اگر مطالعه خواهد کسي بهشت برين را

اگر مطالعه خواهد کسي بهشت برين را شاعر : سعدي بيا مطالعه کن گو به نوبهار زمين را اگر مطالعه خواهد کسي بهشت برين را همانکه صورت آدم کند سلاله‌ي طين را شگفت نيست گر از طين به درکند گل و نسرين درون غنچه ببندد چو در مشيمه جنين را حکيم بار خدايي که صورت گل خندان مصوري که تواند نگاشت نقش چنين را سزد که روي عبادت نهند بر در حکمش ز هر دريچه نگه کن که حور بيني و عين را نعيم خطه‌ي شيراز و لعبتان بهشتي که در مشاهده عاجز کنند بتگر چين را گرفته راه...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

اگر مطالعه خواهد کسي بهشت برين را

شاعر : سعدي

بيا مطالعه کن گو به نوبهار زمين را		اگر مطالعه خواهد کسي بهشت برين را
همانکه صورت آدم کند سلاله‌ي طين را		شگفت نيست گر از طين به درکند گل و نسرين
درون غنچه ببندد چو در مشيمه جنين را		حکيم بار خدايي که صورت گل خندان
مصوري که تواند نگاشت نقش چنين را		سزد که روي عبادت نهند بر در حکمش
ز هر دريچه نگه کن که حور بيني و عين را		نعيم خطه‌ي شيراز و لعبتان بهشتي
که در مشاهده عاجز کنند بتگر چين را		گرفته راه تماشا بديع چهره بتاني
گشاده بر دل عشاق مستمند کمين را		کمان ابرو ترکان به تير غمزه‌ي جادو
چو پر کنند غلامان شاه، خانه‌ي زين را		هزار ناله‌ي بيدل ز هر کنار برآيد
مثال شاهد غضبان گره فکنده جبين را		به هم برآمده آب از نهيب باد بهاري
که ناله در چمن افتاد بلبلان حزين را		مگر شکوفه بخنديد و بوي عطر برآمد
که دير شد که قرينان نديده‌اند قرين را		بيار ساقي مجلس، بگوي مطرب مونس
دعاي صاحب عادل علاء دولت ودين را		هزار دستان بر گل سخن سراي چو سعدي
که هيچ ملک ندارد چنو حفيظ و امين را		وزير مشرق و مغرب امين مکه و يثرب
که زير دست نشانده مقربان مکين را		جهان فضل و فتوت جمال دست وزارت
جز آستان نرسد خواجگان صدرنشين را		در آن حرم که نهندش چهار بالش حرمت
مجال حمله نماند ز هول شير عرين را		چو شير رايت وي را کند صبا متحرک
چنان مطيع و مسخر کند که ملک يمين را		ملوک روي زمين را به استمالت و حکمت
که رعب او متزلزل کند بروج حصين را		ديار دشمن وي را به منجنيق چه حاجت
پناه ملک بود پادشاه روي زمين را		وزير عالم و عادل به اتفاق افاضل
چنان زند که سنان ستاره ديو لعين را		سنان دولت او دشمنان دولت و دين را
مگر سواعد سيمين و بازوان سمين را		به عهد ملک وي اندر نماند دست تطاول
چو وامدار که دريابد آستين ضمين را		هميشه دست توقع گرفته دامن فضلش
تکلف است که حاجت به شرح نيست يقين را		شروح فکر من اندر بيان خاصيت او
چه حاجتست که بنمايم آفتاب مبين را		هلال اگر بنمايد کسي بديع نباشد
تو شوخ ديده مگس بين که برگرفت طنين را		درين حديقه که بلبل زبان نطق ندارد
که دست نيست بر آن پايه آسمان برين را		ايا رسيده به جايي کلاه گوشه‌ي قدرت
چنان مريد محبم که تشنه ماء معين را		گر اشتياق نويسم به وصف راست نيايد
کزان زمان که بدانستم از يسار يمين را		به خاک پاي تو ماند يمين غير مکفر
که تنگ چشم تحمل کند عذاب مهين را		براي حاجت دنيا طمع به خلق نبندم
شبه فروش چه داند بهاي در ثمين را		تو قدر فضل شناسي که اهل فضلي و دانشي
به از خداي نبيني نگاهدار و معين را		نگاهدار و معينت خداي بود که هرگز
که چون تو عاقل و هشيار پرورند بنين را		مضاجع پدرانت غريق باد به رحمت
که شايد اهل معاني که ورد خود کند اين را		در سخن به دو مصرع چنان لطيف ببندم
جز آنکه پيش فرستند روز بازپسين را		بخور ببخش که دنيا به هيچ کار نيايد