اين منتي بر اهل زمين بود از آسمان

اين منتي بر اهل زمين بود از آسمان شاعر : سعدي وين رحمت خداي جهان بود بر جهان اين منتي بر اهل زمين بود از آسمان گردن نهاده بر خط و فرمان ايلخان تا گرد نان روي زمين منزجر شدند آمد به تيغ حادثه درباره‌ي امان اقصاي بر و بحر به تأييد عدل او گل با شکفتن آمد و بلبل به بوستان بوي چمن برآمد و برف جبل گداخت و آن روزگار رفت که گرگي کند شبان آن دور شد که ناخن درنده تيز بود فرماندهي گمارد بر خلق مهربان بر بقعه‌اي که چشم ارادت کند خداي از قيروان...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

اين منتي بر اهل زمين بود از آسمان

شاعر : سعدي

وين رحمت خداي جهان بود بر جهان		اين منتي بر اهل زمين بود از آسمان
گردن نهاده بر خط و فرمان ايلخان		تا گرد نان روي زمين منزجر شدند
آمد به تيغ حادثه درباره‌ي امان		اقصاي بر و بحر به تأييد عدل او
گل با شکفتن آمد و بلبل به بوستان		بوي چمن برآمد و برف جبل گداخت
و آن روزگار رفت که گرگي کند شبان		آن دور شد که ناخن درنده تيز بود
فرماندهي گمارد بر خلق مهربان		بر بقعه‌اي که چشم ارادت کند خداي
از قيروان سپاه کشد تا به قيروان		شاهي که عرض لشکر منصور اگر دهد
از هم بيوفتند ثريا و فرقدان		گر تاختن به لشکر سياره آورد
چيپال هند و سند به گردن کشد قلان		سلطان روم و روس به منت دهد خراج
ننوشته‌اند در همه شهنامه داستان		ملکي بدين مسافت و حکمي برين نسق
بل کمترينه بنده‌ي تو پادشه نشان		اي پادشاه مشرق و مغرب به اتفاق
کاندر حساب عقل نيايد شمار آن		حق را به روزگار تو بر خلق منتيست
کز هيبت تو پشت بدادند چون کمان		در روي دشمنان تو تيري بيوفتاد
بنهاد مدعي سر و بر سر نهاد جان		هر که به بندگيت کمر بست تاج يافت
باطل خيال بست و خلاف آمدش گمان		با شير پنجه کردن روبه نه راي بود
گر سر به بندگي بنهادي بر آستان		سر بر سنان نيزه نکرديش روزگار
از پيش باز، باز نيايد به آشيان		گنجشک را که دانه‌ي روزي تمام شد
بگذار تا درشت بيوبارد استخوان		نفس درنده، پند خردمند نشنود
الا کسي که خود بزند سينه بر سنان		گردون سنان قهر به باطل نمي‌زند
بر بام آسمان نتوان شد به نردبان		اقبال نانهاده به کوشش نمي‌دهند
بي‌شرطه خاک بر سر ملاح و بادبان		بخت بلند بايد و پس کتف زورمند
انديشه کن تقلب دوران آسمان		اي پادشاه روي زمين دور از آن تست
کاين باغ عمر گاه بهارست و گه خزان		بيخي نشان که دولت باقيت بردهد
هر مدتي زمين به يکي مي‌دهد زمان		هر نوبتي نظر به يکي مي‌کند سپهر
خرم تني که زنده کند نام جاودان		چون کام جاودان متصور نمي‌شود
مزدور دشمنست تو بر دوستان فشان		نادان که بخل مي‌کند و گنج مي‌نهد
اندر دل وي افکن و بر دست وي بران		يارب تو هرچه راي صوابست و فعل خير
کز پارس مي‌برند به تاتارش ارمغان		آهوي طبع بنده چنين مشک مي‌دهد
مردم نمي‌برند که خود مي‌رود روان		بيهوده در بسيط زمين اين سخن نرفت
تا عيب نشمرند بزرگان خرده‌دان		سعدي دلاوري و زبان‌آوري مکن
بسيار زر که مس به درآيد ز امتحان		گر در عراق نقد تو را بر محک زنند
داند که بوي خوش نتوان داشتن نهان		ليکن به حکم آنکه خداوند معرفت
فکر از دلم چو لاله به در مي‌کند زبان		گر چون بنفشه سر به سخن برنمي‌کنم
تا چون شکوفه پر زر سرخم کني دهان		چون غنچه عاقبت لبم از يکدگر برفت
تا آن زمان که پير شوي دولتت جوان		يارب دعاي پير و جوانت رفيق باد
چون پاي در رکاب کني بخت هم عنان		دست ملوک، لازم فتراک دولتت
فرمانرواي عالم و علامه‌ي جهان		در اهتمام صاحب صدر بزرگوار
جانب نگاه‌دار خداي و خدايگان		اکفي الکفاة روي زمين شمس ملک و دين
قدر مهان روي زمين پيش او مهان		صدر جهان و صاحب صاحبقران که هست
با بحر کف او خبر کان و اسم کان		گر مقتضي نحو نبودي نگفتمي
ليکن رواست نظم لالي به ريسمان		نظم مديح او نه به اندازه‌ي منست
وي سايه‌ي خداي بسي سالها بمان		اي آفتاب ملک، بسي روزها بتاب
ز آواز بلبلان غزل‌گوي مدح‌خوان		خالي مباد گلشن خضراي مجلست
دشمن به چوب تا چو دهل مي‌کند فغان		تا بر درت به رسم بشارت همي زنند

اين منتي بر اهل زمين بود از آسمان

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته