یا پنج فرزند دارند. همچنین برخی مدال‌های برنز با استثنا به زنان بیوه‌ای اهدا می‌شد که سه فرزند داشتند. مردان زن‌مرده هم فقط در سال ۱۹۸۳ واجد شرایط دریافت این جایزه شدند.
یکی از اولین مردانی که این جایزه را دریافت کرد کشیش کاتولیک پیر مایوت (Pere Mayotte) بود، اگرچه او بیوه به حساب نمی‌آمد اما بعد از مرگ خدمتکارش، شش کودک او را به فرزندی پذیرفته و بزرگ کرده بود. امروزه فقط نسخه برنز مدال خانواده وجود دارد.
منبع: سایت برترینها
