ندانم که گفت اين حکايت به من

ندانم که گفت اين حکايت به من شاعر : سعدي که بوده‌ست فرماندهي در يمن ندانم که گفت اين حکايت به من که در گنج بخشي نظيرش نبود ز نام آوران گوي دولت ربود که دستش چو باران فشاندي درم توان گفت او را سحاب کرم که سودا نرفتي از او بر سرش کسي نام حاتم نبردي برش که نه ملک دارد نه فرمان نه گنج که چند از مقالات آن باد سنج چو چنگ اندر آن بزم خلقي نواخت شنيدم که جشني ملوکانه ساخت دگر کس ثنا کردن آغاز کرد در ذکر حاتم کسي باز کرد يکي را به خون...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

ندانم که گفت اين حکايت به من

شاعر : سعدي

که بوده‌ست فرماندهي در يمن		ندانم که گفت اين حکايت به من
که در گنج بخشي نظيرش نبود		ز نام آوران گوي دولت ربود
که دستش چو باران فشاندي درم		توان گفت او را سحاب کرم
که سودا نرفتي از او بر سرش		کسي نام حاتم نبردي برش
که نه ملک دارد نه فرمان نه گنج		که چند از مقالات آن باد سنج
چو چنگ اندر آن بزم خلقي نواخت		شنيدم که جشني ملوکانه ساخت
دگر کس ثنا کردن آغاز کرد		در ذکر حاتم کسي باز کرد
يکي را به خون خوردنش بر گماشت		حسد مرد را بر سر کينه داشت
نخواهد به نيکي شدن نام من		که تا هست حاتم در ايام من
به کشتن جوانمرد را پي گرفت		بلا جوي راه بني طي گرفت
کز او بوي انسي فراز آمدش		جواني به ره پيشباز آمدش
بر خويش برد آن شبش ميهمان		نکو روي و دانا و شيرين زبان
بد انديش را دل به نيکي ربود		کرم کرد و غم خورد و پوزش نمود
که نزديک ما چند روزي بپاي		نهادش سحر بوسه بر دست و پاي
که در پيش دارم مهمي عظيم		بگفتا نيارم شد اين جا مقيم
چو ياران يکدل بکوشم به جان		بگفت ار نهي با من اندر ميان
که دانم جوانمرد را پرده پوش		به من دار گفت، اي جوانمرد، گوش
که فرخنده راي است و نيکو سير؟		در اين بوم حاتم شناسي مگر
ندانم چه کين در ميان خاسته‌ست!		سرش پادشاه يمن خواسته‌ست
همين چشم دارم ز لطف تو دوست		گرم ره نمايي بدان جا که اوست
سر اينک جدا کن به تيغ از تنم		بخنديد برنا که حاتم منم
گزندت رسد يا شوي نااميد		نبايد که چون صبح گردد سفيد
جوان را برآمد خروش از نهاد		چو حاتم به آزادگي سر نهاد
گهش خاک بوسيد و گه پاي و دست		به خاک اندر افتاد و بر پاي جست
چو بيچارگان دست بر کش نهاد		بينداخت شمشير و ترکش نهاد
به نزديک مردان نه مردم، زنم		که گر من گلي بر وجودت زنم
وزان جا طريق يمن بر گرفت		دو چشمش ببوسيد و در بر گرفت
بدانست حالي که کاري نکرد		ملک در ميان دو ابروي مرد
چرا سر نبستي به فتراک بر؟		بگفتا بيا تا چه داري خبر
نياوردي از ضعف تاب نبرد؟		مگر بر تو نام‌آوري حمله کرد
ملک را ثنا گفت و تمکين نهاد		جوانمرد شاطر زمين بوسه داد
هنرمند و خوش منظر و خوبروي		که دريافتم حاتم نامجوي
به مردانگي فوق خود ديدمش		جوانمرد و صاحب خرد ديدمش
به شمشير احسان و فضلم بکشت		مرا بار لطفش دو تا کرد پشت
شهنشه ثنا گفت بر آل طي		بگفت آنچه ديد از کرمهاي وي
که مهرست بر نام حاتم کرم		فرستاده را داد مهري درم
که معني و آوازه‌اش همرهند		مر او را سزد گر گواهي دهند