زبان داني آمد به صاحبدلي

زبان داني آمد به صاحبدلي شاعر : سعدي که محکم فرومانده‌ام در گلي زبان داني آمد به صاحبدلي که دانگي از او بر دلم ده من است يکي سفله را ده درم بر من است همه روز چون سايه دنبال من همه شب پريشان از او حال من درون دلم چون در خانه ريش بکرد از سخنهاي خاطر پريش جز اين ده درم چيز ديگر نداد خدايش مگر تا ز مادر بزاد نخوانده بجز باب لاينصرف ندانسته از دفتر دين الف که اين قلتبان حلقه بر در نزد خور از کوه يک روز سر بر نزد از آن سنگدل دست گيرد...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

زبان داني آمد به صاحبدلي

شاعر : سعدي

که محکم فرومانده‌ام در گلي		زبان داني آمد به صاحبدلي
که دانگي از او بر دلم ده من است		يکي سفله را ده درم بر من است
همه روز چون سايه دنبال من		همه شب پريشان از او حال من
درون دلم چون در خانه ريش		بکرد از سخنهاي خاطر پريش
جز اين ده درم چيز ديگر نداد		خدايش مگر تا ز مادر بزاد
نخوانده بجز باب لاينصرف		ندانسته از دفتر دين الف
که اين قلتبان حلقه بر در نزد		خور از کوه يک روز سر بر نزد
از آن سنگدل دست گيرد به سيم		در انديشه‌ام تا کدامم کريم
درستي دو، در آستينش نهاد		شنيد اين سخن پير فرخ نهاد
برون رفت ازان جا چو زر تازه روي		زر افتاد در دست افسانه گوي
بر او گر بميرد نبايد گريست		يکي گفت: شيخ اين نداني که کيست؟
ابو زيد را اسب و فرزين نهد		گدايي که بر شير نر زين نهد
تو مرد زبان نيستي، گوش باش		بر آشفت عابد که خاموش باش
ز خلق آبرويش نگه داشتم		اگر راست بود آنچه پنداشتم
الا تا نپنداري افسوس کرد		وگر شوخ چشمي و سالوس کرد
ز دست چنان گر بزي يافه گوي		که خود را نگه داشتم آبروي
که اين کسب خيرست و آن دفع شر		بد و نيک را بذل کن سيم و زر
بياموزد اخلاق صاحبدلان		خنک آن که در صحبت عاقلان
به عزت کني پند سعدي به گوش		گرت عقل و راي است و تدبير و هوش
نه در چشم و زلف و بناگوش و خال		که اغلب در اين شيوه دارد مقال