سرگذشت اصحاب کهف

داستان اصحاب کهف در قرآن کریم و طلب رحمت و نجات

داستان اصحاب کهف در قرآن

داستان اصحاب کهف و هدایت الهی

«رَبَّنا آتِنا مِن لَدُنکَ رَحمَهَ وَ هَیِّی لَنا مِن أمرِنا رَشَداَ» (1)

پروردگارا! از سوی خودت برای ما رحمتی عطا کن و برای ما از کارمان راه نجاتی فراهم ساز.

موحّد چو در پای ریزی زرش

و یا تیغ هندی نهی بـر سرش

امید و هراسش نباشد ز کس

همین است معنای توحید و بس

 خداوند، تنها تکیه‌ گاه موحّدان در سختی ها، گرفتاری ها و بن بست هاست. هر که جز به خدا روی آورد و به غیر او تکیه کند، نا امید و ناکام می‌ ماند.

داستان اصحاب کهف که این دعا از زبان آنها بیان شده است، سر مشق افراد با ایمان است.

آنها در عصر دقیانوس می زیستند و در دل اعتقادات یکتا پرستی داشتند و چون حاضر نبودند اندیشه های مشرکانه ی حاکم و حکومت را بپذیرند، از دستگاه طاغوتی جدا شدند و هجرت کردند و به غاری پناه بردند و در آن جا خواستار گشایش کارشان از سوی خداوند شدند.

چشم امید آن ها به خدا بود و از غیر خدا هم ، ترسی در دل نداشتند، خداوند به مدت ۳۰۹ سال آن ها را در آن غار، به خواب عمیقی فرو برد و پس از گذشت سه قرن ، وقتی بیدار یا زنده شدند، حکومت دقیانوس نابود و حکومت و تفکر مشرکانه از بین رفته بود و مردم یکتا پرست شده بودند.

جوان‌ مردان اصحاب کهف ، نمونه ای از انسان های مومن و مصمّم بودند که به هیچ قیمتی حاضر نشدند از عقاید صحیح خود دست بردارند.

زنده شدن دوباره ی آن ها نیز، گواهی بر قدرت خداوند و حیات پس از مرگ و برهانی برای اثبات معاد بود.

در این دعا، آن ها از خداوند دو چیز را خواستند: رحمت  و نجات. خداوند رحمان هم پذیرفت. بدین ترتیب آن ها، هم از شر حکومت طاغوت نجات یافتند و هم مورد توجه ویژه پروردگار قرار گرفتند.

خدا هم در قرآن از آن ها به عنوان «فِتیَهٌ آمَنوُا بِرَبِّهِم»؛ (2) یاد کرده است؛ یعنی جوان‌ مردانی که به خدای خود ایمان داشتند، خدا هم بر هدایت آن ها افزود.

رحمت خدا،گاهی به صورت نجات انسان از جامعه ی کفر آلود و گاهی هم به شکل توفیق برای ایجاد تحوّل فکری و روحی در جامعه است و اصحاب کهف از هر دو رحمت، برخوردار شدند.

آن ها دوباره در همان غار، از دنیا رفتند و قبرشان مزار و عبادتگاه مردم گشت.

پی نوشت:
1. کهف آیه ۱۰
2.کهف آیه ۱۳


منبع: سایت دلدادگان