آيت مجد آيتي است مبين

آيت مجد آيتي است مبين شاعر : انوري منزل اندر نهاد مجدالدين آيت مجد آيتي است مبين ز آل ياسين چو از نبي ياسين سيد و صدر روزگار که هست نيست در ملک آسمان و زمين مير بوطالب آنکه مطلوبش وانکه در ذات او کرم تضمين آنکه در شان او ثنا منزل توسن روزگار بار سرين آنکه بي‌داغ طوع او نکشد خازن کوهسار مهر دفين وانکه از چرخ جود او بشکست بر توان چيدن از زمين پروين راي او دامن ار بيفشاند جو اول دهد به عليين جاه او مرکب ار برون راند قدر او...

شنبه، 28 اسفند 1389

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

آيت مجد آيتي است مبين

شاعر : انوري

منزل اندر نهاد مجدالدين		آيت مجد آيتي است مبين
ز آل ياسين چو از نبي ياسين		سيد و صدر روزگار که هست
نيست در ملک آسمان و زمين		مير بوطالب آنکه مطلوبش
وانکه در ذات او کرم تضمين		آنکه در شان او ثنا منزل
توسن روزگار بار سرين		آنکه بي‌داغ طوع او نکشد
خازن کوهسار مهر دفين		وانکه از چرخ جود او بشکست
بر توان چيدن از زمين پروين		راي او دامن ار بيفشاند
جو اول دهد به عليين		جاه او مرکب ار برون راند
قدر او شاه و آسمان فرزين		حلم او جوهرست و خاک عرض
باس او بر خلقته من طين		بسته دست خلقتني من نار
کبک پرور برآورد شاهين		امر او با عناد کردن طبع
روز بد را قفا کند ز جبين		نهي او باس تيزه رويي چرخ
کسوت صورت از نهاد جنين		برکشد زور بازوي سخطش
عزمش از مسرع شهور و سنين		به مقاصد هميشه پيش رسد
خرد آنرا جدا نکرد از اين		قدرتش با قدر مقارن شد
شير و مي را ز يکدگر تعيين		خود چو ممزوج شد چگونه کند
حاش لله نه زانکه نيست متين		راي او را متين نيارم گفت
ادب آن بيافتم در حين		زانکه يک بار جنس اين گفتم
شعر خود را به مدح او تزيين		اندرين روزها که مي‌دادم
عقل را سخت شد بر ابرو چين		نکته‌اي راندم از رزانت راي
وصف آن راي اين بود که رزين		گفت خامش چه جاي اين سخنست
پيش او آفتاب را تمکين		آفتابيست کاسمان نکند
تيغش از آفتاب فروردين		آسماني که در اثر بيش است
چرخ و طبعت نپروريد قرين		اي بجايي که در هزار قران
راز حزمت نهان ز شک و يقين		اوج قدرت و راي پست و بلند
درج نطق ترا به در ثمين		بحر طبع تو کرده مالامال
نوع کلک ترا به سحر مبين		فحل وهم تو کرده آبستن
عقل را در مضيقها تلقين		طوطي کلک راست گوي تو کرد
اشهب و ادهم جهان را زين		رايض بخت کاردان تو کرد
آب و حيوان و آتش برزين		اي نمودار رحمت و سخطت
که خدايش مغيث باد و معين		دان که در خدمت بساط وزير
چون جواني خوش و چو جان شيرين		عيش من بنده پار عيشي بود
دولتم را زمانه زير نگين		گفتم از غايت تنعم هست
گوشه‌ي مسکن من مسکين		کار برگشت و غم به سکنه گرفت
دهر بر عيش من گشاد کمين		چرخ در بخت من کشيد کمان
در چنان دار و گير و هيناهين		مي‌کند رخنه نظم حال مرا
حصن ملکي چو حصن چرخ حصين		لگد فتنه‌اي که رخنه کند
نتوان گفتنت بيا و ببين		دارم اکنون چنان که دارم حال
بنماند هميشه نيز چنين		چتوان کرد اگر چنان بنماند
که نه مهرش به موضع است و نه کين		حالي از چور آسمان باري
که نديدست هيچ حادثه بين		آن همي بينم از حوادث سخت
تا تهي دارم از يسار يمين		نشناسم همي يمين ز يسار
در همه خان و مان نه غث و سمين		عرصه تنگست و بند سخت و مرا
کاضطراب مرا دهد تسکين		مکرمي نيست در همه عالم
شب سترون شد آسمان عنين		گوييا از توالد احرار
سرانگشت جز فرا تحسين		توکن احسان که ديگران نکنند
پاي بر پايه‌ي الوف و مائين		خود گرفتم کنند و نيز نهند
ار سبک سنگم ار گران کابين		بهر انگشت کايد اندر سنگ
همچو هنگامه گير و راه‌نشين		خويشتن پيش ناکسان و کسان
هم در اين بيشه بوده شير عرين		گربه‌ي به بيوس نتوان بود
اين نخستين شناس و باز پسين		شعر من بنده در مديح به بلخ
زلف شمشاد و عارض نسرين		تا عروس بهاره جلوه کند
تازه چون گل نه چون بنفشه حزين		بادي اندر بهار دولت خويش
طرب‌انگيزتر ز ماء معين		آب آتش نماي در جامت
که خداوند حافظست و معين		جاهت اندر امان حفظ خداي

آيت مجد آيتي است مبين

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته