بايزيد آمد شبي بيرون ز شهر

بايزيد آمد شبي بيرون ز شهر شاعر : عطار از خروش خلق خالي ديد شهر بايزيد آمد شبي بيرون ز شهر شب شده از پرتو او مثل روز ماهتابي بود بس عالم‌فروز هر يکي کار دگر را خاسته آسمان پر انجم آراسته کس نمي‌جنبيد در صحرا و دشت شيخ چنداني که در صحرا بگشت گفت يا رب در دلم افتاد شور شورشي بر وي پديد آمد به زور اين چنين خالي ز مشتاقان چراست با چنين درگه که در رفعت تر است هر کسي را راه ندهد پادشاه هاتفي گفتش که اي حيران راه کز در ما دور باشد هر...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

بايزيد آمد شبي بيرون ز شهر

شاعر : عطار

از خروش خلق خالي ديد شهر		بايزيد آمد شبي بيرون ز شهر
شب شده از پرتو او مثل روز		ماهتابي بود بس عالم‌فروز
هر يکي کار دگر را خاسته		آسمان پر انجم آراسته
کس نمي‌جنبيد در صحرا و دشت		شيخ چنداني که در صحرا بگشت
گفت يا رب در دلم افتاد شور		شورشي بر وي پديد آمد به زور
اين چنين خالي ز مشتاقان چراست		با چنين درگه که در رفعت تر است
هر کسي را راه ندهد پادشاه		هاتفي گفتش که اي حيران راه
کز در ما دور باشد هر گدا		عزت اين در چنين کرد اقتضا
غافلان خفته را دور افکند		چون حريم عز ما نور افکند
تا يکي را بار بود از صد هزار		سالها بودند مردان انتظار
بال و پر پرخون، برآوردند به ماه		جمله‌ي مرغان ز هول و بيم راه
درد مي‌ديدند درمان ناپديد		راه مي‌ديدند پايان ناپديد
کاسمان را پشت بشکستي درو		باد استغنا چنان جستي درو
هيچ مي‌سنجد درو بي‌هيچ شک		در بياباني که طاوس فلک
طاقت آن راه هرگز يک زمان		کي بود مرغي دگر را در جهان
جمع گشتند آن همه يک جايگاه		چون بترسيدند آن مرغان ز راه
جمله طالب گشته و به خرد شده		پيش هدهد آمدند از خود شده
بي‌ادب نتوان شدن در پيش شاه		پس بدو گفتند اي داناي راه
بر بساط ملک سلطان بوده‌اي		تو بسي پيش سليمان بوده‌اي
موضع امن و خطر دانسته‌اي		رسم خدمت سر به سر دانسته‌اي
هم بسي گرد جهان گرديده‌اي		هم فراز و شيب اين ره ديده‌اي
چون تويي ما را امام حل و عقد		راي ما آنست کين ساعت به نقد
پس بساز اين قوم خود را ساز راه		بر سر منبر شوي اين جايگاه
زانک نتوان کرد بر جهل اين سلوک		شرح گويي رسم و آداب ملوک
مي‌ببايد راه را فارغ‌دلي		هر يکي راهست در دل مشکلي
تا کنيم از بعد آن عزمي درست		مشکل دلهاي ما حل کن نخست
بستريم اين شبهت از دلهاي خويش		چون بپرسيم از تو مشکلهاي خويش
در ميان شبهه ندهد نور باز		زآنک مي‌دانيم کين راه دراز
بي‌دل و تن سر بدان درگه نهيم		دل چو فارغ گشت، تن در ره دهيم
بر سر کرسي شد و آغازکرد		بعد از آن هدهد سخن را ساز کرد
هرک رويش ديد عالي بخت شد		هدهد با تاج چون بر تخت شد
صف زدند از خيل مرغان سر به سر		پيش هدهد صد هزاران بيشتر
تا کنند آن هر دو تن مقري به هم		پيش آمد بلبل و قمري به هم
غلغلي افتاد ازيشان در جهان		هر دو آنجا برکشيدند آن زمان
بي‌قرار آمد ولي مدهوش شد		لحن ايشان هرکه را در گوش شد
کس نه باخود بود و نه بي‌خود پديد		هر يکي را حالتي آمد پديد
پرده از روي معاني بازکرد		بعد از آن هدهد سخن آغازکرد
تو بچه از ماسبق بردي به حق		سايلي گفتش که‌اي برده سبق
در ميان ما تفاوت از چه خاست		چون تو جويايي و ماجويان راست
قسم تو صافي و دردي آن ما		چه گنه آمد ز جسم و جان ما
چشم افتادست بر ما يک دمي		گفت اي سايل سليمان را همي
هست اين دولت مرا زان يک نظر		نه به سيم اين يافتم من ني به زر
زانک کرد ابليس اين طاعت بسي		کي به طاعت اين بدست‌آرد کسي
لعنتي بارد برو هر ساعتي		ور کسي گويد نبايد طاعتي
پس منه طاعت چو کردي بر بها		تو مکن در يک نفس طاعت رها
تا سليمان بر تو اندازد نظر		تو به طاعت عمر خود مي‌بر به سر
هرچ گويم بيشتر زان آمدي		چون تو مقبول سليمان آمدي

بايزيد آمد شبي بيرون ز شهر

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته