چیزهایی که نباید به افراد مبتلا به اختلال دوقطبی گفت

اختلال دوقطبی یک بیماری روانی است که موجب تغییرات ناگهانی در روحیۀ یک فرد مبتلا به آن می‌شود. این شخص حالت‌های شیدایی و افسردگی را تجربه می‌کند. این نوسان‌ها بسیار جدی‌تر از نوسانات منظم معمولی هستند و...
چهارشنبه، 9 بهمن 1398
تخمین زمان مطالعه:
موارد بیشتر برای شما
چیزهایی که نباید به افراد مبتلا به اختلال دوقطبی گفت
اختلال دوقطبی، یک اختلال افسردگی مغزی است که در آن، خلق و خوی فرد از یک حد افراطی به سوی دیگر نوسان می‌کند. این امر به این معنی است که احساسات بالا و پایین را در دو حد افراطی نشان می‌دهند. چیزهایی را هرگز نباید به آنها بگوییم. از جمله:
 

تو دو قطبی هستی

این حرفی غیر انسانی است که شما همیشه به فرد مبتلا به اختلال دوقطبی می‌گویید. دو قطبی بودن چیزی است که در یک فرد اتفاق می‌افتد، و نه این که شخص واقعاً خواستار آن باشد. چرا فردی که دچار دو قطبی است را با عنوان "دو قطبی" می‌نامید؟
 

 تو هم بیماری مشابه فلانی داری

"پس شما هم مشکلی مشابه کری فیشر دارید؟" افراد مبتلا به اختلال دوقطبی معمولاً این را می‌شنوند. بهتر است این مقایسه را نداشته باشید، این افراد نمی‌خواهند شما به مقایسه بین آنها و دیگران که مشابه آنها هستند بپردازید. این تنها باعث می‌شود آنها احساس بدی پیدا کنند.
 

 می‌دانم چه احساسی داری

این جمله به اندازه کافی برای تحریک روحیه فرد مبتلا به اختلال دوقطبی بس است. این باعث نمی‌شود که آنها احساس خوبی داشته باشند، زیرا می‌دانند تا زمانی که شما از چیزی رنج نبرید، هرگز نمی‌توانید آن را واقعاً حس کنید.
 

 برایت متأسفم

این چیزی است که نباید به هیچ فرد مبتلا به اختلال دوقطبی گفته شود. با گفتن این حرف، شما آنها را دچار احساس بدی نسبت به خود می‌کنید.
 

من را هم مثل خودت ناراحت کردی 

گفتن این حرف توسط شما فقط باعث می‌شود که آن فرد احساس بدبختی کند. هرگز چنین حرفی را نگویید، زیرا این تنها باعث می‌شود بیمار دو قطبی اعتقاد داشته باشد که او یک بار اضافه است. اگر شما نمی‌توانید با آنها همراه باشید، بهترین انتخاب این است که آنها را تنها بگذارید.
 

آیا هیچ وقت سعی کرده‌ای خودت را بکشی؟ 

هرگز این سؤال را از کسی که از دو قطبی بودن رنج می‌برد نپرسید. آمارها نشان می‌دهد که بیشتر افراد با اختلال دوقطبی خودکشی می‌کنند. با پرسیدن این سؤال، شما فقط هیزم به آتش آنها اضافه می‌کنید.
 

آیا تو دیوانه‌ای؟ 

نه فقط برای افراد مبتلا به اختلال دوقطبی، بلکه این جمله چیزی است که نباید به هیچ فردی با هر نوع بیماری روحی گفت.
 

 آیا درمان می‌شوی؟

اختلال دوقطبی را نمی‌توان درمان کرد. این اختلال فقط می‌تواند کنترل شود، اما درمان نمی‌شود. این چیزی است که باید درک شود و از گفتن آن اجتناب شود، به طوری که احساسات فرد مبتلا به این بیماری جریحه دار نشود.
 

 این یک بیماری واقعی نیست

 اتفاقأ این یک بیماری کاملأ واقعی است، مثل سرطان یا سل. به قربانیان اختلال دو قطبی با گفتن اینکه بیماری آنها واقعی نیست، صدمه نزنید. آنها به حمایت و درک شما نیاز دارند پس به آنها نگویید که آنها متظاهر هستند و بیماری آنها واقعی نیست.
 

افراد معروف دارای اختلال دوقطبی

به عنوان یک بیماری افسردگی مانیاک، و یا یک اختلال مغزی با تغییرات غیرمعمول در روحیه، سطح فعالیت، انرژی و توانایی انجام فعالیت‌های روزانه مشخص می‌شود. این نوسانات همیشه به طور منظم به این گونه نیست که یکی بعد از دیگری ظهور کند.. این اختلال بسیار شدیدتر است. در ایالات متحده آمریکا برآورد شده است که بیش از 17.4 میلیون نفر این اختلال را دارند.
 
این وضعیت ذهنی منجر به آسیب زندگی شخصی و حرفه‌ای فرد می‌شود. این یک بیماری کاملأ واقعی است. اغلب گفته می‌شود که فاکتورهای ضریب هوشی بالا و بیماری‌های روانی به یکدیگر متصل هستند. اغلب دیده می‌شود که افرادی که دارای خلاقیت بالاتری هستند و افراد با توانایی‌های استثنایی، به این بیماری مبتلا هستند. این واقعیت را می‌توان با معرفی تعدادی از افراد مشهور که دچار این اختلال هستتند، به اثبات رساند.
 
از آنجا که فهرست افراد مشهور دارای اختلال دوقطبی گسترده است، ما برخی از این افراد معروف را بر اساس تخصص خود تقسیم می‌کنیم.
 
نویسندگان مشهور با اختلال دوقطبی
چندین نویسنده وجود دارند که در طول عمرشان دچار افسردگی دو قطبی بوده‌اند. بیایید به فهرست برخی از نویسندگان این چنینی نگاه کنیم:
  • لئو تولستوی
  • مالکوم لوری
  • کن گراهام
  • گراهام گرین
  • مری شلی
  • چارلز دیکنز
  • ژان استافورد
  • نیکولای گوگل
  • رابرت لوئیس استیونسون
  • فرانسیس پارکرمن
  • امیل زولا
  • جیمز بری
  • ماکسیم گورکی
  • ویلیام ایگ
  • جوزف کنراد
  • یوجین اونیل
 
شاعران مشهور با اختلال دوقطبی
  • آلفرد، لرد تنیسون
  • والت ویتمن
  • ساموئل جانسون
  • ویکتور هوگو
  • جان دیویدسون
  • رابرت لوئل
  • ویلیام بلیک
  • سی. ای. چافین
  • جان کلر
  • تی. اس. الیوت
 
بازیگران مشهور با اختلال دوقطبی
  • ند بیتی
  • درو کری
  • جیم کری
  • پتی دوک
  • کری فیشر
  • کری گرانت
  • لیندا همیلتون
  • مرلین مونرو
  • کوین مک دونالد
  • کریستی مک نیکول
  • تریسی اولمن
  • کنی فرانسیس
  • نیکولا پیتت
  • جرمی برت
  • مارگود کیدر
 
آهنگسازان مشهور و موسیقیدانان با اختلال دوقطبی
  • چارلز ایوس
  • الکساندر اسکریگ بین
  • برند آلیوس زیمرمن
  • آنتون آرنسکی
  • اتو کلمپرر
  • آنتون بروکنر
  • هوگو گرگ
  • گوستا هولست
  • سرگی راخمانینوف
  • ارمیا کلارک
  • گوکوچینو روسینی
  • مودم موسورگسکی
  • جان داولند
  • کرت کوبین
  • نوئل بزدل
  • استفان فاستر
  • بول پاول
  • چارلز پارکر
در کورت کوبین، در طی سال های نوجوانی، اختلال کمبود توجه تشخیص داده شد و بعد از آن اختلال دوقطبی نیز تشخیص داده شد.
 
هنرمندان معروف با اختلال دوقطبی
  • جکسون پولاک
  • جورج فردریک واتس
  • آندرس زرن
  • آرشیل گورکی
  • رالف بارتون
  • ادوارد دایس
  • هوگو ونر می رود
  • چارلز مریون
  • مارک روتکو
  • ارنست جوزفسون
  • بنجامین هایدون
  • ادوارد لیر
 
شخصیت‌های مشهور ورزشی با اختلال دوقطبی
  • الیه نستاز، تنیس
  • آلونزو اسپملمن، فوتبال
  • سلتی بیتی، بدنسازی، قایقرانی
  • داریل استرابری، بیس بال
  • جان دالی، گلف
  • وایت سکسون، فوتبال
  • مافین اسپنسر-دلوین، گلف
  • دیمیتریوس انردو، فوتبال
  • جیمی پیرال، بازیکن بیس بال و هوادار ورزشی
  • لوتر رایت، بسکتبال
  • برت یانسی، بدنساز
  • بارت رابینز، فوتبال
 
بعضاً مشاهده می‌شود که افراد مبتلا به اختلال دوقطبی به مواد مخدر معتاد شده‌اند. آنها افرادی هستند که در زندگی خود در شرایط وحشتناکی بوده‌اند. به دلیل ارثی بودن، برخی ژن‌های اختلال دوقطبی به آنها منتقل شده است. آنها در گودال افسردگی زندگی می‌کنند و با افکار خودکشی مبارزه می‌کنند. بعضی حتی سعی می‌کنند زندگی خود را خاتمه دهند.
 
فهرست واقعی بسیار گسترده است، و این فقط یک چشم انداز از آن بود. تعداد افراد مشهور بیشتری وجود دارند که با این وضعیت زندگی می‌کنند. علاوه بر فهرست فوق، بعضی دیگر نیز از جمله آبراهام لینکلن، لودویگ ون بتهوون، اسحاق نیوتون، میکل آنژ، وینستون چرچیل و غیره نیز شامل این فهرست می‌شوند. بنابراین، اگر در شما این مشکل تشخیص داده شود، نیازی به احساس حقارت نیست. این یک اختلال است که بسیاری از افراد قبل از شما را تحت تأثیر قرار داده و پس از شما نیز افراد زیادی دچار خواهند شد. از درمان پرهیز نکنید، زیرا مطمئنا به شما کمک می‌کند.

منبع: Buzzle


مقالات مرتبط
ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
مقالات مرتبط