بخشی از شکاف موجود در تاریخ تکامل انسان پر شد
جویندگان فسیل، بقایای آنچه را که احتمالا جد مستقیم انسان است و بیش از ۴ میلیون سال قبل می زیسته پیدا کرده اند.
کشف بقایای این موجود کهن به دانشمندان کمک کرده است شکاف هایی بزرگ در مرحله ای مهم از تکامل انسان را پر کنند.
پروفسور تیم وایت از دانشگاه کالیفرنیا در برکلی و همکارانش این گنجینه فسیلی را در منطقه "اواش میانی" در اتیوپی کشف کرده اند.
آنها این یافته ها را که می گویند به گونه ای به نام "آسترالوپیتکوس آنامنسیس" (Australopithecus anamensis) تعلق دارند در نشریه "نیچر" تشریح کرده اند.
آسترالوپیتکوس یک نوع اصلی کهن از موجودات انسان نما یا همان هومینیده است.
عموما تصور می شود که نوع ما انسانها، هومو، از این گروه تکامل یافته باشد. بنابراین رابطه آسترالوپیتکوس با هومینیدهای دو پای حتی قدیمی تر، برای درک سرمنشاء پیدایش ما انسان ها اهمیت اساسی دارد.
وقتی دانشمندان بقایای ۱/۴ (چهار و یک دهم) میلیون ساله آنامنسیس را در کنار فسیل های یافته شده در همان ناحیه کلی از اتیوپی قرار می دهند، به این نتیجه می رسند که این نمونه ها ظاهرا سیر تکامل میان گونه های قدیمی تر و جدیدتر را کامل می کند.
تیم وایت به سایت خبری بی بی سی گفت: "نکته با اهمیت در مورد این سلسله اتیوپیایی این است که آنامنسیس بین هومینیدها قدیم تر و اخیرتر جای گرفته است."
آسترالوپیتکوس آنامنسیس نقش واسطه را میان این دو بازی می کند؛ نه فقط از لحاظ ترتیب زمانی بلکه همچنین به لحاظ آناتومی.
گونه آنامنسیس برای دانشمندان تازگی ندارد، اما محققان می گویند که "این اولین بار است که نشان داده می شود این سه گونه به ترتیب زمانی و در یک مکان، یکی پس از دیگری ظاهر می شوند."
یک توضیح ممکن برای این کشف این است که یک گونه به سادگی به گونه دیگر تکامل یافته است.
یک احتمال دیگر این است که آسترالوپیتکوس ابتدا به عنوان انشعاب فرعی آردیپیتکوس ظهور کرد. براساس این نظر، گونه مادر برای مدتی در کنار گونه دختر می زیسته تا اینکه منقرض شده است.
اما هیچ نشانه ای مبنی بر اینکه این سه گونه همزمان در اتیوپی زیسته باشند یافت نشده است.
شکافی که هنوز باز است
تیم وایت توضیح داد: "فکر می کنم بتوان بدون اغراق استدلال کرد که شواهد ضمنی استوار بر جغرافیا و زیستگاه، نشانگر تکامل یکی از گونه ها به دیگری است و آنچه ما اینجا ناظر آن هستیم همانا شکل گرفتن مرحله دوم تکامل انسان یعنی پیدایش آسترالوپیتکوس است."
کشفیات تازه تا حدودی شکاف میان آردیپیتکوس و آسترالوپیتکوس را پر می کنند اما نه به طور کامل.
پروفسور وایت گفت: "شکاف کاملا پر نمی شود؛ یک شکاف بزرگ پر شده اما دو شکاف کوچکتر ایجاد شده است."
"ما اکنون شکافی میان ۴/۴ میلیون سال قبل و ۱/۴ میلیون سال را پیش چشم داریم. این یعنی ۳۰۰ هزار سال؛ که با مقیاس های انسانی زمانی بس طولانی است، اما نه در مقیاس های زمین شناسی."
این فسیل ها متعلق به حداقل ۸ موجود بوده است و شامل بزرگترین دندان نیش متعلق به یک هومینید، قدیمتی ترین
استخوان ران شناخته شده از آسترالوپیتکوس و همچنین استخوان های دست و پا از این موجود است.
منبع: www.pezeshk.us
ارسال توسط كاربر محترم:omidayandh
کشف بقایای این موجود کهن به دانشمندان کمک کرده است شکاف هایی بزرگ در مرحله ای مهم از تکامل انسان را پر کنند.
پروفسور تیم وایت از دانشگاه کالیفرنیا در برکلی و همکارانش این گنجینه فسیلی را در منطقه "اواش میانی" در اتیوپی کشف کرده اند.
آنها این یافته ها را که می گویند به گونه ای به نام "آسترالوپیتکوس آنامنسیس" (Australopithecus anamensis) تعلق دارند در نشریه "نیچر" تشریح کرده اند.
آسترالوپیتکوس یک نوع اصلی کهن از موجودات انسان نما یا همان هومینیده است.
عموما تصور می شود که نوع ما انسانها، هومو، از این گروه تکامل یافته باشد. بنابراین رابطه آسترالوپیتکوس با هومینیدهای دو پای حتی قدیمی تر، برای درک سرمنشاء پیدایش ما انسان ها اهمیت اساسی دارد.
وقتی دانشمندان بقایای ۱/۴ (چهار و یک دهم) میلیون ساله آنامنسیس را در کنار فسیل های یافته شده در همان ناحیه کلی از اتیوپی قرار می دهند، به این نتیجه می رسند که این نمونه ها ظاهرا سیر تکامل میان گونه های قدیمی تر و جدیدتر را کامل می کند.
تیم وایت به سایت خبری بی بی سی گفت: "نکته با اهمیت در مورد این سلسله اتیوپیایی این است که آنامنسیس بین هومینیدها قدیم تر و اخیرتر جای گرفته است."
انسان میانی
آسترالوپیتکوس آنامنسیس نقش واسطه را میان این دو بازی می کند؛ نه فقط از لحاظ ترتیب زمانی بلکه همچنین به لحاظ آناتومی.
گونه آنامنسیس برای دانشمندان تازگی ندارد، اما محققان می گویند که "این اولین بار است که نشان داده می شود این سه گونه به ترتیب زمانی و در یک مکان، یکی پس از دیگری ظاهر می شوند."
یک توضیح ممکن برای این کشف این است که یک گونه به سادگی به گونه دیگر تکامل یافته است.
یک احتمال دیگر این است که آسترالوپیتکوس ابتدا به عنوان انشعاب فرعی آردیپیتکوس ظهور کرد. براساس این نظر، گونه مادر برای مدتی در کنار گونه دختر می زیسته تا اینکه منقرض شده است.
اما هیچ نشانه ای مبنی بر اینکه این سه گونه همزمان در اتیوپی زیسته باشند یافت نشده است.
شکافی که هنوز باز است
تیم وایت توضیح داد: "فکر می کنم بتوان بدون اغراق استدلال کرد که شواهد ضمنی استوار بر جغرافیا و زیستگاه، نشانگر تکامل یکی از گونه ها به دیگری است و آنچه ما اینجا ناظر آن هستیم همانا شکل گرفتن مرحله دوم تکامل انسان یعنی پیدایش آسترالوپیتکوس است."
کشفیات تازه تا حدودی شکاف میان آردیپیتکوس و آسترالوپیتکوس را پر می کنند اما نه به طور کامل.
پروفسور وایت گفت: "شکاف کاملا پر نمی شود؛ یک شکاف بزرگ پر شده اما دو شکاف کوچکتر ایجاد شده است."
"ما اکنون شکافی میان ۴/۴ میلیون سال قبل و ۱/۴ میلیون سال را پیش چشم داریم. این یعنی ۳۰۰ هزار سال؛ که با مقیاس های انسانی زمانی بس طولانی است، اما نه در مقیاس های زمین شناسی."
این فسیل ها متعلق به حداقل ۸ موجود بوده است و شامل بزرگترین دندان نیش متعلق به یک هومینید، قدیمتی ترین
استخوان ران شناخته شده از آسترالوپیتکوس و همچنین استخوان های دست و پا از این موجود است.
منبع: www.pezeshk.us
ارسال توسط كاربر محترم:omidayandh
