درباره صاحب این بقعه دو روایت وجود دارد : عده زیادی اعتقاد دارند که وی مشهور به شاهزاده ابراهیم و از اعقاب امام کاظم (علیه السلام) است؛ برخی دیگر معتقدند که این مکان قدمگاه حضرت ابراهیم خلیل (علیه السلام) است؛ البته قول دوم ضعیف است.
بنای امامزاده در ابعاد 6.30× 4.80 سانتی متر و از جنس بلوک وسیمان است. ورودی آن در ضلع شرقی قرار دارد و برفراز آن گنبدی مخروطی و کوتاه با پوشش ایزوگام استوار شده و قبر شاهزاده ابراهیم در وسط اتاق قرار دارد و نمای آن، سنگ مرمر وطول و عرض آن 1.80×80 و ارتفاع آن ۲۵سانتی متر است. روی قبر پارچه ای سبز کشیده شده است.
این بقعه، قدمتی دیرینه داشته و تاکنون چندین مرتبه بازسازی شده که آخرین بار، در سال ۱۳۸۷ خورشیدی و توسط هیئت امنای کنونی انجام گرفته است. در حال حاضر این زیارتگاه از امکاناتی چون حسینیه مردانه و زنانه، آب لوله کشی، برق و سیستم خنک کننده، قهوه خانه، فضای سبز و سرویس بهداشتی برخوردار بوده و اراضی اطراف آن تا شعاع 4.700 هکتاری متعلق به امامزاده است که به صورت قبرستان عمومی از آن استفاده می شود.
اهالی روستا اعتقاد ویژه ای به امامزاده ابراهیم دارند؛ ایام پنجشنبه به زیارتش می روند، هر هفته در جوارش زیارت عاشورا، دعای کمیل و روضه خوانی برگزار می کنند و در مناسبت های دیگر از جمله جشن تولد ائمه معصومین (علیه السلام) و عزا داری ایشان، در این محل گرد آمده به انجام مراسم می پردازند.
خادم پیشین این بقعه، مرحوم ابراهیم خواجه بوده و در حال حاضر آقایان مختار قریشی و حسن غریبی این مسئولیت را عهده دارند، بقعه به وسیله هیات امنا داره می شود و اسامی هیات امنای آن عبارتند : حیدر غریبی، احمد مرادی، بهمنیار خلق، رضا جمالی و رحمان کشتکار.
ناگفته نماند که در ضلع شمالی بقعه، فضای وسیعی قرار دارد که در آن، هر ساله تعزیه قوم بنی اسد، توسط هیأت مذهبی «شاهزاده ابراهیم» به شکلی خاص برگزار می شود.
منابع:
1. محمد حسین پاپلی یزدی، فرهنگ آبادیی و مکان های مذهبی کشور، ص ۱۴۶.
٢. ناصر زنگنه، شناسایی و معرفی بقاع متبرکه استان بوشهر، جلد اول صص ۱۰۰ - ۱۰۲.
٣. دکتر محمدمهدی فقیه بحرالعلوم گیلانی، دایرة المعارف بقاع متبرکه، جلد اول ( در حال چاپ).
4. گفتگو با مختار قریشی، خادم بقعه، تل اشکی، مورخ ۱۳۸۹/2/31
۵. مشاهدات نگارنده، مورخ ۱۳۸۹/2/31
منبع: زیارتگاه‌های استان بوشهر، دفتر دوم، غلامحسین هادی نژاد دشتی، انتشارات وثوق، چاپ اول، قم، 1388ش، صص14-12
