اسامی داروهایی که باعث کاهش حافظه می شوند

کاهش حافظه با داروهای ضد اضطراب (بنزودیازپین ها)

بنزودیازپین ها برای درمان انواع اختلالات اضطراب، آشفتگی، هذیان و اسپاسم های ماهیچه ای و جلوگیری از تشنج مورد استفاده قرار می گیرند.

از آنجا که بنزودیازپین ها یک اثر آرام بخش دارند، گاهی اوقات برای درمان بی خوابی و اضطراب که می تواند افسردگی را همراه داشته باشد، به کار می روند.

مثل آلپرازولام (زاناکس)، کلردیاازپوکسید (لیبیوم)، دیازپام (والیوم)، فلوئورزپام (والیوم)، لورازپام (ورسد)، میدازولام (دورال)،تمازپام (رستوریل) و تریازولام (هالسیون).

چگونه آن ها می توانند باعث از دست رفتن حافظه شوند؟

بنزودیازپین ها فعالیت را در بخش های کلیدی مغز کاهش می دهد، از جمله آن هایی که در انتقال رویدادها از حافظه بلند مدت به حافظه بلند مدت دست دارند.

در حقیقت، به همین دلیل در بی هوشی مورد استفاده قرار می گیرند. هنگامی که آن ها به مخلوط بیهوشی اضافه می شوند، بیماران به ندرت رفتار نامطبوع را از یک روش به یاد می آورند. میدازولام (ورسد) به طور خاص ویژگی های کاهش حافظه ای را مشخص کرده است.

گزینه های دیگر

بنزودیازپین ها باید به ندرت در افراد مسن و فقط برای مدت زمان کوتاهی تجویز می شوند.

افراد مسن نسبت به افراد جوان تر، دیرتر این داروها را از بدنشان دفع می کنند، بنابراین افراد مسن تر را در معرض خطر بالاتری برای نه تنها از دست دادن حافظه، بلکه هذیان، افتادن، شکستگی و تصادفات وسایل نقلیه قرار می دهد.

اگر یکی از این قرص ها را به خاطر بی خوابی، اضطراب خفیف و یا اضطراب می خورید، با پزشک خود و یا سایر متخصصان مراقبت های بهداشتی در مورد درمان بیماری خود با انواع دیگر داروها و درمان های دارویی صحبت کنید.

برای مثال اگر شما بیخوابی دارید ممکن است ملاتونین به شما کمک کند.

قبل از خوابیدن در دوزهای 3 تا 10 میلی گرم، ملاتونین می تواند به ایجاد دوباره الگوهای خواب سالم کمک کند.

دقت کنید که قبل از توقف یا کاهش میزان مصرف داروهای گیاهی، با متخصص بهداشت و درمان خود مشورت کنید.

کنار گذاشتن ناگهانی آنها می تواند اثرات جانبی جدی داشته باشد، بنابراین یک متخصص سلامت همیشه باید بر این فرآیند نظارت داشته باشد.

2. کاهش حافظه با مصرف داروهای کاهش کلسترول (استاتین ها)

استاتین ها برای درمان کلسترول بالا به کار می روند.

مثل آتورواستاتین (لیپیتور)، فلوواستاتین (لسکول)،لواستاتین (مواکور)،پروستاتین (پراوچول)،رسوواستاتین (کرستور) و سیمواستاتین (زکور).

چگونه می توانند باعث کاهش حافظه شوند؟

داروهایی که سطوح کلسترول خون را پایین می آورد ممکن است به حافظه و دیگر فرآیندهای ذهنی از طریق کاهش سطح کلسترول آسیب برساند.

در مغز، این لیپیدها به شکل گیری اتصالات بین سلول های عصبی - پیوند حافظه و یادگیری حیاتی هستند. (مغز در واقع شامل یک چهارم کلسترول بدن است)

مطالعه ای که در ژورنال دارویی سال 2009 منتشر شد، نشان داد که سه نفر از چهار فرد با استفاده از این داروها اثرات شناختی نامطلوب احتمالاً یا قطعاً مرتبط به دارو دارند. پژوهشگران همچنین دریافتند که 90 درصد بیمارانی که مصرف استاتین ها را متوقف کرده اند, بهبودی در شناخت را گاهی در عرض چند روز گزارش کرده اند.

در فوریه 2012، اداره غذا و دارو به شرکت های دارویی دستور داد تا یک برچسب هشدار جدید در مورد مشکلات حافظه احتمالی برای تجویز استاتین ها به آن ها اضافه کنند.

جایگزین ها

اگر شما در میان بسیاری از افراد مسن بدون بیماری عروق کرونری هستید که این داروها را برای درمان ldl بالا (بد) کلسترول و hdl پایین (خوب) مصرف می کنند، از پزشک خود و یا دیگر عرضه کننده مراقبت های بهداشتی درخواست جایگزین کنید.

3. داروهای ضد تشنج عامل کاهش حافظه

به مدت طولانی برای درمان تشنج، این داروها برای دردهای عصبی، اختلال دو قطبی، اختلالات خلقی و شیدایی تجویز می شوند.

مثل استازولامید (دیاموکس)، کاربامازپین (تگرتول)، ازوگابین (پوتیگا)، گاباپنتین (نورونتین)، لاموتریژین (لامیکتال)، لوتیراکتام (کپرا)، اگزکاربازپین (تریلپتال)، پیشگابالین (لیریکا)، روفینامید (بانزل)، توپیرامات (توپاماکس)، والپرویک اسید (دپاکوت) و زونیسامید (زونگران).

چگونه آن ها می توانند باعث از دست رفتن حافظه شوند؟

اعتقاد بر این است که ضد تشنج ها، تشنجات را با کاهش جریان سیگنال ها در سیستم عصبی مرکزی محدود می کنند.

تمام داروهایی که سیگنال دهی در cns را کاهش می دهند می توانند باعث از دست رفتن حافظه شوند.

روش های جایگزین

بسیاری از بیماران مبتلا به صرع به خوبی از فینتوئین (دیلتانین) استفاده می کنند.

بسیاری از بیماران مبتلا به دردهای مزمن اعصاب متوجه می شوند که ونلافاکسین (افورکس) می تواند از درد آنها بکاهند. 1

کاهش حافظه با مسکن های مخدری

این داروها برای تسکین دردهای شدید و مزمن مانند درد ناشی از ورم مفاصل استفاده می شوند.

مثل فنتانیل (دوراگسیک)، هیدروکودون (نوروکو، ویکودین)، هیدرومورفون (دیلودید، اگزالگو)، مورفین (آسترمورف، آوینزا) و اکسید کادون (اکسیکوتین، پرکوکت).

این داروها در شکل ها و فرم های مختلفی وجود دارند، مثل قرص ها, محلول ها برای تزریق, برچسب ها و غیره هستند.

این داروها چگونه می توانند باعث از دست رفتن حافظه شوند؟

این داروها با مهار جریان سیگنال های درد در سیستم عصبی مرکزی و با واکنش عاطفی فرد به درد کار می کنند.

هر دوی این عوامل توسط پیک های مواد شیمیایی که در بسیاری از جنبه های شناخت درگیر هستند، میانجی گری می شوند.

بنابراین استفاده از این داروها می تواند با حافظه بلند مدت و کوتاه مدت، به ویژه زمانی که برای مدت زمان طولانی استفاده شود، تداخل داشته باشد.

گزینه های جایگزین

در بیماران زیر ۵۰ سال، داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) اولین درمان برای درد هستند.

متاسفانه، درمان NSAID برای بیماران مسن تر که خطر بیشتری از خونریزی معده و روده دارند، کم تر مناسب است.

تحقیقات نشان می دهند که میزان مصرف و مدت زمان درمان افزایش می یابد.

با پزشک یا دیگر ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی در مورد این که آیا ترامادول، یک مسکن غیر مخدری است، ممکن است انتخابی خوب برای شما باشد یا خیر، مشورت کنید.

کاهش یافتن حافظه با داروهای پارکینسون (آگونیست دوپامین)

این داروها برای درمان بیماری های پارکینسون، تومور هیپوفیز مشخص و به طور فزاینده ای، سندروم پاهای بی قرار (RLS) مورد استفاده قرار می گیرند.

مثل آپومورفین (آپوکین)، پردیپزول (میراپکس) و روپینیرول (رکویپ).

چگونه می توانند باعث از دست رفتن حافظه شوند؟

این دارو مسیرهای سیگنال دهی برای دوپامین را فعال می کند. یک پیام رسان شیمیایی که در بسیاری از عملکردهای مغز شامل انگیزه، تجربه لذت، کنترل موتور خوب، یادگیری و حافظه درگیر است. در نتیجه، عوارض جانبی مهمی می تواند شامل از دست دادن حافظه، گیجی، هذیان، توهم، خواب و رفتارهای وسواسی اجباری مانند پرخوری و قمار باشد. 2

داروهای فشارخون (بتا بلوکرها)

داروهای بتابلوکر، ریتم و فشار خون را در بدن تنظیم می کنند. این داروها مصرف گسترده ای در تنظیم فشار خون و ریتم قلب، نارسایی عملکرد ماهیچه قلب و البته در تپش قلب دارند.

البته مصرف دیگر این داروها در درمان درد سینه یا همان آنژین صدری، میگرن، رعشه و لرزش بدن، و البته به صورت قطره چشمی در بیماری های چشمی نظیر آب مروارید می باشد.

مثل آتنولول، متوپرولول، پراپرانولول، سوتالول، تیمولول و سایر داروهایی که به "اولول -olol" ختم می شوند.

به نظر می رسد بتابلوکرها به دلیل مسدود کردن فعالیت انتقال دهنده های عصبی کلیدی در مغز، از جمله نوراپی نفرین و اپی نفرین در کاهش حافظه موثرند.

داروهای بی اختیاری ادراری (آنتی کولینرژیک ها)

این داروها در کاهش علائم مثانه پرکار و کاهش عوارض ناشی از این وضعیت نظیر بی اختیاری ادرار کاربرد دارند. مثال: دارفناسین، اکسیبوتینین، سولفناسین.

این داروها عملکرد انتقال دهنده عصبی به نام استیل کولین را سرکوب می کنند.

در مثانه این داروهای آنتی کولینرژیک مانع انقباضات غیر ارادی ماهیچه های مثانه می شوند. بنابراین دفع ادرار قابل کنترل می گردد.

در مغز نیز، این داروها با مهار فعالیت مراکز حافظه و یادگیری، منجر به کاهش حافظه خواهند شد.

هر چه تعداد داروهای آنتی کولینرژیک مصرفی و همچنین مدت زمان مصرف آنها طولانی تر باشد، کاهش حافظه در فرد شدیدتر خواهد بود.

آنتی هیستامین ها

همانطور که می دانید این داروها در کاهش و پیشگیری از علائم آلرژی و حساسیت و خیلی وقت ها در سرماخوردگی ها کاربرد دارند.

مثل کربن اکسامین، کلروفنیرامین، دیفن هیدرامین و هیدروکسیزین. 3

پی نوشت:
1.www.namnak.com
2.www.mihannovin.ir
3.www.tebyan.net