داستان اختراع نخستين گوشي همراه
این روزها استفاده از گوشی همراه آنقدر معمول شده كه ما اصلا یاد زمانی نمی‌افتیم كه گوشی همراه نداشتیم، بنابراین اصلا به این فكر نمی‌افتیم كه این گوشی‌ها از اول وجود نداشتند و مخترعانی باید رویش كار كرده باشند!
برای این‌كه تاریخچه نسبتا جامعی از تلاش‌های مخترعان برای دستیابی به موبایل به سبك و سیاق امروزی به دست دهم، مجبور هستم از سال ۱۹۰۸ شروع كنم، در این زمان شخصی به نام «ناتان استابلفیلد» اختراعی را ثبت كرد كه چیزی بیشتر از گوشی بي‌سيم با برد كوتاه نبود. سال ۱۹۱۰ «لارس ماگنوس اریكسون» تلفنی را در اتومبیلش نصب كرد كه البته كاركردی مثل یك تلفن موبایل نداشت. او هر بار كه در جایی متوقف می‌شد می‌توانست با یك جفت سیم بلند، تلفن اتومبیلش را به شبكه محلی تلفن متصل كند و تماس تلفنی برقرار سازد!.
اما بعد از آن، تلفن‌های رادیویی باب شد. نخستین بار در سال ۱۹۲۶ مسافران درجه يك ترن‌هایی كه بین برلین و هامبورگ طی مسیر می‌كردند، می‌توانستند از فناوری تلفن‌های رادیویی استفاده كنند. در همین زمان خطوط هوایی مسافربری هم از همین فناوری برای مقاصد امنیتی بهره گرفتند.
طی جنگ جهانی دوم، فناوری تلفن‌های رادیویی در مقیاس گسترده در تانك‌های آلمانی مورد استفاده قرار گرفت. بعد از اتمام جنگ جهانی دوم، پلیس آلمان از همین فناوری استفاده كرده و خودروهای گشتی‌اش را مجهز به تلفن رادیویی كرد.
سال‌های نخست دهه ۴۰ شركت موتورولا موفق شد تلفن رادیویی با قابلیت برقراری ارتباط دوطرفه بسازد كه می‌توانست در یك كوله‌پشتی قرار بگیرد. این شركت سپس واكی‌‌‌تاكی ساخت و بعد از آن هم موفق به ساخت تلفن رادیویی‌ای شد كه گرچه اندازه‌ای به اندازه بازوی یك انسان داشت، اما می‌شد آن را در دست گرفت و حمل كرد. این تلفن رادیویی كاركرد نظامی پیدا كرد و نام هندی تاكی Handie-Talkie را بر آن گذاشتند.
سال ۱۹۴۶، دو مهندس روس به نام شاپیرو و زاهاروچنكو موفق شدند تلفن رادیویی بسازند كه می‌توانست از فاصله 20 كيلومتری به شبكه محلی تلفن متصل شود.
سال ۱۹۴۷ سالی بود كه مهندسان شركت Bell برای نخستین بار فناوری ارتباطی شبكه سلولی را پیشنهاد كردند. در این فناوری هر شبكه رادیویی به تعدادی «سلول» تقسیم می‌شود. هر سلول یك 6 ضلعی است كه آنتنی در هر رأس قرار می‌گیرد. هر آنتن هم می‌تواند از 3 جهت امواج را دریافت و پخش كند. البته این ایده تا سال‌های دهه ۶۰ عملا به مرحله عمل نرسید.
این تلفن‌ها كه از امواج رادیویی برای برقراری تماس صوتی 2 طرف استفاده می‌كردند و در تاكسی‌ها، خودروهای پلیس و آمبولانس‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفتند، از نظر تكنیكی با گوشی موبایل امروزی تفاوت‌های اساسی داشتند. یكی از مهم‌ترین این تفاوت‌ها این بود كه به سبك سیستم ارتباطی امروزی منطقه تحت پوشش به سلول‌های 6 ضلعی تقسیم نمی‌شد. تلفن كاربر هنگام تماس، تنها می توانست با یك دكل ارتباط برقرار كند و در صورتی كه كاربر از یك جا به منطقه تحت پوشش دكل دیگر می‌رفت، تماسش متوقف می‌شد. تازه اوایل كار، برقراری تماس با این تلفن‌ها خودكار نبود و تماس حتما باید به وسیله اپراتور برقرار می‌شد.
بزودی استفاده از این موبایل‌های اولیه گسترده‌تر شد و حتی ترتیبی داده شد كه با یك فندك الكتریكی سیگار معمولی هم قادر به كار باشند، طوری كه تلفن‌های رادیویی قابل حمل هم ساخته شد كه نیازی به نصب در خودرو نداشتند.
سال ۱۹۵۷، یك مهندس جوان روس به نام لئونید كوپریانوویچ، یك تلفن رادیویی به نام LK-1 ساخت كه در مقیاس آن زمان كوچك بود و فقط 3 كیلوگرم وزن داشت! این تلفن مجهز به یك آنتن و شماره‌گیری بود كه كاربر را از فاصله ۲۰ تا ۳۰ كیلومتری هم می توانست به ایستگاه مركزی محلی متصل كند، اما سال بعد او توانست وزن این تلفن رادیویی را فقط به 500 گرم برساند.
سال ۱۹۵۶، نخستین سیستم تمام خودكار تلفن همراه موسوم به MTA توسط شركت اریكسون به صورت تجاری در سوئد عرضه شد. اما تلفنی كه آنها در اختیار كاربران قرار می‌دادند، بسیار سنگین بود و ۴۰ كیلوگرم وزن داشت، اما سال ۱۹۶۵ وزن این تلفن‌های رادیویی با استفاده از ترانزیستور به ۹ كیلوگرم رسید. البته كاربران این فناوری تا سال ۱۹۸۳ یعنی زمانی كه استفاده از آن متوقف شد، هرگز از ۶۰۰ نفر تجاوز نكرد. گرچه با این سیستم هر دارنده تلفن می‌توانست به صورت خودكار با هر شماره‌ای كه می‌خواست تماس بگیرد، اما برای برقراری تماس با خود او نیاز به یك اپراتور واسط بود. بعلاوه هر كاربر باید حدس می‌زد كه خودروی دوستش در زمان برقراری تماس در كجاست و تحت پوشش كدام دكل است!
اولین كسی كه در بریتانیا از فناوری تلفن‌های پرتابل استفاده كرد، شاهزاده فیلیپ بود. او می‌توانست با استفاده از این سامانه كه در خودرویش نصب شده بود، هر زمان كه می‌خواست با ملكه انگلیس تماس بگیرد. چنین امكانی، در آن زمان یعنی سال‌های اواخر دهه ۶۰ میلادی، بسیار عجیب و غریب بود!
سال ۱۹۶۰ شوروی سرویس تلفن همراهش را در مسكو راه انداخت و این سامانه را تا سال ۱۹۷۰ در ۳۰ شهر دیگر این كشور هم راه‌اندازی كرد.
تا سال ۱۹۶۷ حین برقراري ارتباط با تلفن‌های رادیویی، كاربر مجبور بود در محدوده پوشش یك آنتن باقی بماند و مثلا اگر با خودروی خود از حوزه پوشش یك آنتن خارج می‌شد تماس او هم قطع می‌شد، اما در سال ۱۹۷۰ با ابداع فناوری ارتباطی به نام handoff توسط محققان آزمایشگاه Bell این مشكل هم حل شد.
منبع: يك پزشك
ارسال توسط کاربر محترم سایت : hasantaleb
برای این‌كه تاریخچه نسبتا جامعی از تلاش‌های مخترعان برای دستیابی به موبایل به سبك و سیاق امروزی به دست دهم، مجبور هستم از سال ۱۹۰۸ شروع كنم، در این زمان شخصی به نام «ناتان استابلفیلد» اختراعی را ثبت كرد كه چیزی بیشتر از گوشی بي‌سيم با برد كوتاه نبود. سال ۱۹۱۰ «لارس ماگنوس اریكسون» تلفنی را در اتومبیلش نصب كرد كه البته كاركردی مثل یك تلفن موبایل نداشت. او هر بار كه در جایی متوقف می‌شد می‌توانست با یك جفت سیم بلند، تلفن اتومبیلش را به شبكه محلی تلفن متصل كند و تماس تلفنی برقرار سازد!.
اما بعد از آن، تلفن‌های رادیویی باب شد. نخستین بار در سال ۱۹۲۶ مسافران درجه يك ترن‌هایی كه بین برلین و هامبورگ طی مسیر می‌كردند، می‌توانستند از فناوری تلفن‌های رادیویی استفاده كنند. در همین زمان خطوط هوایی مسافربری هم از همین فناوری برای مقاصد امنیتی بهره گرفتند.
طی جنگ جهانی دوم، فناوری تلفن‌های رادیویی در مقیاس گسترده در تانك‌های آلمانی مورد استفاده قرار گرفت. بعد از اتمام جنگ جهانی دوم، پلیس آلمان از همین فناوری استفاده كرده و خودروهای گشتی‌اش را مجهز به تلفن رادیویی كرد.
سال‌های نخست دهه ۴۰ شركت موتورولا موفق شد تلفن رادیویی با قابلیت برقراری ارتباط دوطرفه بسازد كه می‌توانست در یك كوله‌پشتی قرار بگیرد. این شركت سپس واكی‌‌‌تاكی ساخت و بعد از آن هم موفق به ساخت تلفن رادیویی‌ای شد كه گرچه اندازه‌ای به اندازه بازوی یك انسان داشت، اما می‌شد آن را در دست گرفت و حمل كرد. این تلفن رادیویی كاركرد نظامی پیدا كرد و نام هندی تاكی Handie-Talkie را بر آن گذاشتند.
سال ۱۹۴۶، دو مهندس روس به نام شاپیرو و زاهاروچنكو موفق شدند تلفن رادیویی بسازند كه می‌توانست از فاصله 20 كيلومتری به شبكه محلی تلفن متصل شود.
سال ۱۹۴۷ سالی بود كه مهندسان شركت Bell برای نخستین بار فناوری ارتباطی شبكه سلولی را پیشنهاد كردند. در این فناوری هر شبكه رادیویی به تعدادی «سلول» تقسیم می‌شود. هر سلول یك 6 ضلعی است كه آنتنی در هر رأس قرار می‌گیرد. هر آنتن هم می‌تواند از 3 جهت امواج را دریافت و پخش كند. البته این ایده تا سال‌های دهه ۶۰ عملا به مرحله عمل نرسید.
این تلفن‌ها كه از امواج رادیویی برای برقراری تماس صوتی 2 طرف استفاده می‌كردند و در تاكسی‌ها، خودروهای پلیس و آمبولانس‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفتند، از نظر تكنیكی با گوشی موبایل امروزی تفاوت‌های اساسی داشتند. یكی از مهم‌ترین این تفاوت‌ها این بود كه به سبك سیستم ارتباطی امروزی منطقه تحت پوشش به سلول‌های 6 ضلعی تقسیم نمی‌شد. تلفن كاربر هنگام تماس، تنها می توانست با یك دكل ارتباط برقرار كند و در صورتی كه كاربر از یك جا به منطقه تحت پوشش دكل دیگر می‌رفت، تماسش متوقف می‌شد. تازه اوایل كار، برقراری تماس با این تلفن‌ها خودكار نبود و تماس حتما باید به وسیله اپراتور برقرار می‌شد.
بزودی استفاده از این موبایل‌های اولیه گسترده‌تر شد و حتی ترتیبی داده شد كه با یك فندك الكتریكی سیگار معمولی هم قادر به كار باشند، طوری كه تلفن‌های رادیویی قابل حمل هم ساخته شد كه نیازی به نصب در خودرو نداشتند.
سال ۱۹۵۷، یك مهندس جوان روس به نام لئونید كوپریانوویچ، یك تلفن رادیویی به نام LK-1 ساخت كه در مقیاس آن زمان كوچك بود و فقط 3 كیلوگرم وزن داشت! این تلفن مجهز به یك آنتن و شماره‌گیری بود كه كاربر را از فاصله ۲۰ تا ۳۰ كیلومتری هم می توانست به ایستگاه مركزی محلی متصل كند، اما سال بعد او توانست وزن این تلفن رادیویی را فقط به 500 گرم برساند.
سال ۱۹۵۶، نخستین سیستم تمام خودكار تلفن همراه موسوم به MTA توسط شركت اریكسون به صورت تجاری در سوئد عرضه شد. اما تلفنی كه آنها در اختیار كاربران قرار می‌دادند، بسیار سنگین بود و ۴۰ كیلوگرم وزن داشت، اما سال ۱۹۶۵ وزن این تلفن‌های رادیویی با استفاده از ترانزیستور به ۹ كیلوگرم رسید. البته كاربران این فناوری تا سال ۱۹۸۳ یعنی زمانی كه استفاده از آن متوقف شد، هرگز از ۶۰۰ نفر تجاوز نكرد. گرچه با این سیستم هر دارنده تلفن می‌توانست به صورت خودكار با هر شماره‌ای كه می‌خواست تماس بگیرد، اما برای برقراری تماس با خود او نیاز به یك اپراتور واسط بود. بعلاوه هر كاربر باید حدس می‌زد كه خودروی دوستش در زمان برقراری تماس در كجاست و تحت پوشش كدام دكل است!
اولین كسی كه در بریتانیا از فناوری تلفن‌های پرتابل استفاده كرد، شاهزاده فیلیپ بود. او می‌توانست با استفاده از این سامانه كه در خودرویش نصب شده بود، هر زمان كه می‌خواست با ملكه انگلیس تماس بگیرد. چنین امكانی، در آن زمان یعنی سال‌های اواخر دهه ۶۰ میلادی، بسیار عجیب و غریب بود!
سال ۱۹۶۰ شوروی سرویس تلفن همراهش را در مسكو راه انداخت و این سامانه را تا سال ۱۹۷۰ در ۳۰ شهر دیگر این كشور هم راه‌اندازی كرد.
تا سال ۱۹۶۷ حین برقراري ارتباط با تلفن‌های رادیویی، كاربر مجبور بود در محدوده پوشش یك آنتن باقی بماند و مثلا اگر با خودروی خود از حوزه پوشش یك آنتن خارج می‌شد تماس او هم قطع می‌شد، اما در سال ۱۹۷۰ با ابداع فناوری ارتباطی به نام handoff توسط محققان آزمایشگاه Bell این مشكل هم حل شد.
منبع: يك پزشك
ارسال توسط کاربر محترم سایت : hasantaleb
/ج
