از آنجا که شانزده مرتبه نام خدا و صفات او در این آیه مطرح شده است به همین سبب آیه الکرسی را شعار و پیام توحید خوانده اند. این آیه را هم شامل صفات ذات خداوند از جمله وحدانیت، حیات، قیومیت، علم و قدرت و هم شامل صفات فعل او مانند مالکیت بر جهان هستی و شفاعت دانسته‌اند.
مفسران ذیل واژه های این آیه از جمله الحی، القیوم و الکرسی مباحث مفصلی درباره حیات خداوند، وابستگی تمام هستی به خداوند و مراد از کرسی و عرش خداوند ارائه داده اند.
در کتاب مجمع البیان از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) روایت شده است سَید البشر آدم و سیّد العرب محمدٌ صلی الله علیه و آله ولا فخرَ و سید الفُرسِ سلمانٌ و سیدُ الروم صُهَیبٌ و سید الحبَشة بلالٌ و سیدالجبال الطُورُ و سیدُ الشّجر السّدر و سید الشهور الاشهر الحُرُم و سید الایام یوم الجمعة و سید الکلام القرآنُ و سید القرآن البقرة و سید البقرة آیةُ الکرسی.
برترین بشر آدم و سید عرب محمد که فخری به آن نمی کنم و سید فارس ها سلمان، و سید روم ها صُهیب، و سید حبشی ها بلال و سید کوه ها طور، و سید درختان سدر، و سید ماه ها، ماه های حرام، و سید روز های هفته روز جمعه و سید کلام و گفتار قرآن و سید قرآن بقره و سید بقره آیة الکرسی می باشد.
در کتاب جامع الاخبار از امام باقر (علیه السلام) روایت شده است من قرأ آیة الکرسی مرة صرف الله عنه الف مکروه الدنیا و الف مکذوه الاخرة أیسره من مکروه الدنیا الفقر، و ایسره من مکروه الاخرة عذاب القبر.
هر کس یک مرتبه آیه الکرسی را قرائت کند دور می شود از او هزار مکروه و بدی از بدی های دنیا و هزار مکروه و بدی از بدی های آخرت، و ساده ترین مکروه دنیا فقر و ساده ترین بدی آخرت عذاب قبر است.
در کتاب مستدرک الوسائل از امام صادق (علیه السلام) روایت شده است نّ لِکُلّ شی ء ذروَةٌ وَ ذروَةُ القرآن آیة الکرسی.
برای هر چیز فرد برتر و نقطه اعلا وجود دارد و آیه الکرسی اعلا و برتر قرآن است.
همچنین پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) فرمودند:
وقتی که خداوند تعالی فاتحه الکتاب یعنی سوره حمد و آیة الکرسی را نازل کرد، بر عرشش معلق کرد که هیچ چیزی بین این ها و خداوند حجاب نبود، پس خداوند فرمود: به عزت و جلالم قسم اگر بنده ای از بندگان من این آیات را بعد از هر نمازی قرائت کند من او را در حظیرة القدس و آنچه که در آن است، ساکنش می‌کنم.
قرائت آیت الکرسی با صدای استاد پرهیزگار
متن و ترجمه آیت الکرسی
اَللَّـهُ لَا إِلَـٰهَ إِلَّا هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ ۚ لَا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَلَا نَوْمٌ ۚ لَّهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْ‌ضِ ۗ مَن ذَا الَّذِی یَشْفَعُ عِندَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ ۚ یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ ۖ وَلَا یُحِیطُونَ بِشَیْءٍ مِّنْ عِلْمِهِ إِلَّا بِمَا شَاءَ ۚ وَسِعَ کُرْ‌سِیُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْ‌ضَ ۖ وَلَا یَئُودُهُ حِفْظُهُمَا ۚ وَهُوَ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ ﴿٢٥٥﴾لَا إِکْرَ‌اهَ فِی الدِّینِ ۖ قَد تَّبَیَّنَ الرُّ‌شْدُ مِنَ الْغَیِّ ۚ فَمَن یَکْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَیُؤْمِن بِاللَّـهِ فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُرْ‌وَةِ الْوُثْقَىٰ لَا انفِصَامَ لَهَا ۗ وَاللَّـهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ﴿٢٥٦﴾
اللَّـهُ وَلِیُّ الَّذِینَ آمَنُوا یُخْرِ‌جُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ ۖ وَالَّذِینَ کَفَرُ‌وا أَوْلِیَاؤُهُمُ الطَّاغُوتُ یُخْرِ‌جُونَهُم مِّنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمَاتِ ۗ أُولَـٰئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ ۖ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿٢٥٧﴾
خداست که معبودى جز او نیست؛ زنده و برپادارنده است؛ نه خوابى سبک او را فرو مى‌گیرد و نه خوابى گران؛ آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است، از آنِ اوست. کیست آن کس که جز به اذن او در پیشگاهش شفاعت کند؟ آنچه در پیش روى آنان و آنچه در پشت سرشان است مى‌داند. و به چیزى از علم او، جز به آنچه بخواهد، احاطه نمى‌یابند. کرسى او آسمانها و زمین را در بر گرفته، و نگهدارى آنها بر او دشوار نیست، و اوست والاى بزرگ. (۲۵۵)
در دین هیچ اجبارى نیست. و راه از بیراهه بخوبى آشکار شده است. پس هر کس به طاغوت کفر ورزد، و به خدا ایمان آورد، به یقین، به دستاویزى استوار، که آن را گسستن نیست، چنگ زده است. و خداوند شنواى داناست. (۲۵۶)
خداوند سرور کسانى است که ایمان آورده‌اند. آنان را از تاریکیها به سوى روشنایى به در مى‌برد. ولى کسانى که کفر ورزیده‌اند، سرورانشان [همان عصیانگران] طاغوتند، که آنان را از روشنایى به سوى تاریکیها به در مى‌برند. آنان اهل آتشند که خود، در آن جاودانند.(۲۵۷)
منبع: دین پژوهی راسخون
