غازيي از کافري بس سرفراز

غازيي از کافري بس سرفراز شاعر : عطار خواست مهلت تا که بگزارد نماز غازيي از کافري بس سرفراز بازآمد جنگ هر دم بيش کرد چون بشد غازي نماز خويش کرد مهل خواست او نيز بيرون شد ز پيش بود کافر را نمازي زان خويش پس نهاد او سوي بت بر خاک سر گوشه‌اي بگزيد کافر پاک‌تر گفت نصرت يافتم اين جايگاه غازيش چون ديد سر بر خاک راه هاتفيش آواز داد از آسمان خواست تا تيغي زند بر وي نهان خوش وفا و عهد مي‌آري بجاي کاي همه بد عهدي از سر تا بپاي تو اگر تيغش...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

غازيي از کافري بس سرفراز

شاعر : عطار

خواست مهلت تا که بگزارد نماز		غازيي از کافري بس سرفراز
بازآمد جنگ هر دم بيش کرد		چون بشد غازي نماز خويش کرد
مهل خواست او نيز بيرون شد ز پيش		بود کافر را نمازي زان خويش
پس نهاد او سوي بت بر خاک سر		گوشه‌اي بگزيد کافر پاک‌تر
گفت نصرت يافتم اين جايگاه		غازيش چون ديد سر بر خاک راه
هاتفيش آواز داد از آسمان		خواست تا تيغي زند بر وي نهان
خوش وفا و عهد مي‌آري بجاي		کاي همه بد عهدي از سر تا بپاي
تو اگر تيغش زني جهل است جهل		او نزد تيغت چو اول داد مهل
گشته کژ، بر عهد خودنا مانده		اي و او فو العهد برنا خوانده
ناجوامردي مکن تو بيش ازين		چون نکويي کرد کافر پيش ازين
با کسان آن کن که با خود مي کني		او نکويي کرد و تو بد مي‌کني
کو وفاداري ترا، گر ممني		بودت از کافر وفا و ايمني
در وفا از کافري کم آمدي		اي مسلمان، نامسلم آمدي
در عرق گم ديد سر تا پاي خويش		رتف غازي زين سخن از جاي خويش
تيغش اندر دست، حيران مانده		کافرش چون ديد گريان مانده
کين زمان کردند از من بازخواست		گفت گريان از چه‌اي بر گفت راست
اين چنين گريان من از قهر توم		بي‌وفا گفتند از بهر توم
نعره‌اي زد بعد از آن بگريست زار		چون شنيد اين قصه کافر آشکار
از براي دشمن معيوب خويش		گفت جباري که با محبوب خويش
چون کنم من بي‌وفايي بي‌حساب		از وفاداري کند چندين عتاب
شرک سوزم، شرع آيين آورم		عرضه کن اسلام تا دين آورم
بي‌خبر من از خداوندي چنين		اي دريغا بر دلم بندي چنين
بي‌وفايي کرده‌اي تو بي‌ادب		بس که با مطلوب خود اي بي‌طلب
جمله در رويت بگويد يک به يک		ليک صبرم هست تا طاس فلک