يکي رفت و دينار از او صد هزار

يکي رفت و دينار از او صد هزار شاعر : سعدي خلف برد صاحبدلي هوشيار يکي رفت و دينار از او صد هزار چو آزادگان دست از او بر گرفت نه چون ممسکان دست بر زر گرفت مسافر به مهمان سراي اندرش ز درويش خالي نبودي درش نه همچون پدر سيم و زر بند کرد دل خويش و بيگانه خرسند کرد به يک ره پريشان مکن هرچه هست ملامت کني گفتش اي باد دست به يک دم نه مردي بود سوختن به سالي توان خرمن اندوختن نگه دار وقت فراخي حسيب چو در دست تنگي نداري شکيب که روز نوا برگ...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

يکي رفت و دينار از او صد هزار

شاعر : سعدي

خلف برد صاحبدلي هوشيار		يکي رفت و دينار از او صد هزار
چو آزادگان دست از او بر گرفت		نه چون ممسکان دست بر زر گرفت
مسافر به مهمان سراي اندرش		ز درويش خالي نبودي درش
نه همچون پدر سيم و زر بند کرد		دل خويش و بيگانه خرسند کرد
به يک ره پريشان مکن هرچه هست		ملامت کني گفتش اي باد دست
به يک دم نه مردي بود سوختن		به سالي توان خرمن اندوختن
نگه دار وقت فراخي حسيب		چو در دست تنگي نداري شکيب
که روز نوا برگ سختي بنه		به دختر چه خوش گفت بانوي ده
که پيوسته در ده روان نيست جوي		همه وقت بردار مشک و سبوي
به زر پنجه شير بر تافتن		به دنيا توان آخرت يافتن
وگر سيم داري بيا و بيار		اگر تنگدستي مرو پيش يار
جوابت نگويد به دست تهي		اگر روي بر خاک پايش نهي
به دام آورد صخر جني به ريو		خداوند زر برکند چشم ديو
که بي هيچ مردم نيرزند هيچ		تهي دست در خوبرويان مپيچ
به زر برکني چشم ديو سپيد		به دست تهي بر نياد اميد
وز آسيب دشمن به انديشه باش		به يک بار بر دوستان زر مپاش
کفت وقت حاجت بماند تهي		اگر هرچه يابي به کف برنهي
نگردند، ترسم تو لاغر شوي		گدايان به سعي تو هرگز قوي
ز غيرت جوانمرد را رگ نخفت		چو مناع خير اين حکايت بگفت
بر آشفت و گفت اي پراگنده گوي		پراگنده دل گشت از آن عيب جوي
پدر گفت ميراث جد من است		مرا دستگاهي که پيرامن است
بحسرت بمردندو بگذاشتند؟		نه ايشان به خست نگه داشتند
که بعد از من افتد به دست پسر؟		به دستم نيفتاد مال پدر
که فردا پس از من به يغما برند		همان به که امروز مردم خورند
نگه مي چه داري ز بهر کسان؟		خور و پوش و بخشاي و راحت رسان
فرو مايه ماند به حسرت بجاي		برند از جهان با خود اصحاب راي
که بعد از تو بيرون ز فرمان تست		زر و نعمت اکنون بده کان تست
بخر، جان من، ورنه حسرت بري		به دنيا تواني که عقبي خري