طمع برد شوخي به صاحبدلي

طمع برد شوخي به صاحبدلي شاعر : سعدي نبود آن زمان در ميان حاصلي طمع برد شوخي به صاحبدلي که زر برفشاندي به رويش چو خاک کمربند و دستش تهي بود و پاک نکوهيدن آغاز کردش به کوي برون تاخت خواهنده‌ي خيره روي پلنگان درنده‌ي صوف پوش که زنهار از اين کژدمان خموش وگر صيدي افتد چو سگ درجهند که چون گربه زانو به دل برنهند که در خانه کمتر توان يافت صيد سوي مسجد آورده دکان شيد ولي جامه مردم اينان کنند ره کاروان شير مردان زنند بضاعت نهاده زر اندوخته...