چاتزیس هنگام تولد یک تومور سرطانی در دست راستش داشت که اگر پزشکان دستش را قطع نمی‌کردند تا مانع گسترش سلول‌های سرطانی شوند، باعث مرگ او می‌شد. او در آن زمان یک نوزاد سه ماهه بود، بنابراین واگلیس کوچک از وقتی به یاد دارد مجبور بود فقط به دست چپش تکیه کند.
او دوران سختی را گذراند، بچه‌های دیگر اغلب به او زور می‌گفتند و او را به خاطر دست مصنوعی سه انگشتی‌اش مسخره می‌کردند و به او القابی مثل «کاپیتان هوک» می‌دادند. این‌ها باعث شد واگلیس به یک مرد جوان بسیار خشن تبدیل شود و این خشونت او را به دردسر‌های زیادی انداخت. او با دوستان ناباب آشنا شد و زیاد دعوا می‌کرد. تا اینکه در نهایت با بوکس آشنا و عاشق آن شد.
واگلیس اولین تجربه باشگاه بوکس را این گونه توصیف می‌کند: «مثل اینکه یک زن واقعا زیبا ببینی و در یک نگاه عاشقش شوی.» واگلیس ۳۱ ساله حدود ۱۰ سال پیش با بوکس آشنا شد، زمانی که به انگلستان رفته بود تا دومین رشته مورد علاقه‌اش، آشپزی را دنبال کند.
همان جا بود که با اولین مربی خود، تونی لنگ، آشنا شد که یک باشگاه بوکس داشت و از او دعوت کرد این ورزش را امتحان کند. واگلیس همیشه از تماشای بوکس در تلویزیون لذت می‌برد، اما هرگز تصور نمی‌کرد روزی خودش دستکش بوکس بپوشد و وارد رینگ شود. اما وقتی تصورش را کرد، فهمید برای این کار ساخته شده است.
واگلیس با اینکه یک دست نداشت، اما استعداد زیادی از خود نشان داد که با عزم ذاتی او برای غلبه بر چالش‌ها ترکیب می‌شد و به او نیرویی می‌داد که در رینگ تخلیه شود. مربیان راهی برای اتصال دستکش به دست کوتاهترش پیدا کردند، بنابراین اگرچه یک دست داشت، اما می‌توانست با هر دو دست مشت بزند.
واگلیس با وجود همه موانعی که با آن روبرو بود، تسلیم نشد و در سال ۲۰۱۵، اولین مبارزه بوکس خود را در میان جمعیت ۳۰۰۰ نفری که شامل خانواده‌اش هم می‌شد، انجام داد و پیروز شد.
او اکنون در خانه اش در آتن، مشغول تمرین است و اوقات فراغت خود را صرف آموزش بوکس به دیگران، از جمله معلولان می‌کند و امیدوار است داستانش الهام بخش دیگران باشد تا فارغ از محدودیت هایشان رویا‌های خود را تحقق بخشند. واگلیس می‌گوید: «به کسانی که ممکن است در شرایط مشابه من باشند توصیه می‌کنم به حرف دیگران گوش ندهند و به حرف دلشان گوش دهند و رویاهایشان را دنبال کنند.»
منبع: سایت برترینها
.jpg "5 ابزار ضروری برای زنده ماندن در صعودهای زمستانی")
