راز زندگي بدون آب و غذا

خيلي ها با خواندن خبر مرتاضي که مدعي است 70 سال بدون آب و غذا زندگي کرده، اين سوال در ذهنشان به وجود آمد که مگر يک موجود زنده مي تواند به آب و غذا احتياج پيدا نکند و بدون آنها براي مدتي طولاني زنده بماند؟! اين سوال، سال هاست که ذهن محققان و دانشمندان زيادي را به خود مشغول کرده است. آنها با تحقيقات زياد به اين نتيجه رسيده اند که بدون آب يا غذا (در حقيقت ويتاميني که از طريق غذا به بدن مي رسد) ادامه زندگي فقط براي چند روز يا حداکثر يک هفته امکان پذير است. اما اگر آب و ويتامين کافي به بدن برسد تا يک سال هم مي توان لب به غذا نزد و به زندگي ادامه داد. اما هميشه استثنا هم وجود دارد! مثل افرادي که اسمشان به عنوان رکورددار نخوردن و نياشاميدن ثبت شده است؛ آدم هايي که خلاف اين نتيجه گيري را ثابت کرده اند.
کربوهيدرات ها، چربي ها و پروتئين ها تنها منابع غذايي هستند که بدن آنها را جذب مي کند بدون آنها سرنوشت آدم ها به مرگ مي انجامد. با اين حال طاقت انسان در برابر گرسنگي بيشتر است و يک فرد مي تواند هفته ها بدون غذا زنده بماند اما يک فرد تشنه فقط چند روز زنده مي ماند که آن هم بستگي به ميزان دفع آب از بدنش دارد. چون بدون آب، حجم خون در بدن و به دنبال آن فشار خون او، کاهش پيدا مي کند. خون غليظ تر و چسبناک تر شده و در نتيجه گردش آن در بدن سخت تر مي شود. بنابراين قلب بيشتر کار مي کند تا اين شرايط را جبران کند. با اين وصف يک انسان معمولي حتي در هواي خنک هم بدون آب کمتر از يک هفته دوام خواهد آورد. اما هر قانوني استثنا دارد و اين استثناها همان افرادي هستند که ادعا مي کنند سال هاست لب به آب و غذا نزده اند يا تنها با نوشيدن جرعه اي آب در شبانه روز زنده مانده اند. به خاطر وفور اين ادعا، يک نام خاص هم براي اين عده در نظر گرفته شده است. در حقيقت «اين اديا» ادعاي بعضي از افراد مبني بر نياشاميدن و نخوردن و البته زنده ماندن براي مدت طولاني است!
اين افراد بر اين باورند که زندگي کردن از طريق پرانا- يعني نفس، که به نظر هندوها يکي از نيروهاي پنجگانه حيات بخش است- امکان پذير مي شود و بعضي ديگر هم عقيده دارند که تمام انرژي لازم براي گذران زندگي را مي توان از نور خورشيد گرفت. البته براي اين گونه ادعاها هنوز هيچ توجيه علمي اي وجود ندارد. اين وسط عده اي مي گويند که نخوردن و نياشاميدن براي مدت طولاني از طريق يادگيري تکنيک هاي خاص براي همه افراد امکان پذير است. البته چنين ادعايي در علم پزشکي کاملاً رد شده است. اما تاکنون تعداد کمي از افرادي که براي مدت طولاني بدون آب و غذا زنده مانده اند حاضر شده اند زير ذره بين پزشکان بروند و روي آنها آزمايش انجام شود. به خاطر همين نظر قطعي اي درباره توانايي عجيب آنها وجود ندارد.

مدعي پر طرفدار
 

در دهه 90 ميلادي جاسموهين استراليايي يکي از پيشگامان «اين اديا» بود. او ادعا مي کرد: «من مي توانم ماه ها بدون اينکه چيزي بخورم تنها با يک فنجان چاي زنده بمانم. سيستم تغذيه بدن من با شما متفاوت است». اما وقتي که خبرنگاران براي گرفتن گزارش به خانه او رفتند با تعجب زياد ديدند که منزل جاسموهين پر از خوراکي هاي رنگارنگ است. البته او مدعي شد که اين خوراکي ها متعلق به همسرش است. به هر حال به گفته اطرافيان جاسموهين او دو سال بود که لب به آب و غذا نزده و فقط با نوشيدني هايي مثل قهوه و چاي زنده مانده بود. در سال 1999 مجري يک برنامه محبوب استراليايي به نام «60 دقيقه»، جاسموهين را ترغيب کرد که اگر مي تواند تا چند روز مقابل دوربين هاي تلويزيوني هيچ چيزي نخورد او هم اين پيشنهاد را پذيرفت و در همان برنامه اعلام کرد که تصميم گرفته است يک هفته لب به غذا نزند. اما همان روز اول نتوانست دوام بياورد و توجيهش براي شکستن وعده اش اين بود که چون اتاقي که براي او در هتل در نظر گرفته اند نزديک خيابان است، سر و صداي اتومبيل ها او را عصبي کرده و باعث شده انرژي لازم را از محيط نگيرد. او به خبرنگاران گفت: «من احتياج به هواي تازه داشتم چون بيشتر انرژي ام را از هواي تازه مي گيرم. اما اينجا حتي نمي توانستم نفس بکشم». اما از آنجايي که چشم خيلي ها به اين برنامه تلويزيوني بود، اين ماجرا براي خانم جاسموهين گران تمام شد و خيلي ها با ديده شک به او و حرف هايش نگاه کردند. اما مسؤولان برگزاري برنامه براي اينکه تماشاچي هاي خود را از دست ندهند به حرف او گوش کردند و به اين ترتيب اتاق او را تغيير دادند و او هم توانست روي قولش بماند؛ يعني در روز دوم او نه آبي خورد و نه غذايي. روز سوم قرار بر اين شد که محل آزمايش را به يک کوهستان منتقل کنند تا جاسموهين بتواند هر چقدر دلش مي خواهد در آنجا هواي تازه تنفس کند. اين کار هم انجام شد و همچنان در اين مدت هيچ غذايي از گلوي جاسموهين پايين نرفته بود. وقتي روز چهارم از راه رسيد دکتر بريس وينک - نماينده انجمن پزشکي استراليا در کوينزلند - از او خواست که از ادامه اين کار منصرف شود. چون آزمايشاتي که دکتر وينک روي جاسموهين انجام داده بود نشان مي داد که مردمک چشم او گشاد و لحن صدا و صحبت کردنش آرام تر شده؛ طبق اين آزمايش ها حدود 11 درصد از آب بدن جاسموهين از دست رفته بود و اين زن هر لحظه امکان داشت بميرد. به اين ترتيب ادامه اين آزمايش براي اثبات ادعاي جاسموهين متوقف شد و دکتر وينک در اين باره به خبرنگاران گفت: «به نظر من مسوولان اين برنامه تلويزيوني در مقابل ترغيب جاسموهين براي انجام چنين کاري غير مسؤولانه عمل کردند چون با دادن چنين پيشنهادي، جان اين زن را به خطر انداختند». البته جاسمو اين وسط مدعي شد که مي توانسته به حرفي که زده عمل کند و چند روز ديگر هم بدون آب و غذا زنده بماند اما اعضاي تيم پزشکي مانع از ادامه فعاليت او شده اند. جاسموهين در سال 2000 برنده جايزه نوبل تحقيقات غير محتمل شد. البته او طرفداران زيادي هم پيدا کرد؛ طوري که آنها تصميم گرفتند به تقليد از جاسمو تا مدت ها آب و غذا نخورند. اما اتفاق ناگوار اين بود که تعدادي از طرفدارانش با اين کار جانشان را از دست دادند که در ميان آنها مي توان به وريتي لين 21 ساله اشاره کرد. جاسموهين در يک مصاحبه خبري گفت که او مسؤول مرگ طرفدارانش نيست و آنهايي که در اين راه جان خود را از دست داده اند به احتمال زياد انگيزه کافي براي اين کار را نداشته اند. اما همين ادعا باعث شد که تعداد طرفداران او به مرور کم شود؛ چرا که خيلي ها به اين نتيجه رسيدند که به احتمال زياد ريگي در کفش هاي اين خانم مدعي! وجود دارد.

کلمات جادويي راز «اين اديا»
 

خيلي ها اولين بار اسم ويلي بروکس را در سال 1980 از برنامه «اين باورنکردني است» شنيدند. به ادعاي اين مرد آمريکايي او بيش از 30 سال مي شد که لب به غذا نزده بود. بروکس عقيده داشت که پرهيز از «غذاهاي آلوده»، «هواي آلوده»، «محيط هاي پر جمعيت» و «آلودگي هاي شيميايي» همگي به بدن انسان کمک مي کنند تا مدت هاي زيادي به غذا و آب احتياج نداشته باشد. با انتشار اين خبر مثل هميشه توجه خبرنگاران به ادعاهاي عجيب و غريب بروکس جلب شد و عکاس ها هميشه چه در خفا و چه آشکارا او را تعقيب مي کردند تا بفهمند که بروکس راست مي گويد يا نه. تا اينکه در سال 1983 ويلي بروکس با يک نوشيدني در دست و يک ساندويچ هات داگ در دست ديگرش ديده شد و اين آغاز شايعه ها درباره او بود. اما او خيلي صريح به خبرنگاران گفت: «من هر چند وقت يک بار، اين عادت را با خوردن چيزبرگر و نوشابه مي شکنم. خب وقتي دنياي اطراف من پر از خوراکي هاي رنگارنگ است خوردن آنها گاهي لازم است و من با مصرف آنها در بدنم تعادل ايجاد مي کنم» بروکس به شاگردان خود توصيه مي کند که آنها در قدم اول بايد خود را از گرفتن رژيم تنقلات و تمرکز بر کلمات جادوي پنجگانه اي که اختراع کرده آماده کنند. بروکس معتقد است که اين کلمات قدرت جادويي دارند و به همين دليل به شاگردان خود توصيه مي کند که پيش از گرفتن رژيم غذايي، کلمات او را روزي 30 دقيقه تکرار کنند و بعد غذا بخورند. البته مدت زمان تکرار کلمات جادويي بايد از روزي 30 دقيقه به دو ساعت در روز برسد تا اين تمرين آنها به نتيجه برسد و قادر به غذا نخوردن در مدت طولاني شوند. اما طرفداران بروکس هم نتوانسته اند گرسنگي را براي مدتي طولاني تحمل کنند!

زندگي با آب
 

هيرا راتان مانيک اهل هندوستان يکي از بهترين نمونه هايي است که در پرونده پزشکي او ديدگاه هاي علمي بسياري ثبت شده است. در ادعاهاي هيرا راتان مانيک ثبت شده که او از سال 1995 تنها با انرژي خورشيد و آب زندگي کرده است. مانيک سه دوره طولاني در زندگي اش از غذاخوردن پرهيز کرده و در هريک از اين سه دوره تحت مراقبت هاي شديد پزشکي بود تا مبادا در ادعايش تقلبي کند. اولين بار او در فاصله سال هاي بين 1995 تا 1996 به مدت 211 روز در کلکته هندوستان هيچ غذايي نخورد و فقط با خوردن مقدار کمي آب روزها را سپري مي کرد. در دوره اول مانيک 41 کيلوگرم وزن کم کرد. دوره بعدي 411 روز بود که در سال هاي 2000 تا 2001 در احمدآباد هندوستان مانيک تحت نظارت يک تيم 21 نفره متشکل از پزشکان و دانشمندان لب به غذا نزد. يک تيم پزشکي متشکل از پزشکان دانشگاه توماس جفرسون و دانشگاه پنسيلوانيا براي اينکه بتوانند مطالعات بيشتري روي سيستم بدني مانيک انجام دهند از او خواستند تا در دانشگاه پنسيلوانيا دوره سوم پرهيز غذايي خود را آغاز کند و بدين ترتيب مانيک 130 روز ديگر هيچ غذايي نخورد. البته دکتر اندرو نيوبرگ در پاسخ به خبرنگاران مبني بر نتيجه آزمايشات روي مانيک چنين آزمايشي را رد کرد و گفت: «مانيک براي اسکن مغزي و مطالعه بر چگونگي تمرکز گرفتن او به اين دانشگاه دعوت شد نه چيز ديگري». او عقيده دارد که اگر کسي روزي 45 دقيقه با پاي برهنه راه برود، زمين نيروي درون او را تجديد مي کند. اگرچه اين پيرمرد تحت تحقيقات پزشکي فراواني قرار گرفته اما هنوز توضيح دقيق علمي اي براي اين عمل او وجود ندارد.

مثل يک معجزه
 

ترز نئومان در سال 1898 در يک خانواده پر جمعيت و فقير آلماني متولد شد. 20 ساله بود که در اثر سانحه اي هم بينايي خود را به طور نسبي از دست داد و هم فلج شد و در سال 1919 به کلي نابينا شد. اما ادعا مي شود که او در 29 آوريل سال 1923 وقتي که مشغول عبادت بود بينايي خود را دوباره به دست آورد. بعد از آن همه نئومان را به نام يک انسان خاص مي شناختند. ترز مدعي است که از سال هاي 1922 لب به غذا نزد و فقط آب مي نوشيد و از سال 1926 تا زمان مرگش در سال 1962 از نوشيدن آب هم خودداري کرد. پزشکان با شنيدن چنين خبري تصميم گرفتند ترز نئومان را تحت مراقبت پزشکي بگيرند تا از صحت موضوع اطمينان حاصل کنند. به اين ترتيب يک پزشک و چهار پرستار 24 ساعته، تا دو هفته نئومان را تحت نظارت خود داشتند و در کمال ناباوري شاهد بودند که با وجود اينکه نئومان هيچ غذايي در شبانه روز نمي خورد از سلامت کامل برخوردار است و به هيچ عنوان بدنش دچار کمبود آب نيست. اما هيچ توجيه علمي اي در مورد نئومان وجود نداشت و داشتن قدرت ماورائي تنها دليل اين توانايي نئومان شناخته شد. سال هاي زندگي او مصادف با حکومت آدولف هيتلر بود و گشتاپو نيروي پليس مخفي اين کشور از ترس اينکه مبادا اين زن نزد مردم از محبوبيت و جايگاه والايي برخوردار شود تا لحظه مرگ فعاليت هاي نئومان را کاملاً زير نظر داشتند.

زنده با هوا!
 

پيرزن هندي يکي ديگر از مدعيان معروف نخوردن آب و غذا در دنياست
گيري بالا سال 1868 در روستاي بيور واقع در بنگلادش متولد شد. او دوران کودکي خود را در کنار يکي از استادان يوگاي هندي گذراند و در تمام اين سال ها با انجام يوگا، راز گرفتن انرژي از کائنات را ياد گرفت.
هيچ کس در اين سال ها از وجود «گيري بالا» خبر نداشت تا اينکه در 68 سالگي خبر وجود پيرزني که 56 سال است نه آب خورده و نه غذا در همه جا پيچيد. در تمام اين سال ها گيري بالا در همان خانه ساده و محقر خود روزگار گذرانده بود تا اينکه با انتشار اين خبر به خانه استاندار منطقه دعوت شد.
مثل همه افرادي که ادعا مي کنند سال هاست نه آبي نوشيده اند و نه غذايي خورده اند گيري بالا هم تحت آزمايشات پزشکي قرار گرفت تا وضعيت سلامتي اش بررسي شود اما در کمال تعجب اين پيرزن در سلامت کامل به سر مي برد.
گيري بالا درباره داستان زندگي خود به خبرنگاران گفت: «وقتي که بچه بودم علاقه زيادي به خوردن داشتم و اتفاقاً خيلي هم شکمو بودم؛ طوري که همه من را مسخره مي کردند» با شنيدن زخم زبان هاي اطرافيان او تصميم گرفت به همه ثابت کند اگر بخواهد مي تواند غذا نخورد و از آن روز به بعد لب به غذا نزد.

با آشنايي با معلم يوگاي هندي و يادگيري تکنيک هاي يوگا توانست جسم خود را از وابستگي به خوردني ها و آشاميدني ها بي نياز کند.
از آن موقع به بعد گيري بالا با تمرين يوگا به افزايش قدرت بدني اش براي گرفتن انرژي از خورشيد و هوا پرداخت و هيچ وقت نه غذايي خورد و نه چيزي نوشيد.
گيري بالا يکي از آن دسته افرادي بود که هيچ وقت کسي به راز نخوردن و نياشاميدنش پي نبرد و اين پيرزن تا آخر عمر يکي از عجايب روزگار بود.
منبع: همشهري سرنخ، شماره 45
/ن