۱. برای این که آنان دریافته اند اندامهای جنسی آنان منبع لذت جسمی - نه جنسی است.
٢. این عمل مانند عادت مکیدن شست به آنان آرامش میدهد و تنش را تسکین می بخشد.
شما نباید به دلیل این که معتقدید عادت خودلمسی، غیرطبیعی یا مضر است، به ترک آن در کودک اقدام کنید. بلکه این کار به این علت که به یک عادت تبدیل شده است - رفتار آموخته شده ای که مرتب تکرار میشود و به صورت یک رفتار دائمی و خودکار درآمده است۔ و همچنین به این دلیل که رفتار غالبا در جلوی دیگران انجام میشود و از لحاظ اجتماعی پسندیده نیست، باید ترک شود. روش ترک این رفتار با روش هایی که برای ترک عادتهای مضر نظیر کندن مو یا ناخن جویدن استفاده می شد، کمی متفاوت است. شما مایل نیستید این عمل را با کلماتی نظیر «بد» یا «مضر» همراه کنید. یک برخورد منفی و نامناسب می تواند احساساتی مانند گناه، خجالت و شرمساری یا اضطراب در کودک پدید آورد که می تواند بعدها بر طرز تفکر و نگرش او در مورد خودش و تمایلات جنسی اش تأثیرگذارد. برنامه ترک عادت زیر فقط روی «عادت» خودلمسی متمرکز است نه برخود این رفتارها.
پیشگیری عادت
برای پیشگیری این عادت شما می توانید با کاهش تعداد دفعات این اعمال، مانع از تبدیل شدن آنها به یک عادت شوید. زمانی که می بینید کودکان‌تان خودلمسی می کنند یا درمی یابید پسر بچه های تان آلت تناسلی شان را در دست گرفته اند، زیاد سخت نگیرید؛ آنان را سرزنش نکنید و توجه زیادی به این عمل نشان ندهید و سعی نکنید با خشونت و به طور ناگهانی حالت آنها را تغییر دهید. در عوض به آرامی توجه شان را از این عمل به فعالیت های دیگری معطوف کنید. آنان را به یک بازی با رنگ کردن یک عکس یا بازی با خمیر دعوت کنید. اگر آنان پیشنهادتان را نپذیرفتند به آرامی آنان را به سوی فعالیت دیگری هدایت کنید. هیچ حرفی درباره عملی که انجام میدهند، نزنید. به طور ساده، هدف از پیشگیری، کاهش دادن زمانی است که صرف خودلمسی می شود.شناسایی محرک
دانستن این مطلب که چه وقت و کجا کودکان شما بیشتر خودلمسی می کنند، به ترک این عادت کمک خواهد کرد. شما باید از نمودار نظارت بر عادت، برای دنبال کردن این الگوها استفاده کنید، ولی نظارت شما نباید خیلی واضح و آشکار باشد. در این مرحله از برنامه، کودکان‌تان اختلاف بین اعمال طبیعی خودلمسی و خودکاوی و جنبه های منفی آن را درک نمی کنند. نظارت آشکار می تواند باعث آشفتگی و خجالت در کودک شود.بعد از یک هفته نظارت، به دنبال یک الگوی قابل پیش بینی بگردید. اگر متوجه شدید که کودکان‌تان غالبأ زمانی که دچار تنش هستند، خودلمسی می کنند، روش آرامش بخشی که در ادامه شرح داده میشود، مؤثرترین راه خواهد بود.
اگر دیدید که تماشا کردن تلویزیون محرک عادت است، می توانید با محدود کردن زمان این محرک این عادت را کاهش دهید؛ ولی اگر متوجه شدید که کودکتان در هر مکان یا در هر زمان بدون یک الگوی ویژه خودلمسی می کند، می توانید در آغاز با پرداختن به یک زمان یا مکان خاص، به بهترین نحو این عادت را کنترل کنید.
برای مثال: ماکس، سه ساله، روی کف اتاق دراز می کشید و در لحظه ای که مادر او دایان نمی توانست پیش بینی یا پیشگیری کند، خودلمسی می کرد. طی یک هفته نظارت، دایان سی بار خودلمسی را روی نمودار نظارت بر عادت یادداشت کرد. او متوجه شد قادر نیست با صبر و شکیبایی جلوی این کار را بگیرد و اکثرا به طور منفی با این موضوع برخورد می کرد؛ به همین دلیل، تصمیم گرفت که در آغاز، توجه خود را فقط روی خودلمسی در خارج از خانه متمرکز سازد. شما می توانید توجه اولیه تان را به یک محرک محدود کنید و زمانی که آن حالت تحت کنترل قرار گرفت، به سراغ محرک دیگری بروید.
خودآگاهی
به لحاظ این که خودلمسی یک عادت است، ممکن است کودکان‌تان نسبت به زمان، مکان یا دفعات انجام این عادت آگاهی نداشته باشند. روش معمول تمرین در آینه، یقینا مناسب این عادت نیست؛ زیرا ممکن است کودکتان را خجالت زده کند و از تأثیر پیام محرمانه ای که می خواهید به او بفهمانید، بکاهد. با این وجود نیاز است به کودکان‌تان کمک کنید تا از آن چه که انجام میدهند، آگاه تر شوند.روش دیگر آگاهی، متکی بر اصل یادآوری است. ممکن است کودکانی که خودلمسی می کنند، نیاز داشته باشند که عادت شان قبل از آن که به طور کامل از آن چه انجام می دهند آگاهی یابند، به واسطه والدینشان قطع شود.
پی‌نوشت‌ها:
1. Self-Touching
2. Self-Exploration
منبع: بچه‌های خوب، عادتهای بد، دکتر چارلز شافر، ترزافوی دیگرونیمو، مترجم: میر محی‌الدین گلبار، صص 93-91، انتشارات همشهری، چاپ چهارم، 1391.
