جهنم سبز

جنگل هاي بکر آمازون، از مخوف ترين مکان هاي دنياست که راز و رمز زيادي را در دل خود پنهان کرده است
آمازون، پهناورترين جنگل در آمريکاي جنوبي است که در بين کشورهاي اکوادور، پرو، ونزوئلا و کلمبيا قرار دارد اما بيشترين قسمت آن به برزيل منحصر مي شود. پيدايش اين جنگل قديمي به 200 تا 500 ميليون سال قبل يعني دوره اول زمين شناسي باز مي گردد. در جنگل هاي مرطوب آمازون تقريباً هر روز باران سنگيني مي بارد و به همين دليل آمازون در تمام فصول سال هوايي گرم و مرطوب دارد. به خاطر قرارگيري اين جنگل در منطقه استوايي، متوسط درجه حرارت در مرکز آن به 30 درجه سانتي گراد و در غربي ترين منطقه که خنک ترين جاي آمازون به حساب مي آيد، اين دما به 25 درجه سانتي گراد مي رسد. در اين جنگل 2500 نوع درخت مختلف و همچنين 30 هزار گونه گياه وجود دارد. دانشمنداني که براي تحقيق به اين منطقه سفر کرده اند، آنجا را با وجود زيبايي هاي بي شمار، به دليل آمار بسيار کشته شدگان و گمشدگان، جهنم سبز ناميده اند. اين جنگل ها تا پيش از ورود اروپاييان، محل زندگي 5 تا 13 ميليون سرخپوست بوده اند که در هزار قبيله زندگي مي کرده اند. امروزه قبيله هاي باقيمانده از ترس چوب برهاي جنگل، ملاکان زمين و شيوع انواع بيماري ها دائم در حال فرار هستند.

رودخانه آمازون
 

بزرگترين رودخانه دنيا آمازون است که با 1100 انشعاب و 6/7 هزار کيلومتر طول، از کوه هاي 12 ميليون ساله آند در آمريکاي جنوبي شروع شده و پس از گذر از يک مسير پر پيچ و خم، به سمت شرق و اقيانوس اطلس مي رود. دهانه اين رودخانه بسيار عريض است؛ به طوري که حتي کشتي ها قادر به عبور از آن هستند. البته در قسمت هايي از اين رودخانه که داراي آب گرم و نسبتاً راکد است، حيوانات عجيبي نيز زندگي مي کنند که يک نمونه از آنها، نوع خاصي از گربه ماهي است که به دليل زندگي در يکي از بکرترين مناطق دنيا بسيار بزرگتر از حد معمول است. بزرگ ترين و معروف ترين ماهي هاي آب شيرين در اين رودخانه زندگي مي کنند. نام اين رودخانه به دليل خطرناک بودن، آمازون گذاشته شده است که به زبان بوميان آنجا به معني شکننده قايق است. طبق تحقيقات به دست آمده، طول عمر اين رودخانه 11 ميليون سال محاسبه شده است.

تمدن گمشده آمازون
 

فرانسيسکو پيزارو گونزالس اهل اسپانيا، يکي از کشور گشايان خونخوار دنيا بود که به قصد پيدا کردن شهر الدرادو که گفته مي شد حتي پياده روهاي آن از طلا پوشيده شده است، پا به آمريکاي جنوبي و آمازون نهاد که در آن زمان جزئي از قلمرو اينکاها بود و هيچ انساني به جز افراد قبيله به آنجا نرفته بودند.
در سال 1524 او براي اولين بار به آمريکاي جنوبي رفت اما به دليل کافي نبودن آب و آذوقه و همچنين جنگ با بوميان منطقه، خسته و بيمار به کشور خود بازگشت.

دو سال بعد دوباره پيزارو به همراه گروهش راهي آمريکاي جنوبي شدند. اين بار در هنگام گذر از خط استوا توانستند غنايم با ارزشي از جنس طلا و نقره به دست آورند که همين امر باعث بروز اختلاف در ميان گروه شد.
آنها در اين سفر براي اولين بار شتر لاما را ديدند و نام آن را شتر کوچک گذاشتند. پيزارو در سفرهاي خود با بوميان منطقه برخورد کرد. ولي بعد از بازگشت و گفتن مشاهداتش هيچ کس حرف هاي او را در مورد اين انسان ها باور نکرد. اما با توضيحاتي که پيزارو راجع به اين منطقه داد بسياري از محققان بعدها به آمازون رفته و در آن هنگام که اين جنگل ها به عنوان منطقه مسکوني بوميان آمريکا در کل دنيا شناخته شد.

قبيله هاي آمازون
 

در جنگل هاي آمازون هنوز قبايلي هستند که به دور از هياهوي شهر و به سبک گذشته و اجدادشان به زندگي خود ادامه مي دهند. اما به جز قبايل بومي که در دل جنگل زندگي مي کنند و هيچ ارتباطي با دنياي بيرون ندارند، گروه هاي بومي ديگري نيز در شهرها و روستاهاي اطراف زندگي مي کنند که تعداد آنها تقريباً به 20 ميليون نفر مي رسد.
نيمي از جمعيت اين قبايل طي ساليان متمادي بر اثر بيماري، گرسنگي و جنگ جان خود را از دست داده اند. اين قبايل در تمام آمازون با يکديگر متفاوت هستند يعني تقريباً 200 قبيله با فرهنگ هاي مختلف هستند که حتي زبان آنها با هم متفاوت است. آنها به 180 زبان مختلف صحبت مي کنند.
هر سال در ماه هاي ژوئن و اگوست، قبايل مستقر در آمازون و شهرهاي اطراف جشني به نام کوارپ برگزار مي کنند. در اين جشن که در واقع براي بزرگداشت رفتگانشان برپا مي شود، هر قبيله رقص، غذاهاي بومي و آيين هاي خود را به نمايش مي گذارد.
ورود غريبه ها به اين جشن براي تماشا تنها با اجازه روساي قبايل امکان پذير است. اما اين جشن مربوط به قبايلي مي شود که با وجود زندگي در جنگل، با يکديگر و حتي گاهي با دنياي بيرون در ارتباط هستند.
طبق تحقيق دانشمنداني که به اين جنگل ها سفر کرده اند، 50 قبيله بومي، شناسايي شده اند که به طور کلي با دنياي بيرون از جنگل غريبه اند و حتي از قبايل ديگر نيز دوري مي کنند.
تصميم دولت برزيل در مورد آنها اين گونه است که بايد اين قبايل به حال خود رها شوند تا به خاطر رفتن بيگانگان به حريم خصوصي شان مجبور به پناه بردن به اعماق جنگل نباشند، چون اين کار باعث مي شود آنها به مناطق دورافتاده رفته و ديگر نتوان اطلاعي از آنها به دست آورد.
همچنين دولت برزيل برايشان منطقه اي حفاظت شده در نظر گرفته تا از پيشروي آنها به اعماق جنگل جلوگيري شود. اين برنامه ريزي از طرف دولت، به اين خاطر است که طبق آمار به دست آمده در چند سال اخير، تعداد آنها رو به افزايش است و اين براي دانشمندان و محققان اميدوارکننده است. بعضي از اين قبايل به دليل چادرنشين بودن، مرتب محل زندگي خود را تغيير مي دهند اما بيشتر آنها در خانه هايي زندگي مي کنند که سال ها قبل به دست اجدادشان ساخته شده بود. بعضي از اين قبايل جمعيتي حدود 200 نفر دارند اما تعداد محدودي از اين قبايل جمعيتشان تا 30 هزار نفر نيز مي رسد.

بيشتر اين قبايل در مناطق نزديک به برزيل، کلمبيا و ونزوئلا يعني شمال غربي جنگل که نسبتاً پرباران است، ساکن هستند.
در منطقه اي ديگر به نام آلتوزينگو در ايالت ماتوگروسو در برزيل، 14 قبيله ديگر زندگي مي کنند که 10 قبيله داراي فرهنگ و زبان مختلف هستند اما با يکديگر ارتباط نزديکي دارند ولي چهار قبيله باقيمانده جزو آنهايي هستند که هيچ ارتباطي با دنياي بيرون از قبيله شان ندارند و همين امر باعث شده تا اين چهار قبيله در معرض انقراض قرار بگيرند.
با وجود اينکه محققان تمام تلاششان را براي شناسايي کل قبايلي که در اين نواحي زندگي مي کنند انجام داده اند اما هستند گروه هايي که از ديد ديگران پنهان مانده اند. براي مثال مدتي قبل يک گروه باستان شناس که با هلي کوپتر بر بالاي جنگل هاي آمازون مشغول گردش بودند، موفق شدند در يکي از بکرترين مناطق آمازون يک قبيله سرخپوست را شناسايي کنند.
اين طور که به نظر مي رسيد اين قبيله تا به حال با انسان هاي ديگر برخورد نکرده بودند زيرا درست در زماني که باستان شناسان قصد عکسبرداري از آنها را داشتند، مردم قبيله به سمت آنها نيزه و تير پرتاب کردند.
اين گروه توانستند به سختي چندين عکس از آنها بگيرند تا ثابت کنند اين افراد واقعاً وجود دارند. دولت برزيل نيز اين موضوع را بسيار مهم دانسته و از آن به عنوان کشفي بزرگ نام برد. آمار نشان مي دهد که قبل از کشف قاره آمريکا توسط کريستف کلمب در قرن 15 ميلادي، حدود هفت الي ده ميليون آمريکايي در جنگل هاي انبوه آمريکا زندگي مي کردند که حدود نيمي از آنها در برزيل ساکن بودند.
وقتي اروپايي ها به آمريکاي جنوبي آمدند، تمدن هاي بومي آمريکا رفته رفته کمرنگ شدند و بسياري از مردم اين قبايل به خاطر بيماري هاي منتقل شده توسط اروپايي ها جان خود را از دست دادند.
معروف ترين قبيله اي که از تمام قبايل آمازون قديمي تر است، قبيله ياگوآ است که افراد آن حتي نمي توانند زبان هيچ کدام از قبايل ديگر را بفهمند.
خانه هاي آنها مالوکا ناميده مي شود که خانه هايي بزرگ و حصيري است؛ به طوري که 15 خانوار مي توانند در آن زندگي کنند. اين قبيله نسبت به قبايل ديگر داراي جمعيت بيشتري است.

گوشت قرمز ممنوع
 

يکي از قديمي ترين قبايل سرخپوست آمازون اناونه ناوه است که در حاشيه رودلاس پيدراس در نزديکي پرو زندگي مي کنند. اولين باري که اين قبيله با سفيدپوستان ارتباط برقرار کرد سال 1974 يعني 36 سال پيش بود. جمعيت اين قبيله در حال حاضر 420 نفر است. اهالي اين قبيله به خاطر مهارت خاصي که در ماهيگيري دارند در ميان مردم منطقه بسيار معروف هستند.
ماهيگيري در اين قبيله چند ماه طول مي کشد اما تعداد ماهي هاي صيد شده به روش آنها بي شمار است. غذاي محلي اين قبيله مانديوکا است که از آرد و ذرت تهيه مي شود.
قبيله آناونه ناوه برخلاف ديگر قبايل، حيوانات داراي گوشت قرمز را شکار نمي کنند و از خوردن گوشت قرمز اجتناب مي کنند و اگر در اين قبيله کسي گوشت قرمز بخورد قانون شکن به حساب مي آيد. در دهه هاي اخير بسياري از زمين هاي آنها توسط جويندگان الماس، دامداران و کشاورزان از آنها گرفته شده است.

گمشدگان آمازون
 

جنگل هاي انبوه آمازون قربانيان بي شماري گرفته است. تعدادي از کساني که به آمازون رفتند هيچگاه باز نگشتند. يکي از معروف ترين گمشدگان آمازون، پرسي فائوست بود که بعدها داستان او الهام بخش فيلم هاي اينديانا جونز شد. کلنل پرسيوال هريسون فائوست در 18 آگوست 1867 در انگلستان به دنيا آمد. پرسي بعد از اتمام تحصيلاتش در مرکز پژوهش هاي جغرافيايي سلطنتي به عنوان باستان شناس مشغول به کار شد. فائوست براي اولين بار در سال 1906 يعني زماني که 39 سال داشت به جنگل هاي برزيل و بوليوي سفر کرد و با تحقيقاتي کامل در مورد اين جنگل ها و بوميان آنجا به انگلستان بازگشت. سال ها بعد دوباره فائوست تصميم گرفت به جنگل هاي آمازون سفر کند اما نمي دانست اين بار سرنوشت ديگري برايش رقم خورده و آن هم ناپديد شدن در بزرگترين جنگل دنيا بود. در 20 آوريل سال 1925 فائوست به همراه پسر بزرگش جک فائوست و دوستش راليق ريمل به اعماق جنگل هاي آمازون رفت تا به عجايب ناشناخته از آنها پي ببرند.

آنها در پي شهري گم شده بودند که نام آن را z گذاشتند. اما آنها هيچگاه بازنگشتند تا اطلاعاتي در مورد شهر تازه کشف شده به جهانيان بدهند. آخرين جايي که مردم آنها را ديده بودند شهري نزديک جنگل به نام کالاپالوس بود. فرضيه هاي زيادي در مورد گم شدن آنها ارائه شد و قوي ترين فرضيه کشته شدن اين سه نفر به دست بوميان منطقه بود. اما هر بار مقداري از وسايل آنها در گوشه و کناري از جنگل پيدا مي شد. براي مثال در سال 1927 پلاک هاي آنها توسط افراد محلي پيدا شد و در سال 1933، قطب نمايي که در تمام سفرهاي فائوست همراهش بود و هيچگاه از خود جدا نمي کرد يافت شد. اما اين پايان ماجرا نبود، نکته اي که در مورد اين داستان خيلي عجيب است، ناپديد شدن افراد گروه هايي است که براي پيدا کردن آنها به اعماق جنگل هاي آمازون رفته بودند که شمار اين افراد به بيش از 100 نفر مي رسد. در سال 1951 تعدادي اسکلت در جنگل هاي آمازون پيدا شد که محققان احتمال دادند مربوط به فائوست و افرادش باشد اما پس از انجام آزمايش دي ان اي اين فرضيه رد شد. در سال 2005 يک نويسنده نيويورکي به نام ديويد گران در صدد پيدا کردن شهري برآمد که فائوست به خاطر آن جانش را از دست داده بود. اولين کاري که او براي گشودن اين راز سر به مهر انجام داد، رفتن به دهکده اي بود که آنها براي آخرين بار آنجا ديده شده بودند، يعني کالاپالوس. او توانست اطلاعات باارزشي از افراد بسيار پير و قديمي اين منطقه به دست آورد. به گفته آنها بعد از گذشت مدتي پس از اينکه فائوست از آنجا حرکت کرد در ميان جنگل، دودي شديد به نظر مي رسيد و به همين خاطر احتمال اينکه آنها به دست قبيله آدمخوارها کشته شده باشند بسيار زياد است. وقتي ديويد به نيويورک بازگشت کتابي به نام تمدن گمشده شهر Z نوشت که تمام داستان فائوست و فرضيه هاي گم شدن او و گروهش در آن ذکر شده بود.
در اولين سفري که فائوست به جنگل هاي آمازون داشت، با موجودي عظيم الجثه در رودخانه آمازون مواجه شده بود و آن موجود چيزي نبود جز يک آناکونداي غول پيکر. او در يادداشت هاي خود ذکر کرده بود؛« اين موجود سري مثلثي و بدني پهن و بلند داشت که به آرامي دور قايق ما مي چرخيد و هر لحظه ممکن بود که قايق ما را واژگون کند. من در يک حرکت سريع اسلحه ام را پشت حيوان گرفته و شليک کردم و او به سرعت از نظر ناپديد شد.» به گفته فائوست قطر بدن اين مار به 50 سانتي متر و طول آن به 19 متر مي رسيد.

نجات يافتگان آمازون
 

مادام ايزابل گودين يکي ديگر از افرادي بود که به جنگل هاي آمازون سفر کرد و داستاني جاودانه از خود به جاي گذاشت. همسر ايزابل، جين گودين يکي از افرد تيم تحقيقاتي علمي فرانسه بود.
او در سال 1750 براي انجام يک سري تحقيقات به جنگل هاي آمازون اعزام شد؛ اين زماني بود که او تازه با ايزابل ازدواج کرده و او باردار بود. به همين خاطر مجبور شد تا ايزابل را نيز همراه خود ببرد اما او را در يکي از نزديک ترين شهرهاي جنگلي به نام کويتو گذاشت تا خودش به تنهايي به جنگل برود. ايزابل تا سال 1765 با اميد، چشم انتظار بازگشت شوهرش بود اما هيچ خبري از جين نشد و به همين دليل ايزابل نامه اي به دولت برزيل نوشته و از آنها درخواست کمک کرد تا بلکه بتوانند ردي از شوهرش پيدا کنند. برزيل درخواست کمک او را قبول کرده و تيمي تحقيقاتي را با او با اين سفر فرستاد. آنها سفر دريايي خود را آغاز کردند اما تمام افرادي که با او در اين سفر همراه شده بودند بر اثر حمله خفاش هاي خون آشام، مالاريا و نيش مارهاي عظيم الجثه آمازوني جان خود را از دست دادند. در اين زمان ايزابل تنها و مستأصل به راه خود ادامه داد تا اينکه به يکي از قبايل بومي برخورد؛ در اين هنگام از شدت ضعف و خستگي از هوش رفت. بوميان ايزابل را براي درمان به يکي از معابد محلي بردند تا سلامتش را دوباره بازيابد و بتواند به سفر خود ادامه دهد. اين قبيله به ايزابل لباس و غذا دادند و توشه سفرش را آماده کردند و ايزابل به راه خود ادامه داد. اين سفر 4 سال به طول انجاميد تا اينکه در سال 1769 و در ميان جنگل، عجيب ترين اتفاق زندگي اش به وقوع پيوست. او در ميان يکي از قبايل آمازوني، شوهرش را پيدا کرد.
جين به خاطر حادثه شديدي که در ميان راه برايش بوجود آمده بود حافظه خود را از دست داده بود و به همين خاطر با يکي از قبايل زندگي مي کرد اما با ديدن ايزابل و کمک هاي او توانست دوباره حافظه خود را به دست آورد.

آنها پس از تقريباً 20 سال دوري، با هم به پاريس بازگشته و زندگي جديدي را آغاز کردند. در طول سال هايي که اين زوج در جنگل هاي آمازون سرگردان بودند با اتفاقات عجيبي برخورد کرده بودند. آنها در يادداشت هاي خود خاطراتشان را نوشته بودند، از جمله فرار از دست حيوانات عجيب و عظيم الجثه و همچنين پنهان شدن از دست قبايل آدمخوار و گذراندن شب در جنگل هايي با حشرات خطرناک و خوردن گوشت شکار، مطالبي بود که در خاطرات آنها اشاره شده بود. جين در سال 1792 از دنيا رفت و ايزابل نيز که ديگر طاقت دوري او را نداشت، چند ماه پس از شوهرش از دنيا رفت.
از ديگر گمشدگان جنگل هاي آمازون، يوسي گيسبرگ بود که در سال 1981 براي انجام يکسري تحقيقات از طرف ارتش انگلستان به آمريکاي جنوبي فرستاده شد. يوسي به مدت سه هفته در اين جنگل مخوف گم شده بود ولي به طرز معجزه آسايي از مرگ نجات يافت و توانست با تجربيات جذاب ولي ترسناک به لندن بازگردد. او پس از بازگشت کتابي از خاطرات خود در آمازون منتشر کرد و نام آن را « گمشده در جنگل» گذاشت. يوسي خاطرات خود را اين گونه بيان مي کند:« من در آن زمان تنها 22 سال داشتم و عاشق هيجان و ماجراجويي بودم. وقتي به بوليوي رسيدم، از مردم منطقه داستان هاي عجيب و غريب زيادي راجع به جنگل هاي مرموز آمازون شنيدم و اين کنجکاوي دليل اصلي سفر من به آمازون بود.» يوسي در اين سفر با ماجراجوي ديگري به نام مارکوس آشنا شد و با هم اين سفر را آغاز کردند. مارکوس که قبلاً نيز بارها به آمازون رفته بود، از داستان هاي خود براي يوسي تعريف کرد و او هرچه بيشتر براي سفر راغب مي شد. در راه با افراد ديگري به نام هاي کوين و کارل آشنا شدند و به اين ترتيب يک گروه تشکيل دادند. اما آنها خبر نداشتند که کنجکاوي بيش از حد مي تواند برايشان ايجاد دردسر کند. آنها با شجاعت تمام به اعماق جنگل رفتند؛ بدون اينکه براي پيدا کردن راه بازگشت براي خود نشانه اي بگذارند و همين باعث شد تا راهشان را گم کنند و فقط در جنگل دور خود بچرخند. کم کم آب و آذوقه اي که همراه آورده بودند، تمام شد و آنها مجبور شدند براي سير کردن شکم خود، شکار کنند و چون هيچ کدام شکارچي ماهري نبودند، تنها مي توانستند ميمون ها را شکار کنند. پس از چند روز سرگرداني آنها بالاخره رودخانه آمازون را پيدا کردند و چون مي دانستند اين رودخانه از شهرهاي زيادي مي گذرد، به فکر ساختن بلمي براي رد شدن از رودخانه افتادند. يوسي در ادامه داستان خود مي گويد:« مي دانستيم که اين کار ريسک بزرگي است اما براي رهايي از اين مخمصه، مجبور به پذيرفتن اين ريسک بوديم. پشه هاي وحشي تمام بدنمان را گزيده بودند و به خاطر خوردن گوشت ميمون بيمار شده بوديم. کوين بسيار بيمار بود و ما احتمال مي داديم مالاريا گرفته باشد. اين بلم آخرين اميد ما براي بازگشت بود. مي دانستيم خطرات بسياري در مسير رودخانه خواهيم داشت که از جمله آنها آبشارهاي فراوان و پر خطر رودخانه آمازون و حيواناتي بود که در اين رودخانه زندگي مي کردند.» اما اين بلم فکر خوبي براي نجات نبود و به خاطر نداشتن امکانات کامل براي ساخت بلم، آنها نتوانسته بودند آن را محکم بسازند. قايق تنها پس از 15 الي 20 دقيقه حرکت در رودخانه شکسته شد و آنها داخل آب افتادند. عمق رودخانه آن قدر زياد بود که به زحمت و با کمک تکه چوب هاي قايق، تنها سر خود را بيرون از آب نگه داشته بودند تا بتوانند نفس بکشند. آنها تمام مسير را با جريان آب طي کرده و تقريباً با تمام موانعي که در راه بود، برخورد کردند تا اينکه بالاخره زخمي و سرگردان به ساحل رسيدند ولي به خاطر خستگي و صدمات شديد تا ساعت ها از هوش رفته بودند.
اين چهار نفر تازه به هوش آمده و براي خود آتشي روشن کرده بودند و فکر مي کردند بالاخره همه چيز تمام شده و نجات يافته اند که ناگهان يک يوزپلنگ را در مقابل خود ديدند اما اين بار بخت با آنها يار بود زيرا يوزپلنگ گرسنه نبوده و مارکوس توانست با استفاده از يک تکه آتش او را ترسانده و فراري دهد. آنها شب و روز به مسير خود ادامه دادند ولي گويا مشکلات دست بردار نبودند. اين بار کارل ناگهان در يک باتلاق افتاد و با هر حرکت، بيشتر در آن فرو مي رفت. يوسي و مارکوس براي بيرون کشيدن کارل بسيار تلاش کردند اما بي نتيجه بود و او در باتلاق غرق شد. مارکوس، کوين و يوسي به راه خود بدون کارل ادامه دادند. آنها بسيار خسته و بيمار بودند و تنها پوست و استخوانشان باقي مانده بود. درست زماني که آنها ديگر هيچ اميدي به زنده ماندن نداشتند، با يک قبيله سرخ پوست برخورد کردند. مارکوس در مورد اين قبيله مي گويد:« در ابتدا ما از اين قبيله ترسيديم و فرار کرديم زيرا فکر مي کرديم آنها ما را خواهند کشت اما افراد اين قبيله تنها قصد کمک داشتند. آنها زخم هاي ما را مداوا کردند و به ما غذا دادند و ما دوباره به مسير خود ادامه داديم.» در ميانه راه مارکوس، يوسي و کوين را گم کرد و ديگر موفق به پيدا کردن آنها نشد. يوسي و کوين از راهي که افراد قبيله نشان داده بودند، به سن خوزه رسيدند اما مارکوس هيچ گاه پيدا نشد و حتي تيم تحقيق نيز هيچ ردي از او پيدا نکردند. اکنون يوسي و کوين دوستان بسيار صميمي هستند و از اين سفر به عنوان وحشتناک ترين و عجيب ترين تجربه زندگي خود ياد مي کنند.

شنا در خطرناکترين رودخانه دنيا
 

با اينکه رودخانه آمازون بسيار خطرناک و مرگ آور به نظر مي رسد اما براي برخي از افراد تنها يک سرگرمي بوده و مي تواند آنها را به آرزوهايشان برساند. از جمله اشخاصي که براي زنده نگه داشتن نام خود، دل به دريا زده و تمام خطرات اين مسير دشوار را به جان خريد، مارتين استلر است که تصميم گرفت کاري را انجام دهد که تا به حال هيچ کس جرأت انجام آن را نداشته است و آن شنا در طول رودخانه آمازون بود. مارتين تصميم خود را گرفته بود؛ حتي اگر در اين راه جانش را از دست مي داد.

در سال 2007 مارتين، 5268 کيلومتر را در عرض 66 روز، در رودخانه مخوف آمازون شنا کرد. او اين مسير را از رشته کوه هاي آند در پرو آغاز کرده و در سواحل آتلانتيک در برزيل به اتمام رساند. ميليون ها بيننده از طريق دوربين هاي نصب شده در مسير، مارتين را همراهي مي کردند.
بعدها کتابي از تجربيات مارتين به چاپ رسيد که تمام سفرهاي او را شامل مي شد. مارتين استلر تا به حال موفق شده است چهار رکورد در کتاب رکوردهاي گينس ثبت کند. او در يکي از رکوردهايش در سال 1997 طول بين آفريقا و اروپا را شنا کرده بود و همچنين شنا در رود دانوب در سال 2000 و شنا در رود مي سي سي پي در سال 2002 از ديگر رکوردهاي مارتين است.

اتفاقات غيرطبيعي
 

با اينکه جنگل ها و رودخانه آمازون سرشار از زيبايي است اما در آنجا بايد منتظر هرگونه رخداد شگفت انگيزي بود. در 9 نوامبر سال 1989 يک کشتي مسافرتي کوچک با 25 مسافر و خدمه از رودخانه آمازون مي گذشتند که ناگهان حفره اي عجيب و ترسناک درست در مقابل آنها و در آب هاي رودخانه ايجاد شد اما وقتي که کشتي رفته رفته دچار اين گرداب مي شد، ناخداي کشتي که سال هاي سال عمر خود را در اين راه گذرانده بود، توانست کشتي را از غرق شدن نجات دهد ولي 2 نفر از مسافران درون آب افتاده و جان خود را از دست دادند و همچنين 10 نفر ديگر به شدت زخمي شدند.

اين اتفاق تا به حال بارها در اين قسمت رودخانه رخ داده و جان بسياري را گرفته است اما هنوز هيچ دليل علمي اي براي اين پديده وجود ندارد، زيرا هميشه اين حفره در اين قسمت وجود ندارد و فقط گاهي به وجود مي آيد.
يکي ديگر از اتفاقاتي که در جنگل هاي آمازون به وقوع پيوست گم شدن يک هواپيماي کوچک نظامي با 9 سرنشين بود. در سوم اکتبر سال 2009، اين هواپيما که در حال عبور از بالاي جنگل هاي آمازون بود، دچار توفان هاي شديد اين منطقه شده و کنترلش را از دست داده و در نهايت سقوط کرد، اما 7 سرنشين هواپيما هيچگاه پيدا نشدند و تنها 2 نفر از آنان توانسته بودند از طريق شنا از آب هاي رودخانه آمازون خود را به شهرهاي اطراف برسانند اما گفتند که از سرنوشت همراهانشان هيچ اطلاعي ندارند و چون از پيدا شدن آنها نااميد شده بودند فقط جان خود را نجات دادند.

اشکال عجيب در آمازون
 

در عکس هاي هوايي که از اطراف جنگل هاي آمازون گرفته شده است، اشکال عجيبي ديده شده است که در چمن زمين هاي پهناور اطراف جنگل به وجود آمده است. از سال 1999 تا به حال هر بار که از اين منطقه عکسبرداري شده است، طرح به وجود آمده با دفعه قبل متفاوت بوده است؛ به طوري که در بين اين سال ها بيش از 200 شکل مختلف ثبت شده است که در محدوده اي در حدود 250 کيلومتر به وجود آمده است. نکته جالب توجه در مورد اين اشکال، اين است که ممکن است يک روز آنها ديده شوند و روز بعد وجود نداشته باشند. مردم بومي آن منطقه اعتقاد دارند اين اشکال توسط فضايي ها به وجود مي آيد و در زمان حضور فضايي ها در اطراف آمازون، هرکس به اين منطقه بيايد به دست آنها اسير يا کشته خواهد شد. اين اشکال با خم کردن چمن هاي اطراف به وجود آمده اند و تا به حال هيچ دليل علمي براي پيدايش آنها به دست نيامده است.
دنيس اسچان، عضو هيأت علمي دانشگاه فدرال برزيل در اين باره مي گويد:« تقريباً در هر هفته يک شکل عجيب در اين منطقه ديده مي شود که دليل به وجود آمدن آنها اثبات نشده است. بعضي از اين اشکال دايره اي و برخي ديگر مربع يا مستطيل و برخي حتي چند ضلعي هستند. توفان هاي شديدي که در اينجا رخ مي دهد، مي تواند يکي از فرضيه هاي پيدايش اين اشکال باشد.» مکان هايي که اين اشکال در آنجا بيشتر ديده شده اند، شمال بوليوي و غرب برزيل بوده است. عرض بيشتر اين اشکال تا 11 متر و عمق آنها تا دو متر است و مناطقي که اين اشکال در آنجا ديده شده اند از 90 تا 300 متر مساحت دارد. به هر حال اين نيز يکي ديگر از عجايب آمازون است.

حيوانات عجيب آمازون
 

در جنگل هاي وسيع آمازون به طور تقريبي 1294 نوع پرنده، 378 خزنده، 427 نوع دوزيست و 3 هزار نوع ماهي زندگي مي کنند که اغلب اين حيوانات شکارچيان بسيار ماهري هستند و جان سالم به در بردن از دستشان تقريباً غيرممکن است.
دلفين صورتي که به زبان محلي بوتو ناميده مي شود، يکي از نادرترين دلفين ها در سراسر دنيا است که در ميان آب هاي رودخانه پهناور آمازون زندگي مي کند. اين دلفين مي تواند تا 15 دقيقه روي آب بماند ولي به طور کلي اين دلفين ها معمولاً زير آب هستند و تنها براي نفس کشيدن روي آب مي آيند. همچنين با وجود شباهتي که با دلفين هاي خاکستري دارند از نظر اندازه از آنها کوچکتر هستند و همين دليل باعث شده تا بتوانند به راحتي در آب هاي رودخانه شنا کنند؛ وزن آنها به 90 کيلوگرم مي رسد . دلفين هاي صورتي قادر هستند در آب به صورت درجا 180 درجه بچرخند.
رنگ اين نوع دلفين به خاطر آبي که در آن زندگي مي کند و غذايي که مي خورد صورتي است. اما عجيب ترين حيواني که در جنگل هاي آمازون به چشم مي خورد، ماناتي يا همان گاو دريايي است که مي تواند نيم تن وزن داشته باشد و قدش به 3 متر هم برسد. همچنين مارهاي آناکوندا که بزرگترين مار در سراسر دنيا هستند نيز در اين جنگل هاي زندگي مي کنند و بيشتر آنها تا 10 متر طول دارند. آناکوندا هيولاي درياچه نيز ناميده مي شود. اين مار برخلاف پيتون سمي نيست و با پيچيدن دور شکار او را از پا درمي آورد. تا به حال بسياري از مردم منطقه، به خصوص بوميان توسط مارهاي آناکوندا و پيتون هاي جنگل هاي آمازون بلعيده شده اند.
چندي پيش يک پسربچه 8 ساله که ساکن دهکده هاي اطراف آمازون بود توسط يک آناکوندا بلعيده شد و چند روز بعد تنها کلاه و کفش او توسط دوستانش که به خاطر باران به زير يک درخت پناه برده بودند پيدا شد. آراپايما يکي ديگر از حيوانات عجيب آمازون است که با 4 متر طول و 200 کيلوگرم وزن از بزرگ ترين ماهي هاي آب شيرين است. همچنين وحشي ترين ماهي هاي دنيا مانند پيرانا نيز در اين جنگل ها زندگي مي کنند.

منبع: همشهري سرنخ، شماره 73