زهي! از جام مهرت مست گشته

زهي! از جام مهرت مست گشته شاعر : اوحدي مراغه اي ز کوباکوب هجران پست گشته زهي! از جام مهرت مست گشته کنون بنشين، که آن خود کشيدي بسي در عشق گرم و سرد ديدي که عزم آن شبستانت ما را بگستر فرش و خلوت ساز جارا به روي کار باز آورد آبت سحرگاهان دعاي مستجابت تو گفتي: رام خواهد شد، همان بود دلارامي که از دامت رمان بود که رو در قبله‌ي اقبال داري هر آن حاجت که ميخواهي برآري شب تاريک هجران روز گردد به وصلم طلعتت فيروز گردد ز بند هر غمي آزاد...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

زهي! از جام مهرت مست گشته

شاعر : اوحدي مراغه اي

ز کوباکوب هجران پست گشته		زهي! از جام مهرت مست گشته
کنون بنشين، که آن خود کشيدي		بسي در عشق گرم و سرد ديدي
که عزم آن شبستانت ما را		بگستر فرش و خلوت ساز جارا
به روي کار باز آورد آبت		سحرگاهان دعاي مستجابت
تو گفتي: رام خواهد شد، همان بود		دلارامي که از دامت رمان بود
که رو در قبله‌ي اقبال داري		هر آن حاجت که ميخواهي برآري
شب تاريک هجران روز گردد		به وصلم طلعتت فيروز گردد
ز بند هر غمي آزاد مي‌باش		مخور اندوه، ازين پس شاد مي‌باش
به بوسيدن مکن تقصير ازين پس		دهانم را تو باشي مير ازين پس
چو وقت آيد دگرها نيز باشد		کنار و بوسه اول چيز باشد
تويي همدم، تويي مونس، تويي جفت		دل من ترک وصل ديگران گفت
مرا از مهر و کين آن و اين بس		رفيق من تو خواهي بود ازين پس
چه جاي دل؟ که سنگش نرم گشته		دلم در جستجويت جويت گرم گشته
به جانت نيک خواه آمد دل من		از آن شوخي به راه آمد دل من
جهان اندر جهان عيشست و شادي		چو باغ وصل را در برگشادي
ز لعلم شکر اندر پسته مي‌بند		ز رويم لاله و گل دسته مي‌بند
گهي ميگوي در گوش دلم راز		گهي با زلف پستم عشق مي‌باز
رخ از پيوند و ياري بر مپيچان		مشو نوميد و از من سر مپيچان
به باغ من گل از خارت بر آيد		بيا، کز وصل من کارت بر آيد
بگو او را دگر چون مژده دادي		دلت را مژده‌اي مي‌ده به شادي