مرا در سپاهان يکي يار بود

مرا در سپاهان يکي يار بود شاعر : سعدي که جنگاور و شوخ و عيار بود مرا در سپاهان يکي يار بود بر آتش دل خصم از او چون کباب مدامش به خون دست و خنجر خضاب ز پولاد پيکانش...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

مرا در سپاهان يکي يار بود

شاعر : سعدي

که جنگاور و شوخ و عيار بود		مرا در سپاهان يکي يار بود
بر آتش دل خصم از او چون کباب		مدامش به خون دست و خنجر خضاب
ز پولاد پيکانش آتش نجست		نديدمش روزي که ترکش نبست
ز هولش به شيران در افتاده شور		دلاور به سرپنجه‌ي گاوزور
که عذرا به هر يک دو انداختي		به دعوي چنان ناوک انداختي
که پيکان او در سپرهاي جفت		چنان خار در گل نديدم که رفت
که خود و سرش را نه در هم سرشت		نزد تارک جنگجويي به خشت
به کشتن چه گنجشک پيشش چه مرد		چو گنجشک روز ملخ در نبرد
امانش ندادي به تيغ آختن		گرش بر فريدون بدي تاختن
فرو برده چنگال در مغز شير		پلنگانش از زور سرپنجه زير
وگر کوه بودي بکندي ز جاي		گرفتي کمربند جنگ آزماي
گذر کردي از مرد و بر زين زدي		زره پوش را چون تبرزين زدي
دوم در جهان کس شنيد آدمي		نه در مردي او را نه در مردمي
که با راست طبعان سري داشتي		مرا يک دم از دست نگذاشتي
که بيشم در آن بقعه روزي نبود		سفر ناگهم زان زمين در ربود
خوش آمد در آن خاک پاکم مقام		قضا نقل کرد از عراقم به شام
به رنج و به راحت، به اميد و بيم		مع القصه چندي ببودم مقيم
کشيد آرزومندي خانه‌ام		دگر پر شد از شام پيمانه‌ام
که بازم گذر بر عراق اوفتاد		قضا را چنان اتفاق اوفتاد
به دل برگذشت آن هنر پيشه‌ام		شبي سر فرو شد به انديشه‌ام
که بودم نمک خورده از دست مرد		نمک ريش ديرينه‌ام تازه کرد
به مهرش طلبکار و خواهان شدم		به ديدار وي در سپاهان شدم
خدنگش کمان، ارغوانش زرير		جوان ديدم از گردش دهر، پير
دوان آبش از برف پيري به روي		چو کوه سپيدش سر از برف موي
سر دست مرديش بر تافته		فلک دست قوت بر او يافته
سر ناتواني به زانو برش		بدر کرده گيتي غرور از سرش
چه فرسوده کردت چو روباه پير؟		بدو گفتم اي سرور شير گير
بدر کردم آن جنگجويي ز سر		بخنديد کز روز جنگ تتر
گرفته علمها چو آتش در آن		زمين ديدم از نيزه چو نيستان
چو دولت نباشد تهور چه سود؟		بر انگيختم گرد هيجا چو دود
به رمح از کف انگشتري بردمي		من آنم که چون حمله آوردمي
گرفتند گردم چو انگشتري		ولي چون نکرد اخترم ياوري
که نادان کند با قضا پنجه تيز		غنيمت شمردم طريق گريز
چو ياري نکرد اختر روشنم؟		چه ياري کند مغفر و جوشنم
به بازو در فتح نتوان شکست		کليد ظفر چون نباشد به دست
در آهن سر مرد و سم ستور		گروهي پلنگ افگن پيل زور
زره جامه کرديم و مغفر کلاه		همان دم که ديديم گرد سپاه
چو باران بلالک فرو ريختيم		چو ابر اسب تازي برانگيختيم
تو گفتي زدند آسمان بر زمين		دو لشکر به هم بر زدند از کمين
به هر گوشه برخاست طوفان مرگ		ز باريدن تير همچو تگرگ
کمند اژدهاي دهن کرده باز		به صيد هزبران پرخاش ساز
چو انجم در او برق شمشير و خود		زمين آسمان شد ز گرد کبود
پياده سپر در سپر بافتيم		سواران دشمن چو دريافتيم
چو دولت نبد روي بر تافتيم		به تير و سنان موي بشکافتيم
چو بازوي توفيق ياري نکرد؟		چه زور آورد پنجه‌ي جهد مرد
که کين آوري ز اختر تند بود		نه شمشير کنداوران کند بود
نيامد جز آغشته خفتان به خون		کس از لشکر ما ز هيجا برون
فتاديم هر دانه‌اي گوشه‌اي		چو صد دانه مجموع در خوشه‌اي
چو ماهي که با جوشن افتد به شست		به نامردي از هم بداديم دست
که گفتم بدوزند سندان به تير		کسان را نشد ناوک اندر حرير
سپر پيش تير قضا هيچ بود		چو طالع ز ما روي بر پيچ بود
که بي بخت کوشش نيرزد دو جو		از اين بوالعجب‌تر حديثي شنو

مرا در سپاهان يکي يار بود

مقالات مرتبط

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته