پیدایش خط بلخی

زبان بلخی یا باختری؛ زبانی از خانواده زبان‌های ایرانی بود که در سده‌های یکم تا نهم میلادی در سرزمین باستانی بلخ، پیش از گسترش زبان فارسی در شمال ایالت خراسان باستان کنونی رایج بود.

پنجشنبه، 15 آذر 1403

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

پیدایش خط بلخی
همزمان با کاربرد خطوط پارتی، فارسی میانه و اوستایی، سرزمین‌های شرقی ایران زمین از خطوط دیگری برای نگارش زبان‌های ایرانی میانه شرقی بهره می‌بردند.

زبان بلخی تنها زبان ایرانی بود که با خطی برگرفته از یونانی نوشته می‌شد، زیرا پس از فتح بلخ به دست سپاه اسکندر مقدونی و مرگ وی در ۳۲۳ پیش از میلاد، بلخ حدود دویست سال تحت سیطره حاکمان یونانی بود.

خط بلخی دوگونه کتیبه‌ای و تحریری دارد. در این خط، از دو حرف یونانی استفاده نشده است.

زبان بلخی از زبان‌های ایرانی شرقی و از شاخهٔ شمال شرقی بود که مردم باختر(بلخ) یا تخارستان در دوره‌های کوشانیان و هپتالیان بدان سخن می‌گفتند.

این زبان با زبان‌های ایرانی میانهٔ سغدی و خوارزمی پیوند نزدیکی دارد.

الفبای باختری بر اساس الفبای یونانی بوده‌است.

علاوه بر ۲۴ حرف یونانی، باختری‌ها با تغییر دادن حرف رو (Ρ) یک حرف جدید به نام شو (Ϸ) نیز که نمایندهٔ صدای /ش/ بود به این الفبا اضافه کردند.

دو حرف پسی (Ψ) و کسی (Ξ) در نوشتن زبان باختری بدون استفاده بودند، ولی احتمالاً برای نوشتن اعداد (همانگونه که در یونانی به کار می‌رود) به کار می‌رفتند.

زبان بلخی در ناحیه‌ای گویش می‌شده‌است که نخستین پارسی‌سرایان در تاریخ ادب پارسی از آنجا برخاسته بودند، بنابراین وجود وام‌واژه‌های بلخی در زبان فارسی طبیعی است (گرچه از بین زبان‌های ایرانی شرقی، زبان سغدی تأثیر بیشتری روی فارسی داشته‌است).

واژه‌های فارسی «ملخ»، «خدیو»، «خزان»، «لهراسپ»، فعل «الفختن» (یا «الفغدن»)، و نیز احتمالاً واژهٔ «فلاخن» ازجمله وام‌واژه‌های بلخی در فارسی‌اند.

آثار باقی مانده از این زبان شامل سکه‌ها، مهرها، کتیبه‌ها و دست‌نوشته‌ها است. البته تمام سکه‌نوشته‌ها و نوشته‌های روی سر سکه‌ها را نمی‌توان نوشته‌هایی بلخی به شمار آورد.

در دهه ۱۹۹۰ میلادی انبوهی از اسناد بلخی کشف شد که در میان آن‌ها بخش عمده‌ای از نامه‌های بلخی به واسطۀ ارائۀ آگاهی‌های تازه دربارهٔ این زبان از اهمیت چشمگیری برخوردارند. این نامه‌ها غالباً بر روی چرم و پارچه نوشته شده‌اند.

زبان بلخی یا باختری (یا آریائو، اریو)؛ زبانی از خانواده زبان‌های ایرانی بود که در سده‌های یکم تا نهم میلادی در سرزمین باستانی بلخ، پیش از گسترش زبان فارسی در شمال ایالت خراسان باستان (افغانستان کنونی) کنونی رایج بود.

منبع:
Nicholas Sims،Williams,"Bactrian", in Compendium linguarum Iranicarum, ibid, ۱۹۸۹a، ج۱، ص۲۳۲.
د. ایرانیکا، ذیل "Baotrian language"
Gholam Djelani Davary, Baktrisch: ein Worterbuch auf Grund der Inschriften, Handschriften, Munzen und Siegelsteine, Heidelberg ۱۹۸۲، ج۱، ص۴۷ـ ۵۱.
Gholam Djelani Davary, Baktrisch: ein Worterbuch auf Grund der Inschriften, Handschriften, Munzen und Siegelsteine, Heidelberg ۱۹۸۲، ج۱، ص۱۳۴ـ۱۳۵.
بخش ۱، گزارنده: زهره زرشناس، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، ۱۳۸۰ش.

© کلیه حقوق متعلق به صاحب اثر و پرتال فرهنگی راسخون است. استفاده از مطالب و آثار فقط با ذکر منبع بلامانع است.

پیدایش خط بلخی

مقالات مرتبط

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته