از منيزيم چه مي دانيد؟

بدن يک فرد بالغ 28-20گرم منيزيم دارد که تقريباً 60درصد آن در استخوان، 26 درصد در عضلات و بقيه آن در بافت هاي نرم و مايعات بدن قرار دارد و هموستاز منيزيم به وسيله جذب روده اي و دفع کليوي کنترل مي شود.

اعمال منيزيم در بدن:
 

منيزيم يک مينرال(ماده معدني)ضروري براي بدن مي باشد. براي تشکيل استخوان، پروتئين ها، اسيدهاي چرب، سنتز سلول هاي جديد، فعال کردن ويتامين هاي B، شل نمودن ماهيچه ها، انعقاد خون، تشکيل آدنوزين تري فسفات (ATP)و ترشح و فعال نمودن انسولين مورد نياز مي باشد.
همچنين منيزيم در مسيري که در ارتباط با داروهاي بلوکه کننده کانال کلسيمي است نيز عمل مي کند.
شايد اين عمل منيزيم در بهبود بينايي افراد مبتلا به آب سياه و کاهش فشار خون دخيل باشد.
در تعدادي از مطالعات نشان داده شده که مکمل منيزيم موجب کاهش بيش فعالي در بچه ها شده است، چون در اين مطالعات ديده شده که سطح منيزيم خون افراد بيش فعال، پايين تر از سطح نرمال مي باشد. در افراد مبتلا به سندرم خستگي مزمن (CFS) نيز منيزيم خون پايين بود و با تزريق منيزيم به آنها اين علايم بهبود يافت.
افراد ديابتي سطح منيزيم خوني پايين تري نسبت به افراد سالم دارند. مکمل درماني با منيزيم نه تنها سطح منيزيم خون آنها را بهبود بخشيد، بلکه موجب بهبود تحمل گلوکز در آنها نيز شد.
تعدادي از بررسي ها نشان داد که منيزيم در بهبود بيماري مثانه در زنان که همراه با عدم کنترل ادرار در آنها مي باشد، مؤثر بوده است. همچنين مکمل منيزيم، دهيدراتاسيون گلبول هاي قرمز خون در بيماران مبتلا به آنمي داسي شکل را کاهش داد. استفاده از منيزيم براي مهار آتروژنزيز يا پيشگيري از بيماري ايسکميک قلبي در حال بررسي است.

جذب و دفع منيزيم:
 

کفايت جذب منيزيم، 45-35 درصد است. منيزيم در طول روده کوچک جذب مي شود، اما بيشترين جذب در ژژنوم اتفاق مي افتد.
وضعيت منيزيم در فرد، مقدار منيزيم در رژيم غذايي و ترکيب کلي رژيم غذايي بر کفايت جذب اثر مي گذارد. کليه ها به طور عمده کنترل تعادل منيزيم را از طريق نگهداري مؤثر منيزيم به ويژه هنگامي که دريافت کم است، بر عهده دارند.

کمبود منيزيم:
 

کمبود شديد منيزيم نادر است، اما نشانه هاي آن شامل لرزش، اسپاسم عضلاني، بي اشتهايي ،تهوع و استفراغ مي باشد.
تهي شدن شديد منيزيم، در متابوليسم استخوان مؤثر مي باشد که آثار آن شامل: مقاومت به ويتامين D، نقص رشد استخوان در جوانان، کاهش ترشح پاراتورمون توسط غدد پاراتيروئيد، نقص در پاسخ استخوان و کليه ها به پارتورمون است.
کمبود منيزيم در افرادي که ديورتيک هايي مصرف مي کنند که نتيجه آن تخليه پتاسيم است و نيز با مصرف مسهل ها، ايجاد مي شود.
مصرف الکل، سوختگي شديد و ديابت، از عوامل بالقوه کمبود منيزيم مي باشند. در مطالعه اي که ميان افراد آفريقايي -آمريکايي انجام شد، شيوع کمبود منيزيم 20درصد گزارش شد، اما افرادي که الکل مصرف مي نمودند، 6 برابر بيشتر از ساير افراد کمبود منيزيم را تجربه کرده بودند. تقريباً دو سوم افرادي که تحت درمان در بيمارستان هستند، کمبود منيزيم در آنها گزارش شده است.
اسهال مزمن، عفونت پانکراس و ساير وضعيت هايي که با سوء جذب همراه مي باشند، موجب کمبود اين عنصر مي شوند.

منابع غذايي:
 

منيزيم در بسياري از مواد غذايي وجود دارد و رژيم غذايي نرمال، معمولاً مقادير کافي از اين ماده معدني را فراهم مي نمايد. چون منيزيم جزء اساسي کلروفيل مي باشد، دانه ها، مغزها، حبوبات، غلات آسياب شده و سبزي هاي به رنگ سبز تيره از منابع خوب منيزيم هستند. ماهي، گوشت و ميوه هايي مانند سيب و پرتقال نيز منابع فقير اين ماده معدني مي باشند.

تداخلات منيزيم:
 

ويتامين B6 ميزان منيزيمي را که وارد سلول مي شود، افزايش مي دهد، بنابراين دريافت اين دو ماده مغذي با هم مفيد مي باشد. عنصر کلسيم با جذب منيزيم رقابت مي نمايد، بنابراين دو عنصر نبايد با هم دريافت گردند.

مسموميت:
 

مسموميت ناشي از مصرف زياد منيزيم غذايي و مکمل، بسيار نادر مي باشد. بالاترين مقدار قابل تحمل براي اين عنصر، mg/day350 مي باشد.
اما ذکر اين نکته قابل توجه است که افزايش منيزيم از کلسيفيه شدن استخوان جلوگيري مي کند و بنابراين به پوکي استخوان منجر مي شود.
منبع: نشريه ي دنياي تغذيه، شماره ي 90