بنای قبلی که سنگ و گچ و به ابعاد ۴×۳ متر بود، در سال ۱۳۸۹ خورشیدی تخریب شد و به جای آن اتاق کنونی که هنوز ناتمام و به ابعاد 13.30 در 12.70متر است، بنا گردید. این اتاق دارای دو در آهنی به عرض 1.5متر است که هر دو رو به مغرب باز می شود. همچنین برای نورگیری و تهویه هوا، پنجره ای آهنی به عرض یک متر دارد که آن هم در ضلع غرب نصب شده است. درون اتاق، صورت قبری به ابعاد۸۰ × ۱۸۰ سانتی متر دیده می شود که روی آن پارچه ای سبز انداخته اند.
از نام و نسب شاه پیر غیب اطلاعی در دست نیست و این اسم، نام مستعار اوست. برخی از اهالی روستا بر این باورند که وی در زمان حکومت ظالمانه مأمون عباسی به صورت ناشناس به این منطقه آمده و بعد از فوت و روشن شدن این مطلب که وی از اولاد ائمه (علیهم السلام) اطهار لما است، ارباب خیر و مؤمنین منطقه، اتاقی بر مزارش بنا می کنند. البته کسانی که چنین باوری دارند، برای اثبات گفته خود سندی ندارند.
اهالی روستای نرکو و دیگر روستاهای مجاور، برای صاحب بقعه احترام زیاد قائلند. در ایام پنج شنبه و تعطیلات مخصوصا اعیاد و سوگواری ها به زیارتش می روند و کراماتی نیز از وی نقل می کنند. قبرستان روستا در کنار بقعه قرار دارد و در محوطه اطراف، درختان نخل و گز وجود دارد که در فصول بهار و تابستان، سایه آنها مورد استفاده زوار قرار می گیرد. راه امامزاده خاکی و در حال حاضر، امکاناتش عبارت از سرویس بهداشتی، و یک باب آب انبار است.
منابع:
١. سازمان جغرافیایی نیروهای مسلح، فرهنگ جغرافیایی آبادی های کشور جمهوری اسلامی ایران، ج ۱۱۹، ص ۷۲.
2. گفتگو با مطلعان محلی، مورخ ۱۳۸۵/5/2
٣. مشاهدات نگارنده، مورخ ۱۳۸۹/1/27
منبع: زیارتگاه‌های استان بوشهر، دفتر سوم، غلامحسین هادی نژاد دشتی، انتشارات وثوق، چاپ اول، قم، 1388ش، صص 75-74
