سيهکاري از نردباني فتاد

سيهکاري از نردباني فتاد شاعر : سعدي شنيدم که هم در نفس جان بداد سيهکاري از نردباني فتاد دگر با حريفان نشستن گرفت پسر چند روزي گرستن گرفت که چون رستي از حشر و نشر و سال؟ به خواب اندرش ديد و پرسيد حال به دوزخ در افتادم از نردبان بگفت اي پسر قصه بر من مخوان به از نيک نامي خراب اندرون نکو سيرتي بي تکلف برون به از فاسق پارسا پيرهن به نزديک من شب رو راهزن چه مزدش دهد در قيامت خداي؟ يکي بر در خلق رنج آزماي چو در خانه‌ي زيد باشي به کار...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

سيهکاري از نردباني فتاد

شاعر : سعدي

شنيدم که هم در نفس جان بداد		سيهکاري از نردباني فتاد
دگر با حريفان نشستن گرفت		پسر چند روزي گرستن گرفت
که چون رستي از حشر و نشر و سال؟		به خواب اندرش ديد و پرسيد حال
به دوزخ در افتادم از نردبان		بگفت اي پسر قصه بر من مخوان
به از نيک نامي خراب اندرون		نکو سيرتي بي تکلف برون
به از فاسق پارسا پيرهن		به نزديک من شب رو راهزن
چه مزدش دهد در قيامت خداي؟		يکي بر در خلق رنج آزماي
چو در خانه‌ي زيد باشي به کار		ز عمرو اي پسر چشم اجرت مدار
در اين ره جز آن کس که رويش در اوست		نگويم تواند رسيدن به دوست
تو در ره نه‌اي، زين قبل واپسي		ره راست رو تا به منزل رسي
دوان تا به شب، شب همان جا که هست		چو گاوي که عصار چشمش ببست
به کفرش گواهي دهند اهل کوي		کسي گر بتابد ز محراب روي
گرت در خدا نيست روي نياز		تو هم پشت بر قبله‌اي در نماز
بپرور، که روزي دهد ميوه‌بار		درختي که بيخش بود برقرار
از اين بر کسي چون تو محروم نيست		گرت بيخ اخلاص در بوم نيست
جوي وقت دخلش نيايد به چنگ		هر آن کافگند تخم بر روي سنگ
که اين آب در زير دارد وحل		منه آبروي ريا را محل
چه سود آب ناموس بر روي کار؟		چو در خفيه بد باشم و خاکسار
گرش با خدا در تواني فروخت		به روي و ريا خرقه سهل است دوخت
نويسنده داند که در نامه چيست		چه دانند مردم که در جامه کيست؟
که ميزان عدل است و ديوان داد؟		چه وزن آورد جايي انبان باد
بديدند و هيچش در انبان نبود		مرائي که چندين ورع مي‌نمود
که اين در حجاب است و آن در نظر		کنند ابره پاکيزه‌تر ز آستر
ازان پرنيان آستر داشتند		بزرگان فراغ از نظر داشتند
برون حله کن گو درون حشو باش		ور آوازه خواهي در اقليم فاش
که از منکر ايمن‌ترم کز مريد		ببازي نگفت اين سخن با يزيد
سراسر گدايان اين درگهند		کساني که سلطان و شاهنشهند
نشايد گرفتن در افتاده دست		طمع در گدا، مرد معني نبست
که همچون صدف سر به خود در بري		همان به گر آبستن گوهري
اگر جبرئيلت نبيند رواست		چو روي پرستيدنت در خداست
اگر گوش گيري چو پند پدر		تو را پند سعدي بس است اي پسر
مبادا که فردا پشيمان شوي		گر امروز گفتار ما نشنوي
ندانم پس از من چه پيش آيدت!		از اين به نصيحتگري بايدت