چه كسي بر آمريکا حكومت مي كند؟
چكيده:
موضوع كنترل يهوديان بر رسانه هاي آمريکايي و در نتيجه كنترل افكار عمومي اين كشور و مقدم داشته شدن منافع صهيونيست ها بر منافع ملي آمريکا، اگر چه در انبوه رسانه هاي جريان اصلي اين كشور هيچ جايي ندارد، اما يكي از موضوعاتي است كه به طور مكرر در رسانههاي مستقل آمريکايي به آن پرداخته ميشود. در اين مقالات اگرچه با ذكر مستندات لازم به اثبات اين نكته پرداخته ميشود كه يهوديان چه از نظر كمي و چه كيفي سلطه مطلقي بر رسانه هاي اين كشور دارند، اما واكنش درخوري از سوي جامعه آمريکا نسبت به اين دست مقالات مشاهده نمي شود. دليل اصلي اين بي‌تحركي، انفعال و از خود بيگانگي شديدي است كه رسانه هاي اصلي و به ويژه شبكه هاي تلويزيوني يهودي در مردم آمريکا ايجاد كرده‌اند. اعتياد هولناك آمريکاييان به تماشاي تلويزيون به مثابه مناسكي شبانه، تا آنجا روح و روان آمريکاييان را كرخ و سست كرده است كه حتي با وجود اطلاع از واقعيت هايي از اين دست، توانايي نشان دادن واكنشي مناسب از آنها سلب ميشود.
در جهان امروز قدرتي بزرگ تر از قدرتي كه دستكاري كنندگان در افكار عمومي آمريکا واجد آن هستند، وجود ندارد. هيچ يك از شاهان و پاپ هاي قديم، هيچ ژنرال فاتح يا كشيش عالي‌مقامي تاكنون به قدرتي كه هم اكنون چند ده نفر از كساني كه رسانه هاي گروهي خبري و سرگرمي آمريکا را در كنترل خود دارند، حتي نزديك نشده است.
اين قدرت در دوردست و غير شخصي نيست؛ اين قدرت به تك تك خانه هايي كه در آمريکا وجود دارد مي رسد و در طول تقريباً تك تك ساعت هاي بيداري افراد، خواست خود را اعمال مي كند. قدرتي كه عملاً ذهن هر شهروندي را، پير يا جوان، غني يا فقير، ساده يا پيچيده شكل مي دهد و پيكربندي مي كند.
رسانه هاي گروهي تصوير ما از جهان را شكل مي دهند و بعد به ما مي گويند، درباره اين تصوير چگونه بينديشيم. ما در اصل تمام چيزهايي را كه ـ درباره رويدادهاي محله يا محفل آشنايانمان ـ مي دانيم يا فكر مي كنيم كه مي دانيم، از طريق روزنامه ها، نشريات خبري هفتگي، راديو يا تلويزيون هايمان به دست مي‌آوريم.
فقط در آوار سنگين گزارش هاي خبري خاص از سوي روزنامه ها يا تبليغات آشكار«مستندهاي» تلويزيوني تحريف‌كننده تاريخ نيست كه مي توان تكنيك هاي دستكاري در افكار عمومي اربابان رسانه اي را ديد. آنها در مديريت اخبار و سرگرمي هايي كه به ما ارائه مي دهند نيز هم ظرافت و هم فراگيري را رعايت ميكنند.
براي مثال، نحوه پوشش اخبار را در نظر بگيريد: اينكه روي كدام آيتم ها تاكيد شود و كدام آيتم ها كم اهميت گرفته شوند؛ نحوه انتخاب واژگان از سوي گزارشگران، لحن صدا و حالات چهره آنها، نحوه انتخاب عناوين خبري و انتخاب تصوير‌آرايي در نشريات، همگي ويژگي هايي هستند كه فوق العاده و عميقاً بر نحوه تفسير ما از آنچه كه مي بينيم يا مي شنويم تأثير مي گذارند.
البته در رأس اين مسائل، ستوننويس ها و سردبيران قرار دارند كه هر گونه ترديد باقيمانده نسبت به تمام چيزهايي كه به آنها مي انديشيم را از ذهن ما مي‌زدايند. آنها با به كار گيري محتاطانه تكنيك هاي رواني پيشرفته، فكر و نظر ما را جوري هدايت مي كنند كه ما بتوانيم خود را با«افراد موفق»، «مردمان زيبا» و«پول سهل الوصول» هماهنگ كنيم. آنها كاري مي كنند كه ما نسبت به نگرش هاي افراد و رفتارهاي مختلف و متنوع، از طريق قرار دادن اين افراد يا رفتارها در بستر يك درام تلويزيوني يا موقعيت كمدي و به واكنش واداشتن ساير شخصيتهاي تلويزيوني به روشي «از نظر سياسي صحيح»، كاملاً مطلع شويم.
پيكربندي ذهن آمريکاييان
مثلاً يك زوج كه آميختگي نژادي دارند، مورد احترام قرار مي گيرند، دوست داشته مي شوند و از نظر اجتماعي از سوي ديگر شخصيت ها دنبال مي شوند. به همين ترتيب يك محقق يا تاجر سياه‌پوست «موفق» يا يك دوجنسيتي حساس و با استعداد يا يك خارجي غير قانوني فقير اما سخت‌كوش و صادق مكزيكي. از طرف ديگر، يك نژادپرست سفيدپوست در بهترين حالت به عنوان يك متعصب انزجارآور كه مورد نفرت ديگر شخصيت هاست يا در بدترين حالت به عنوان رواني خطرناكي كه شيفته سلاح هاي آتشين است و تهديدي براي تمامي شهروندان مطيع قانون محسوب مي شود، به تصوير كشيده مي شود. در واقع شخصيت سفيدپوست نژادپرست «شيفته اسلحه» به كليشه‌اي آشنا در نمايش هاي تلويزيوني تبديل شده است.
آمريکايي متوسطي كه تماشاي تلويزيون سهم زيان‌باري از زندگي روزمره اش را به خود اختصاص داده است، گيريم كه بتواند بين اين موقعيت هاي تخيلي و واقعيت تميز بگذارد، به دشواري موفق به انجام اين كار مي شود. او به اقدامات، اظهارنظرها و نگرش هاي بازيگران تلويزيوني، بيشتر از اقدامات و نگرش هاي همتايان خود در زندگي واقعي واكنش نشان مي دهد. براي بسياري از آمريکاييان، واقعيت دروغين فضاي تلويزيوني، جايگزين جهان واقعي شده است و همين واقعيت دروغين است كه اصرار بر واكنش هاي هماهنگ آنها با خود را دارد. بنابراين زماني كه يك فيلمنامه‌نويس تلويزيوني با برخي از ايده ها و اعمال، شخصيت هاي تلويزيوني را كه خلق ميكند تأييد و عدم موافقت خود را با برخي ديگر از شخصيت ها ابراز مي كند، فشار شديدي را بر ميليون‌ها تن از تماشاچيان براي مطابقت دادن ديدگاه‌هايشان با ديدگاه هاي خود وارد مي آورد.
در ارتباط با سرگرمي هاي تلويزيوني و نيز اخبار، چه اخبار تلويزيوني و چه چاپي نيز همين گونه است. نكته موذيانه در ارتباط با اين شكل از كنترل افكار اين است كه حتي وقتي ما متوجه مي شويم كه سرگرمي‌ها يا اخبار داراي جهت‌گيري هستند، باز هم رسانه ها قادر هستند بيشتر ما را مورد دستكاري قرار دهند. اين اتفاق به اين دليل رخ مي دهد كه آنها نه تنها آنچه را كه ارائه مي دهند تحريف ميكنند، بلكه مرزهايي تاكتيكي و قوانين زمين بازي را نيز براي طيف موجهي از افكار تثبيت مي كنند.
براي مثال رفتار رسانه ها با اخبار مربوط به خاورميانه را مورد ملاحظه قرار دهيد. برخي از سردبيران يا مفسران در تك تك گفتارهايشان سخاوتمندانه از اسرائيل طرفداري مي كنند، در حالي كه به نظر ميرسد برخي ديگر تقريباً خنثي هستند. با اين حال هيچ كس جرئت ندارد بگويد كه دولت آمريکا در حال طرفداري از طرف نادرست در قضيه اعراب ـ يهوديان است يا اينكه يازدهم سپتامبر نتيجه اين حمايت ها بوده است. همچنين هيچ كس جرئت نمي كند بگويد كه اين كشور با ارسال نيروهاي آمريکايي براي زمينگير شدن در عراق، رقيب اصلي اسرائيل در خاورميانه، به جاي منافع آمريکا، به منافع اسرائيل خدمت كرده است. بنابراين طيفي از ديدگاه هاي موجه، از طرفداران اسرائيل گرفته تا نزديك به خنثي، تثبيت مي شوند.
يك نمونه ديگر، رفتار رسانه ها با موضوعات نژادي در ايالات متحده است. به نظر مي رسد كه برخي از مفسران در گزارش هاي خبري مربوط به منازعات نژادي تقريباً بي‌غرض هستند، در حالي كه برخي ديگر با حرارت طرفداري ميكنند. با اين حال تمامي سخنگويان رسانه ها بدون استثنا اين موضع را ميگيرند كه «چند فرهنگي» و اختلاط نژادي از بين رفتني نيستند و چيزهاي خوبي هم هستند.
اما به دليل تفاوت هاي موجود در ميزان اين طرفداري، بيشتر آمريکاييان از درك اين حقيقت قاصر مي مانند كه افكار آنها مورد دستكاري قرار مي گيرد. حتي شهروندي كه درباره«اخبار مديريت شده» شكوه و شكايت ميكند نيز در دام اين طرز فكر مي افتد و به اين دليل كه طيف آشكاري از ديدگاه ها به او ارائه شده است، مي‌تواند از نفوذ كنترل‌كنندگان، به دليل اعتمادي كه به سردبير يا مفسر به انتخاب خود دارد، بگريزد. اين وضعيت «سر را من مي‌برم دم را تو» است. هر نكته اي كه در طيف موجه افكار عمومي قرار دارد، مورد‌پذيرش اربابان رسانه اي است ـ و هيچ واقعيت يا ديدگاه غير موجهي اصولاً اجازه هيچ گونه خودنمايي ندارد و اگر بتوانند، مانع آن مي شوند.
كنترل و شكل‌دهي افكار عمومي رسانه ها، تقريباً يكپارچه و يكدست صورت ميگيرد. تمام رسانه هاي كنترل شده ـ تلويزيون، راديو، روزنامه ها، مجلات، كتاب ها، فيلم ها ـ با يك صدا سخن مي گويند و هر كدام ديگري را تقويت مي كنند. با وجود تنوع ظاهري، هيچ اختلاف واقعي بين آنها وجود ندارد، هيچ منبع بديلي براي ابراز واقعيت ها يا افكار مورد‌پذيرش توده هاي انبوه مردمي كه در تضاد با نظرات اربابان رسانه اي باشند وجود ندارد. آنها نگاه واحدي را نسبت به جهان ارائه مي دهند، جهاني كه در آن هر صداي منادي برابري نژادها، ماهيت مخدوش قصه «هولوكاست» يهوديان، ضعف تلاش ها براي توقف سيل خارجيان غير سفيدپوست كه از سراسر مرزهاي ما به سمت داخل سرازير مي شوند، برابري اخلاقي تمامي جنسيت ها و مطلوب بودن يك جامعه جهان وطني «تكثرگرا» به جاي يك جامعه همگن خفه و ناديده گرفته مي شود. اين ديدگاهي نسبت به جهان است كه از سوي اربابان رسانه اي براي هماهنگي با اهدافشان طراحي شده است و فشارهاي وارده براي انطباق مردم با آن ديدگاه، خرد‌كننده است. مردم ديدگاه هاي آنها نسبت به جهان را اتخاذ ميكنند، منطبق با خواست آنها رأي مي دهند و زندگي خود را متناسب با اين ديدگاه شكل مي دهند.
اين اربابان قدرقدرت رسانه ها چه كساني هستند؟ همان طور كه خواهيم ديد، آنها عمدتا يهودي هستند. موضوع اين نيست كه رسانه ها از سوي كاپيتاليست هاي تشنه سود كنترل مي شود كه دست بر قضا برخي از آنان يهودي هستند. اگر اين طور بود، تعداد اربابان غير يهودي ثروتمند رسانه ها حداقل با اربابان يهوديان برابر بود. با وجود معدودي استثناي قابل توجه، حضور و وزن يهوديان در رسانه ها آنچنان فراگير است كه ما مجبوريم فرض را بر اين بگيريم كه اين امر ناشي از چيزي فراتر از تصادف صرف است.
اخبار الكترونيكي و رسانه هاي سرگرمي‌ساز
مقررات‌زدايي از صنعت ارتباطات از راه دور توسط دولت، نه به افزايش رقابت در جلب مشتري، بلكه بيشتر به تسهيل يك موج ادغام ها و قبضه كردن شركت ها منجر شده است كه باعث به وجود آمدن مشتي از شركت هاي مختلط رسانه اي چند ميليارد دلاري شده است. بزرگترين اين شركت هاي مختلط، از طريق رقابت حتي سريع تر از قبل در حال رشد هستند و حجم آنها به سه برابر حجم آنها در دهه 1990 رسيده است. در هر زماني كه تلويزيون نگاه كنيد، چه از طريق يك ايستگاه محلي يا از طريق كابل يا بشقاب ماهواره اي، هر زماني كه يك فيلم آينده‌نگرانه را در يك سينما يا در خانه ببينيد؛ هر زماني كه به راديو يا موزيك ضبط شده گوش دهيد؛ هر زماني كه يك روزنامه، كتاب يا مجله را بخوانيد، بسيار احتمال دارد كه اطلاعات يا سرگرمي را كه دريافت مي‌كنيد، توسط يكي از اين ابر شركت هاي رسانه اي توليد و يا توزيع شده باشد.
تايم وارنر: بزرگ ترين شركت مختلط رسانه اي امروز جهان تايم وارنر است كه وقتي در سال 2000 «آمريکا آنلاين»، تايم وارنر را به مبلغ يكصد و شصت ميليارد دلار خريداري كرد، شكل فعلي خود را پيدا كرد. اين شركت تركيبي در سال 2003، سي و نه و نيم ميليارد دلار درآمد داشته است. اين ادغام، استيو كيس را كه يك غير يهودي است به سمت رئيس Time Warner و جرالد لوين يهودي را به سمت مدير عاملي آن رساند. وارنر كه توسط برادران وارنر يهودي در اوايل قرن پيشين پايه‌گذاري شد، به سرعت به بخشي از قدرت يهودي مستقر در هاليوود تبديل گرديد. واقعيتي آنچنان شناخته شده كه علناً از سوي نويسندگان يهودي مورد پذيرش قرار گرفته است، چرا كه واقعيت اين است كه در هر خريد و فروش رسانه اي جديدي، يهوديان حضور دارند: نويسنده يهودي مايكل ولف در روايت ادغام اوليه Time Inc. با وارنر، در مجله «نيويورك» سال 2001 مي‌نويسد:«يكي از تحولات جالبي كه در نتيجه ادغام Time Inc. با وارنر در ده سال رخ داده است، اين است كه اين شركت به يك شركت يهودي تبديل شده است».
سومين مرد قدرتمندTime Warner ـ دست كم در حوزه روزنامه ها ـ نايب رئيس آن تد ترنر بود كه يك غير يهودي سفيدپوست بود. ترنرTurner Broadcasting System خود را كه شامل «سي ان ان» هم بود، در سال 1996 در ازاي كسب سهمي بزرگ از سهام تايم وارنر به اين شركت فروخت. در آوريل سال 2001 لوين، تد ترنر را اخراج كرد و او را از هرگونه قدرت واقعي خلع كرد. با اين حال ترنر يكي از سهام‌داران بزرگ و يكي از اعضاي هيئت مديره آن باقي ماند.
لوين كه پاي خود را بيشتر از گليمش دراز كرده بود، در مي سال 2002 از سوي هيئت مديره اخراج شد. براي تد ترنر كه هفت ميليارد دلار از نه ميليارد دلار خود را به خاطر سوء مديريت لوين از دست داده بود، اين تسلاي ناچيزي به حساب ميآمد. ترنر هنوز يك نامحرم و فاقد هر گونه كنترلي بر كاركرد دروني اين شركت بود. همچنين تحت فشار استيو كيس در مي2003 كناره گيري كرد. هيئت مديره هم لوين و كيس را با يك سياه‌پوست يعني ريچاردپارسونز جايگزين كرد. در پشت پارسونز نفوذ و قدرت يهوديان همچنان به قوت خود باقي ماند.
تايم وارنر با سي و چهار ميليون مشترك، بزرگ ترين ارائه دهنده خدمات اينترنتي جهان نيز هست. جودي كان و مگ سيزفلد كه هر دو يهودي هستندTime Inc. را اداره ميكنند. تيم تعاملي تحت هدايت سردبير اجرايي ند دزموند كه يك غير يهودي سفيدپوست است قرار دارد. اين هر سه به رئيس سردبيران Time Inc. به نورمن پرلستاين كه يك يهودي است گزارش مي دهند. شغل آنها گزارش محتواي تايم وارنر به اجزاي مشخصي از مخاطبان آنلاين آمريکايي به ويژه زنان، كودكان و نوجوانان است.
تايم وارنر بعد از ادغام با AOL، دومين غول رسانه اي بين‌المللي جهان به شمار مي آمد. شركت فرعي تايم وارنر يعنيHBO (با بيست وشش ميليون مشترك) بزرگ ترين شبكه تلويزيون كابلي پولي كشور است. رقيب HBO يعني Cinemax يكي ديگر از سرمايهگذار هاي تايم وارنر در زمينه شبكه هاي كابلي است.
ـ رسانههاي چاپي
بعد از شبكه هاي خبري تلويزيوني، روزنامه ها پرنفوذ‌ترين واسطه اطلاعاتي در آمريکا به شمار مي روند. هر روزه حدود پنجاه و هشت ميليون نسخه از اين روزنامهها به فروش مي روند(و فرض بر اين است كه خوانده ميشوند).اين چند ده ميليون روزنامه در ميان يك هزار و چهارصد و پنجاه و شش ناشر متفاوت تقسيم ميشوند.مي توان نتيجه گيري كرد كه تعدد شديد روزنامهها در سطح آمريکا، نوعي سپر ايمني را در برابر كنترل و تحريف اقليت به وجود ميآورد.اما افسوس كه اين گونه نيست.با اين وضعيت، استقلال كمتر، رقابت كمتر و نمايندگي بسيار كمتري براي منافع اكثريت وجود دارد كه يك ناظر تصادفي بتواند تصورش را كند.
در سال 1945 چهار تا از پنج روزنامه آمريکايي تحت تملك مستقل افراد محلي بود كه پيوندهاي نزديكي با اجتماعات خود داشتند و از سوي همين افراد منتشر مي شدند.اما آن روزها ديگر گذشته‌اند. بيشتر روزنامه هاي مستقل آمريکايي تا اواسط دهه 1970 خريداري شده اند يا از چرخه اين كسب و كار خارج شدند. امروزه بيشتر روزنامه هاي«محلي» تحت تملك بيشتر يك تعداد معدودي از شركتهاي بزرگ قرار دارند كه مديران اجرايي كه بر آنها كنترل دارند، صدها يا حتي هزاران مايل دورتر از محل انتشار اين روزنامه ها حضور دارند. امروزه كمتر از بيست درصد يك هزار و چهارصد و پنجاه و شش روزنامه كشور داراي مالكيت خصوصي هستند. بقيه آنها به زنجيره هايي از چندين روزنامه تعلق دارند. فقط يكصد و سه تا از اين تعداد داراي تيراژي بالغ بر يك صد هزار نسخه هستند. تنها مشتي از اين روزنامه آنقدر بزرگ هستند كه مي‌توانند كاركنان روزنامههاي مستقل را در بيرون اجتماعات خود حفظ كنند؛ بقيه براي كليه خبرهاي ملي و بين المللي خود بايد بر اين تعداد معدود اتكا كنند.
آسوشيتدپرس كه محتواي روزنامهها را به فروش مي‌رساند، در حال حاضر تحت كنترل معاون و سردبير اجرايي يهودي خود مايكل سيلورمن است كه اخباري را كه روز به روز را گزارش ميشود هدايت ميكند و بر دپارتمان‌هاي سردبيري تحريريه نظارت دارد.سيلورمن از سال 1989 اخبار ملي آسوشيتدپرس را در مقام معاون سردبير اجرايي هدايت كرده است.آن لوين يهودي دبير سرويس اخبار ملي آسوشيتدپرس است. سيلورمن و لوين تحت فرمان جاناتان ولمن هستند كه او نيز يك يهودي است و در نوامبر سال 2002 به سمت معاون ارشد رئيس آسوشيتدپرس ارتقاي مقام يافته است.
تنها دو درصد از شهرهاي آمريکا داراي بيشتر از يك روزنامه بزرگ هستند و رقابت حتي بين آنها نيز عمدتاً اسمي است، رقابتي كه بين چاپ هاي صبح و عصر تحت يك مالكيت يا تحت توافقات اجرايي عملياتي مشترك قرار دارند.
بيشتر رقابت ها به دليل شگردهاي انحصارطلبانه خانواده يهودي نيوهاوس كه اين شركت، يعني «ادوانس پابليكيشن» را در اختيار دارند از بين رفته است. ادوانس پابليكيشن يكي از دو روزنامه رقيب را مي خرد و بعد يك جنگ تبليغاتي را از طريق پايين آوردن نرخ آگهي ها به راه مي‌اندازد كه هر دو روزنامه را به آستانه ورشكستگي مي كشاند. سپس ادوانس پابليكيشن پا پيش مي‌گذارد و روزنامه رقيب را خريداري ميكند. غالباً هر دو روزنامه به انتشار خود ادامه ميدهند: يكي در قالب روزنامه صبح و ديگري در قالب روزنامه عصر.هر چند كه نهايتاً يكي از روزنامه ها تعطيل ميشود؛ امري كه باعث مي شود برادران نيوهاوس مالك تنها روزنامه شهر شوند. مثلاً در سال 2001 نيوهاوس «هرالد جورنال» شهر سيراكوز را تعطيل كرد و روزنامه ديگر خود«پست جورنال» را به شكلي انحصاري براي اين شهر باقي گذاشت.
ـ سه روزنامه يهودي
سركوب رقابت و ايجاد انحصارهاي محلي در زمينه انتشار اخبار و ديدگاهها، مشخصه اوج‌گيري كنترل يهوديان بر روزنامههاي آمريکايي بوده است. براي نشان دادن استفاده يهوديان از مطبوعات به عنوان ابزاري بي‌رقيب براي سياستهاي يهودي خود، نمونه‌اي بهتر از سه روزنامه بزرگ و و متنفذ آمريکا وجود ندارد.اين سه روزنامه عبارتند از نيويورك تايمز، وال استريت جورنال و واشنگتن پست.اين سه روزنامه كه بر سرمايه‌هاي مالي و سياسي آمريکا سلطه دارند، روزنامه‌هايي هستند كه‌گرايش‌ها و خط مشي ها را تقريباً براي تمام ديگر مطبوعات تعيين ميكنند.آنها هستند كه تصميم ميگيرند در سطح كشوري و بين‌المللي اخبار چه باشد و چه نباشد.آنها اخبار را سازماندهي مي كنند، ديگران صرفاً آنها را كپي مي كنند. هر سه اين روزنامه ها نيز در دست يهوديان است.
اينها واقعيت هاي كنترل رسانهها در آمريکا هستند. هركسي با صرف چند ساعت از وقت خود در يك كتابخانه بزرگ و ورق زدن شماره هاي روز كتاب‌هاي سال مربوط به صنايع راديو و تلويزيون و روزنامهها و مجلات، ثبت شركتها و دفاتر آنها، نظير آنهايي كه توسط «استاندارد و پورز» و «دان و براودكست» به چاپ مي‌رسند و با ارجاع دقيق به آنها، مي‌تواند صحت اين اطلاعات را تأييد كند.اين اطلاعات غير قابل انكار هستند.سخنگويان يهودي در رويارويي با اين واقعيت ها، از روي عادت شگردهاي طفره‌آميزي را به كار مي گيرند.آنها پيروزمندانه اعلام مي كنند كه«تد ترنر يهودي نيست!» انگار كه با گفتن اين حرف مسئله حل شده باشد.اگر آنها بيشتر تحت فشار قرار گيرند طرف مقابل را به خاطر طرح اين موضوع به «سامي ستيزي» متهم ميكنند. اين بيم وجود دارد كه اين اتهام باعث ساكت شدن بسياري از افرادي شود كه از واقعيت ها آگاه هستند.
ولي ما در ارتباط با بيشتر اين مسائل نبايد ساكت بمانيم.كنترل يهوديان بر رسانه هاي آمريکايي تنها واقعيت بسيار پراهميت زندگي نه تنها در آمريکا، بلكه در سراسر جهان امروز است.هيچ چيز ـ از قحطي، خشكسالي و فروپاشي اقتصادي گرفته تا حتي جنگ هسته اي ـ خطرناك تر از آينده مردم ما نيست.
كنترل يهوديان بر رسانه هاست كه تعيين‌كننده سياست هاي خارجي ايالات متحده است و اجازه ميدهد كه در ارتباط با مسائل مربوط به جنگ و صلح، منافع يهوديان بر منافع آمريکايي‌ها مقدم شمرده شود. به عنوان مثال بدون كنترل يهوديان بر رسانهها، جنگ خليج فارس وجود نداشت.از جنگ عراق خبري نبود و جان هزاران نفري كه كشته شدند نجات مي‌يافت. اگر هم حمايت آمريکا از كشور يهودي اسرائيل وجود داشت، اين حمايت به مقدار بسيار كمي بود و نفرت، عداوت و ترور خاورميانه هرگز تا مرزهاي ما پيش نمي‌آمد.
نتيجه اجازه دادن به يهوديان براي كنترل رسانههاي خبري و سرگرمي‌ساز خود، چيزي بيش از نفوذ فريبنده آنها بر سيستم سياسي ما و كنترل عملي دولتمان است.ما با اين كار اجازه كنترل بر ذهن و روان كودكانمان را نيز به آنها مي‌دهيم، كنترلي كه در نتيجه آن، نگر شها و افكار كودكانمان بيشتر توسط فيلمها و تلويزيون هاي يهودي شكل ميگيرد تا والدين، مدارس يا ابزار تأثيرگذار ديگر.
رسانههاي سرگرمي‌ساز تحت كنترل يهوديان، به تشويق اين فريب براي يك نسل كامل انجاميده است كه همجنس‌گرايي يك روش زندگي طبيعي و قابل قبول است.
ما بايد با گسترش بيشتر اين ديدگاهها در ميان مردم خود، مبارزه كنيم.بايد قدرت كساني را كه اين ديدگاه ها را گسترش مي دهند خنثي كنيم.براي چنين قدرتي غيرقابل تحمل است كه اين قدرت به دست هر گونه اقليت خارجي داراي ارزش‌ها و منافع متفاوت با آنها بيفتد. تفويض اين قدرت به يهوديان، با تاريخ سه هزارساله كشور ويران كني آنها ـ از مصر باستان گرفته تا روسيه ـ براي كنترل ما، معادل با چيزي شبيه خودكشي نژادي است.در حقيقت اين واقعيت كه امروزه تعداد بسياري از آمريکاييان سفيدپوست چنين سرشار از يك احساس گناه نژادي و خود بيزاري و فعالانه به دنبال مرگ نژاد خود هستند، يكي از پيامدهاي حتمي كنترل يهوديان بر رسانه هاست.
زماني كه ما اين واقعيت را از عمق جان درك كرديم و‌پذيرفتيم كه كنترل يهوديان بر رسانه ها واقعيت دارد، اين مسئوليت غيرقابل گريز ماست كه هر كار لازم را براي رفع اين كنترل انجام دهيم.ما بايد در مبارزه با اين قدرت اهريمني كه پنجه مرگبار خود را بر مردم ما محكم كرده و زهر كشنده‌اي را به داخل ذهن و روان مردم ما تزريق ميكند، كاري كنيم.اگر نژاد ما در نابود كردن اين قدرت ناكام و ناتوان بماند، بي‌ترديد اين قدرت نژاد ما را نابود خواهد كرد.
منبع:News FromThe West
نشريه سياحت غرب، شماره 83.
موضوع كنترل يهوديان بر رسانه هاي آمريکايي و در نتيجه كنترل افكار عمومي اين كشور و مقدم داشته شدن منافع صهيونيست ها بر منافع ملي آمريکا، اگر چه در انبوه رسانه هاي جريان اصلي اين كشور هيچ جايي ندارد، اما يكي از موضوعاتي است كه به طور مكرر در رسانههاي مستقل آمريکايي به آن پرداخته ميشود. در اين مقالات اگرچه با ذكر مستندات لازم به اثبات اين نكته پرداخته ميشود كه يهوديان چه از نظر كمي و چه كيفي سلطه مطلقي بر رسانه هاي اين كشور دارند، اما واكنش درخوري از سوي جامعه آمريکا نسبت به اين دست مقالات مشاهده نمي شود. دليل اصلي اين بي‌تحركي، انفعال و از خود بيگانگي شديدي است كه رسانه هاي اصلي و به ويژه شبكه هاي تلويزيوني يهودي در مردم آمريکا ايجاد كرده‌اند. اعتياد هولناك آمريکاييان به تماشاي تلويزيون به مثابه مناسكي شبانه، تا آنجا روح و روان آمريکاييان را كرخ و سست كرده است كه حتي با وجود اطلاع از واقعيت هايي از اين دست، توانايي نشان دادن واكنشي مناسب از آنها سلب ميشود.
در جهان امروز قدرتي بزرگ تر از قدرتي كه دستكاري كنندگان در افكار عمومي آمريکا واجد آن هستند، وجود ندارد. هيچ يك از شاهان و پاپ هاي قديم، هيچ ژنرال فاتح يا كشيش عالي‌مقامي تاكنون به قدرتي كه هم اكنون چند ده نفر از كساني كه رسانه هاي گروهي خبري و سرگرمي آمريکا را در كنترل خود دارند، حتي نزديك نشده است.
اين قدرت در دوردست و غير شخصي نيست؛ اين قدرت به تك تك خانه هايي كه در آمريکا وجود دارد مي رسد و در طول تقريباً تك تك ساعت هاي بيداري افراد، خواست خود را اعمال مي كند. قدرتي كه عملاً ذهن هر شهروندي را، پير يا جوان، غني يا فقير، ساده يا پيچيده شكل مي دهد و پيكربندي مي كند.
رسانه هاي گروهي تصوير ما از جهان را شكل مي دهند و بعد به ما مي گويند، درباره اين تصوير چگونه بينديشيم. ما در اصل تمام چيزهايي را كه ـ درباره رويدادهاي محله يا محفل آشنايانمان ـ مي دانيم يا فكر مي كنيم كه مي دانيم، از طريق روزنامه ها، نشريات خبري هفتگي، راديو يا تلويزيون هايمان به دست مي‌آوريم.
فقط در آوار سنگين گزارش هاي خبري خاص از سوي روزنامه ها يا تبليغات آشكار«مستندهاي» تلويزيوني تحريف‌كننده تاريخ نيست كه مي توان تكنيك هاي دستكاري در افكار عمومي اربابان رسانه اي را ديد. آنها در مديريت اخبار و سرگرمي هايي كه به ما ارائه مي دهند نيز هم ظرافت و هم فراگيري را رعايت ميكنند.
براي مثال، نحوه پوشش اخبار را در نظر بگيريد: اينكه روي كدام آيتم ها تاكيد شود و كدام آيتم ها كم اهميت گرفته شوند؛ نحوه انتخاب واژگان از سوي گزارشگران، لحن صدا و حالات چهره آنها، نحوه انتخاب عناوين خبري و انتخاب تصوير‌آرايي در نشريات، همگي ويژگي هايي هستند كه فوق العاده و عميقاً بر نحوه تفسير ما از آنچه كه مي بينيم يا مي شنويم تأثير مي گذارند.
البته در رأس اين مسائل، ستوننويس ها و سردبيران قرار دارند كه هر گونه ترديد باقيمانده نسبت به تمام چيزهايي كه به آنها مي انديشيم را از ذهن ما مي‌زدايند. آنها با به كار گيري محتاطانه تكنيك هاي رواني پيشرفته، فكر و نظر ما را جوري هدايت مي كنند كه ما بتوانيم خود را با«افراد موفق»، «مردمان زيبا» و«پول سهل الوصول» هماهنگ كنيم. آنها كاري مي كنند كه ما نسبت به نگرش هاي افراد و رفتارهاي مختلف و متنوع، از طريق قرار دادن اين افراد يا رفتارها در بستر يك درام تلويزيوني يا موقعيت كمدي و به واكنش واداشتن ساير شخصيتهاي تلويزيوني به روشي «از نظر سياسي صحيح»، كاملاً مطلع شويم.
پيكربندي ذهن آمريکاييان
مثلاً يك زوج كه آميختگي نژادي دارند، مورد احترام قرار مي گيرند، دوست داشته مي شوند و از نظر اجتماعي از سوي ديگر شخصيت ها دنبال مي شوند. به همين ترتيب يك محقق يا تاجر سياه‌پوست «موفق» يا يك دوجنسيتي حساس و با استعداد يا يك خارجي غير قانوني فقير اما سخت‌كوش و صادق مكزيكي. از طرف ديگر، يك نژادپرست سفيدپوست در بهترين حالت به عنوان يك متعصب انزجارآور كه مورد نفرت ديگر شخصيت هاست يا در بدترين حالت به عنوان رواني خطرناكي كه شيفته سلاح هاي آتشين است و تهديدي براي تمامي شهروندان مطيع قانون محسوب مي شود، به تصوير كشيده مي شود. در واقع شخصيت سفيدپوست نژادپرست «شيفته اسلحه» به كليشه‌اي آشنا در نمايش هاي تلويزيوني تبديل شده است.
آمريکايي متوسطي كه تماشاي تلويزيون سهم زيان‌باري از زندگي روزمره اش را به خود اختصاص داده است، گيريم كه بتواند بين اين موقعيت هاي تخيلي و واقعيت تميز بگذارد، به دشواري موفق به انجام اين كار مي شود. او به اقدامات، اظهارنظرها و نگرش هاي بازيگران تلويزيوني، بيشتر از اقدامات و نگرش هاي همتايان خود در زندگي واقعي واكنش نشان مي دهد. براي بسياري از آمريکاييان، واقعيت دروغين فضاي تلويزيوني، جايگزين جهان واقعي شده است و همين واقعيت دروغين است كه اصرار بر واكنش هاي هماهنگ آنها با خود را دارد. بنابراين زماني كه يك فيلمنامه‌نويس تلويزيوني با برخي از ايده ها و اعمال، شخصيت هاي تلويزيوني را كه خلق ميكند تأييد و عدم موافقت خود را با برخي ديگر از شخصيت ها ابراز مي كند، فشار شديدي را بر ميليون‌ها تن از تماشاچيان براي مطابقت دادن ديدگاه‌هايشان با ديدگاه هاي خود وارد مي آورد.
در ارتباط با سرگرمي هاي تلويزيوني و نيز اخبار، چه اخبار تلويزيوني و چه چاپي نيز همين گونه است. نكته موذيانه در ارتباط با اين شكل از كنترل افكار اين است كه حتي وقتي ما متوجه مي شويم كه سرگرمي‌ها يا اخبار داراي جهت‌گيري هستند، باز هم رسانه ها قادر هستند بيشتر ما را مورد دستكاري قرار دهند. اين اتفاق به اين دليل رخ مي دهد كه آنها نه تنها آنچه را كه ارائه مي دهند تحريف ميكنند، بلكه مرزهايي تاكتيكي و قوانين زمين بازي را نيز براي طيف موجهي از افكار تثبيت مي كنند.
براي مثال رفتار رسانه ها با اخبار مربوط به خاورميانه را مورد ملاحظه قرار دهيد. برخي از سردبيران يا مفسران در تك تك گفتارهايشان سخاوتمندانه از اسرائيل طرفداري مي كنند، در حالي كه به نظر ميرسد برخي ديگر تقريباً خنثي هستند. با اين حال هيچ كس جرئت ندارد بگويد كه دولت آمريکا در حال طرفداري از طرف نادرست در قضيه اعراب ـ يهوديان است يا اينكه يازدهم سپتامبر نتيجه اين حمايت ها بوده است. همچنين هيچ كس جرئت نمي كند بگويد كه اين كشور با ارسال نيروهاي آمريکايي براي زمينگير شدن در عراق، رقيب اصلي اسرائيل در خاورميانه، به جاي منافع آمريکا، به منافع اسرائيل خدمت كرده است. بنابراين طيفي از ديدگاه هاي موجه، از طرفداران اسرائيل گرفته تا نزديك به خنثي، تثبيت مي شوند.
يك نمونه ديگر، رفتار رسانه ها با موضوعات نژادي در ايالات متحده است. به نظر مي رسد كه برخي از مفسران در گزارش هاي خبري مربوط به منازعات نژادي تقريباً بي‌غرض هستند، در حالي كه برخي ديگر با حرارت طرفداري ميكنند. با اين حال تمامي سخنگويان رسانه ها بدون استثنا اين موضع را ميگيرند كه «چند فرهنگي» و اختلاط نژادي از بين رفتني نيستند و چيزهاي خوبي هم هستند.
اما به دليل تفاوت هاي موجود در ميزان اين طرفداري، بيشتر آمريکاييان از درك اين حقيقت قاصر مي مانند كه افكار آنها مورد دستكاري قرار مي گيرد. حتي شهروندي كه درباره«اخبار مديريت شده» شكوه و شكايت ميكند نيز در دام اين طرز فكر مي افتد و به اين دليل كه طيف آشكاري از ديدگاه ها به او ارائه شده است، مي‌تواند از نفوذ كنترل‌كنندگان، به دليل اعتمادي كه به سردبير يا مفسر به انتخاب خود دارد، بگريزد. اين وضعيت «سر را من مي‌برم دم را تو» است. هر نكته اي كه در طيف موجه افكار عمومي قرار دارد، مورد‌پذيرش اربابان رسانه اي است ـ و هيچ واقعيت يا ديدگاه غير موجهي اصولاً اجازه هيچ گونه خودنمايي ندارد و اگر بتوانند، مانع آن مي شوند.
كنترل و شكل‌دهي افكار عمومي رسانه ها، تقريباً يكپارچه و يكدست صورت ميگيرد. تمام رسانه هاي كنترل شده ـ تلويزيون، راديو، روزنامه ها، مجلات، كتاب ها، فيلم ها ـ با يك صدا سخن مي گويند و هر كدام ديگري را تقويت مي كنند. با وجود تنوع ظاهري، هيچ اختلاف واقعي بين آنها وجود ندارد، هيچ منبع بديلي براي ابراز واقعيت ها يا افكار مورد‌پذيرش توده هاي انبوه مردمي كه در تضاد با نظرات اربابان رسانه اي باشند وجود ندارد. آنها نگاه واحدي را نسبت به جهان ارائه مي دهند، جهاني كه در آن هر صداي منادي برابري نژادها، ماهيت مخدوش قصه «هولوكاست» يهوديان، ضعف تلاش ها براي توقف سيل خارجيان غير سفيدپوست كه از سراسر مرزهاي ما به سمت داخل سرازير مي شوند، برابري اخلاقي تمامي جنسيت ها و مطلوب بودن يك جامعه جهان وطني «تكثرگرا» به جاي يك جامعه همگن خفه و ناديده گرفته مي شود. اين ديدگاهي نسبت به جهان است كه از سوي اربابان رسانه اي براي هماهنگي با اهدافشان طراحي شده است و فشارهاي وارده براي انطباق مردم با آن ديدگاه، خرد‌كننده است. مردم ديدگاه هاي آنها نسبت به جهان را اتخاذ ميكنند، منطبق با خواست آنها رأي مي دهند و زندگي خود را متناسب با اين ديدگاه شكل مي دهند.
اين اربابان قدرقدرت رسانه ها چه كساني هستند؟ همان طور كه خواهيم ديد، آنها عمدتا يهودي هستند. موضوع اين نيست كه رسانه ها از سوي كاپيتاليست هاي تشنه سود كنترل مي شود كه دست بر قضا برخي از آنان يهودي هستند. اگر اين طور بود، تعداد اربابان غير يهودي ثروتمند رسانه ها حداقل با اربابان يهوديان برابر بود. با وجود معدودي استثناي قابل توجه، حضور و وزن يهوديان در رسانه ها آنچنان فراگير است كه ما مجبوريم فرض را بر اين بگيريم كه اين امر ناشي از چيزي فراتر از تصادف صرف است.
اخبار الكترونيكي و رسانه هاي سرگرمي‌ساز
مقررات‌زدايي از صنعت ارتباطات از راه دور توسط دولت، نه به افزايش رقابت در جلب مشتري، بلكه بيشتر به تسهيل يك موج ادغام ها و قبضه كردن شركت ها منجر شده است كه باعث به وجود آمدن مشتي از شركت هاي مختلط رسانه اي چند ميليارد دلاري شده است. بزرگترين اين شركت هاي مختلط، از طريق رقابت حتي سريع تر از قبل در حال رشد هستند و حجم آنها به سه برابر حجم آنها در دهه 1990 رسيده است. در هر زماني كه تلويزيون نگاه كنيد، چه از طريق يك ايستگاه محلي يا از طريق كابل يا بشقاب ماهواره اي، هر زماني كه يك فيلم آينده‌نگرانه را در يك سينما يا در خانه ببينيد؛ هر زماني كه به راديو يا موزيك ضبط شده گوش دهيد؛ هر زماني كه يك روزنامه، كتاب يا مجله را بخوانيد، بسيار احتمال دارد كه اطلاعات يا سرگرمي را كه دريافت مي‌كنيد، توسط يكي از اين ابر شركت هاي رسانه اي توليد و يا توزيع شده باشد.
تايم وارنر: بزرگ ترين شركت مختلط رسانه اي امروز جهان تايم وارنر است كه وقتي در سال 2000 «آمريکا آنلاين»، تايم وارنر را به مبلغ يكصد و شصت ميليارد دلار خريداري كرد، شكل فعلي خود را پيدا كرد. اين شركت تركيبي در سال 2003، سي و نه و نيم ميليارد دلار درآمد داشته است. اين ادغام، استيو كيس را كه يك غير يهودي است به سمت رئيس Time Warner و جرالد لوين يهودي را به سمت مدير عاملي آن رساند. وارنر كه توسط برادران وارنر يهودي در اوايل قرن پيشين پايه‌گذاري شد، به سرعت به بخشي از قدرت يهودي مستقر در هاليوود تبديل گرديد. واقعيتي آنچنان شناخته شده كه علناً از سوي نويسندگان يهودي مورد پذيرش قرار گرفته است، چرا كه واقعيت اين است كه در هر خريد و فروش رسانه اي جديدي، يهوديان حضور دارند: نويسنده يهودي مايكل ولف در روايت ادغام اوليه Time Inc. با وارنر، در مجله «نيويورك» سال 2001 مي‌نويسد:«يكي از تحولات جالبي كه در نتيجه ادغام Time Inc. با وارنر در ده سال رخ داده است، اين است كه اين شركت به يك شركت يهودي تبديل شده است».
سومين مرد قدرتمندTime Warner ـ دست كم در حوزه روزنامه ها ـ نايب رئيس آن تد ترنر بود كه يك غير يهودي سفيدپوست بود. ترنرTurner Broadcasting System خود را كه شامل «سي ان ان» هم بود، در سال 1996 در ازاي كسب سهمي بزرگ از سهام تايم وارنر به اين شركت فروخت. در آوريل سال 2001 لوين، تد ترنر را اخراج كرد و او را از هرگونه قدرت واقعي خلع كرد. با اين حال ترنر يكي از سهام‌داران بزرگ و يكي از اعضاي هيئت مديره آن باقي ماند.
لوين كه پاي خود را بيشتر از گليمش دراز كرده بود، در مي سال 2002 از سوي هيئت مديره اخراج شد. براي تد ترنر كه هفت ميليارد دلار از نه ميليارد دلار خود را به خاطر سوء مديريت لوين از دست داده بود، اين تسلاي ناچيزي به حساب ميآمد. ترنر هنوز يك نامحرم و فاقد هر گونه كنترلي بر كاركرد دروني اين شركت بود. همچنين تحت فشار استيو كيس در مي2003 كناره گيري كرد. هيئت مديره هم لوين و كيس را با يك سياه‌پوست يعني ريچاردپارسونز جايگزين كرد. در پشت پارسونز نفوذ و قدرت يهوديان همچنان به قوت خود باقي ماند.
تايم وارنر با سي و چهار ميليون مشترك، بزرگ ترين ارائه دهنده خدمات اينترنتي جهان نيز هست. جودي كان و مگ سيزفلد كه هر دو يهودي هستندTime Inc. را اداره ميكنند. تيم تعاملي تحت هدايت سردبير اجرايي ند دزموند كه يك غير يهودي سفيدپوست است قرار دارد. اين هر سه به رئيس سردبيران Time Inc. به نورمن پرلستاين كه يك يهودي است گزارش مي دهند. شغل آنها گزارش محتواي تايم وارنر به اجزاي مشخصي از مخاطبان آنلاين آمريکايي به ويژه زنان، كودكان و نوجوانان است.
تايم وارنر بعد از ادغام با AOL، دومين غول رسانه اي بين‌المللي جهان به شمار مي آمد. شركت فرعي تايم وارنر يعنيHBO (با بيست وشش ميليون مشترك) بزرگ ترين شبكه تلويزيون كابلي پولي كشور است. رقيب HBO يعني Cinemax يكي ديگر از سرمايهگذار هاي تايم وارنر در زمينه شبكه هاي كابلي است.
ـ رسانههاي چاپي
بعد از شبكه هاي خبري تلويزيوني، روزنامه ها پرنفوذ‌ترين واسطه اطلاعاتي در آمريکا به شمار مي روند. هر روزه حدود پنجاه و هشت ميليون نسخه از اين روزنامهها به فروش مي روند(و فرض بر اين است كه خوانده ميشوند).اين چند ده ميليون روزنامه در ميان يك هزار و چهارصد و پنجاه و شش ناشر متفاوت تقسيم ميشوند.مي توان نتيجه گيري كرد كه تعدد شديد روزنامهها در سطح آمريکا، نوعي سپر ايمني را در برابر كنترل و تحريف اقليت به وجود ميآورد.اما افسوس كه اين گونه نيست.با اين وضعيت، استقلال كمتر، رقابت كمتر و نمايندگي بسيار كمتري براي منافع اكثريت وجود دارد كه يك ناظر تصادفي بتواند تصورش را كند.
در سال 1945 چهار تا از پنج روزنامه آمريکايي تحت تملك مستقل افراد محلي بود كه پيوندهاي نزديكي با اجتماعات خود داشتند و از سوي همين افراد منتشر مي شدند.اما آن روزها ديگر گذشته‌اند. بيشتر روزنامه هاي مستقل آمريکايي تا اواسط دهه 1970 خريداري شده اند يا از چرخه اين كسب و كار خارج شدند. امروزه بيشتر روزنامه هاي«محلي» تحت تملك بيشتر يك تعداد معدودي از شركتهاي بزرگ قرار دارند كه مديران اجرايي كه بر آنها كنترل دارند، صدها يا حتي هزاران مايل دورتر از محل انتشار اين روزنامه ها حضور دارند. امروزه كمتر از بيست درصد يك هزار و چهارصد و پنجاه و شش روزنامه كشور داراي مالكيت خصوصي هستند. بقيه آنها به زنجيره هايي از چندين روزنامه تعلق دارند. فقط يكصد و سه تا از اين تعداد داراي تيراژي بالغ بر يك صد هزار نسخه هستند. تنها مشتي از اين روزنامه آنقدر بزرگ هستند كه مي‌توانند كاركنان روزنامههاي مستقل را در بيرون اجتماعات خود حفظ كنند؛ بقيه براي كليه خبرهاي ملي و بين المللي خود بايد بر اين تعداد معدود اتكا كنند.
آسوشيتدپرس كه محتواي روزنامهها را به فروش مي‌رساند، در حال حاضر تحت كنترل معاون و سردبير اجرايي يهودي خود مايكل سيلورمن است كه اخباري را كه روز به روز را گزارش ميشود هدايت ميكند و بر دپارتمان‌هاي سردبيري تحريريه نظارت دارد.سيلورمن از سال 1989 اخبار ملي آسوشيتدپرس را در مقام معاون سردبير اجرايي هدايت كرده است.آن لوين يهودي دبير سرويس اخبار ملي آسوشيتدپرس است. سيلورمن و لوين تحت فرمان جاناتان ولمن هستند كه او نيز يك يهودي است و در نوامبر سال 2002 به سمت معاون ارشد رئيس آسوشيتدپرس ارتقاي مقام يافته است.
تنها دو درصد از شهرهاي آمريکا داراي بيشتر از يك روزنامه بزرگ هستند و رقابت حتي بين آنها نيز عمدتاً اسمي است، رقابتي كه بين چاپ هاي صبح و عصر تحت يك مالكيت يا تحت توافقات اجرايي عملياتي مشترك قرار دارند.
بيشتر رقابت ها به دليل شگردهاي انحصارطلبانه خانواده يهودي نيوهاوس كه اين شركت، يعني «ادوانس پابليكيشن» را در اختيار دارند از بين رفته است. ادوانس پابليكيشن يكي از دو روزنامه رقيب را مي خرد و بعد يك جنگ تبليغاتي را از طريق پايين آوردن نرخ آگهي ها به راه مي‌اندازد كه هر دو روزنامه را به آستانه ورشكستگي مي كشاند. سپس ادوانس پابليكيشن پا پيش مي‌گذارد و روزنامه رقيب را خريداري ميكند. غالباً هر دو روزنامه به انتشار خود ادامه ميدهند: يكي در قالب روزنامه صبح و ديگري در قالب روزنامه عصر.هر چند كه نهايتاً يكي از روزنامه ها تعطيل ميشود؛ امري كه باعث مي شود برادران نيوهاوس مالك تنها روزنامه شهر شوند. مثلاً در سال 2001 نيوهاوس «هرالد جورنال» شهر سيراكوز را تعطيل كرد و روزنامه ديگر خود«پست جورنال» را به شكلي انحصاري براي اين شهر باقي گذاشت.
ـ سه روزنامه يهودي
سركوب رقابت و ايجاد انحصارهاي محلي در زمينه انتشار اخبار و ديدگاهها، مشخصه اوج‌گيري كنترل يهوديان بر روزنامههاي آمريکايي بوده است. براي نشان دادن استفاده يهوديان از مطبوعات به عنوان ابزاري بي‌رقيب براي سياستهاي يهودي خود، نمونه‌اي بهتر از سه روزنامه بزرگ و و متنفذ آمريکا وجود ندارد.اين سه روزنامه عبارتند از نيويورك تايمز، وال استريت جورنال و واشنگتن پست.اين سه روزنامه كه بر سرمايه‌هاي مالي و سياسي آمريکا سلطه دارند، روزنامه‌هايي هستند كه‌گرايش‌ها و خط مشي ها را تقريباً براي تمام ديگر مطبوعات تعيين ميكنند.آنها هستند كه تصميم ميگيرند در سطح كشوري و بين‌المللي اخبار چه باشد و چه نباشد.آنها اخبار را سازماندهي مي كنند، ديگران صرفاً آنها را كپي مي كنند. هر سه اين روزنامه ها نيز در دست يهوديان است.
اينها واقعيت هاي كنترل رسانهها در آمريکا هستند. هركسي با صرف چند ساعت از وقت خود در يك كتابخانه بزرگ و ورق زدن شماره هاي روز كتاب‌هاي سال مربوط به صنايع راديو و تلويزيون و روزنامهها و مجلات، ثبت شركتها و دفاتر آنها، نظير آنهايي كه توسط «استاندارد و پورز» و «دان و براودكست» به چاپ مي‌رسند و با ارجاع دقيق به آنها، مي‌تواند صحت اين اطلاعات را تأييد كند.اين اطلاعات غير قابل انكار هستند.سخنگويان يهودي در رويارويي با اين واقعيت ها، از روي عادت شگردهاي طفره‌آميزي را به كار مي گيرند.آنها پيروزمندانه اعلام مي كنند كه«تد ترنر يهودي نيست!» انگار كه با گفتن اين حرف مسئله حل شده باشد.اگر آنها بيشتر تحت فشار قرار گيرند طرف مقابل را به خاطر طرح اين موضوع به «سامي ستيزي» متهم ميكنند. اين بيم وجود دارد كه اين اتهام باعث ساكت شدن بسياري از افرادي شود كه از واقعيت ها آگاه هستند.
ولي ما در ارتباط با بيشتر اين مسائل نبايد ساكت بمانيم.كنترل يهوديان بر رسانه هاي آمريکايي تنها واقعيت بسيار پراهميت زندگي نه تنها در آمريکا، بلكه در سراسر جهان امروز است.هيچ چيز ـ از قحطي، خشكسالي و فروپاشي اقتصادي گرفته تا حتي جنگ هسته اي ـ خطرناك تر از آينده مردم ما نيست.
كنترل يهوديان بر رسانه هاست كه تعيين‌كننده سياست هاي خارجي ايالات متحده است و اجازه ميدهد كه در ارتباط با مسائل مربوط به جنگ و صلح، منافع يهوديان بر منافع آمريکايي‌ها مقدم شمرده شود. به عنوان مثال بدون كنترل يهوديان بر رسانهها، جنگ خليج فارس وجود نداشت.از جنگ عراق خبري نبود و جان هزاران نفري كه كشته شدند نجات مي‌يافت. اگر هم حمايت آمريکا از كشور يهودي اسرائيل وجود داشت، اين حمايت به مقدار بسيار كمي بود و نفرت، عداوت و ترور خاورميانه هرگز تا مرزهاي ما پيش نمي‌آمد.
نتيجه اجازه دادن به يهوديان براي كنترل رسانههاي خبري و سرگرمي‌ساز خود، چيزي بيش از نفوذ فريبنده آنها بر سيستم سياسي ما و كنترل عملي دولتمان است.ما با اين كار اجازه كنترل بر ذهن و روان كودكانمان را نيز به آنها مي‌دهيم، كنترلي كه در نتيجه آن، نگر شها و افكار كودكانمان بيشتر توسط فيلمها و تلويزيون هاي يهودي شكل ميگيرد تا والدين، مدارس يا ابزار تأثيرگذار ديگر.
رسانههاي سرگرمي‌ساز تحت كنترل يهوديان، به تشويق اين فريب براي يك نسل كامل انجاميده است كه همجنس‌گرايي يك روش زندگي طبيعي و قابل قبول است.
ما بايد با گسترش بيشتر اين ديدگاهها در ميان مردم خود، مبارزه كنيم.بايد قدرت كساني را كه اين ديدگاه ها را گسترش مي دهند خنثي كنيم.براي چنين قدرتي غيرقابل تحمل است كه اين قدرت به دست هر گونه اقليت خارجي داراي ارزش‌ها و منافع متفاوت با آنها بيفتد. تفويض اين قدرت به يهوديان، با تاريخ سه هزارساله كشور ويران كني آنها ـ از مصر باستان گرفته تا روسيه ـ براي كنترل ما، معادل با چيزي شبيه خودكشي نژادي است.در حقيقت اين واقعيت كه امروزه تعداد بسياري از آمريکاييان سفيدپوست چنين سرشار از يك احساس گناه نژادي و خود بيزاري و فعالانه به دنبال مرگ نژاد خود هستند، يكي از پيامدهاي حتمي كنترل يهوديان بر رسانه هاست.
زماني كه ما اين واقعيت را از عمق جان درك كرديم و‌پذيرفتيم كه كنترل يهوديان بر رسانه ها واقعيت دارد، اين مسئوليت غيرقابل گريز ماست كه هر كار لازم را براي رفع اين كنترل انجام دهيم.ما بايد در مبارزه با اين قدرت اهريمني كه پنجه مرگبار خود را بر مردم ما محكم كرده و زهر كشنده‌اي را به داخل ذهن و روان مردم ما تزريق ميكند، كاري كنيم.اگر نژاد ما در نابود كردن اين قدرت ناكام و ناتوان بماند، بي‌ترديد اين قدرت نژاد ما را نابود خواهد كرد.
منبع:News FromThe West
نشريه سياحت غرب، شماره 83.
/ج
